Teraźniejsza Prawda nr 478 – 2001 – str. 68
DUNSTAN (lata około 915-988)
Dunstan urodził się w Glastonbury w Anglii i jako młodzieniec został umieszczony na dworze Athelstana, by tam kontynuować swoje wykształcenie. Jego zdolności wzbudzały zazdrość u innych uczniów, którzy zachowywali się wobec niego tak źle, iż przekonało go to do porzucenia nadziei o świeckiej karierze i zostania mnichem. Po spędzeniu pewnego czasu jako kapelan u pewnej bogatej damy, zalety jego charakteru oraz jego liczne praktyczne i kulturalne umiejętności ściągnęły go z powrotem na dwór królewski, gdzie został mianowany przeorem Glastonbury. Potrafił zdobywać przychylność ludzi, był dobrym zawsze gotowym mówcą i nie bał się niczego z wyjątkiem grzechu.
Podczas wizyty w Gaunt, Dunstan zaobserwował surowy styl życia jakiego przestrzegali tamtejsi mnisi, bowiem on sam już od dawna martwił się swobodą obyczajową na jaką pozwalano w jego diecezji. Miał obecnie władzę do wprowadzenia różnych reform w kościele, które przeprowadził z wielkim sukcesem, jednocześnie przygotowując ucztę prawdy za swoich dni.
Pod panowaniem Edgara Spokojnego został arcybiskupem Canterbury i cieszył się zaufaniem w spokoju i pomyślności królewskiego panowania.
Wpływ zachodniego życia klasztornego, który miał swe początki w piątym wieku, był powszechny w całym chrześcijaństwie. Choć był on niebiblijny, to proporcjonalnie do tego, jak był ożywiony i nadzorowany przez ducha prawdziwego chrześcijaństwa sprawił, że było wiele świętych charakterów i ukształtował zdrowy i potrzebny równoważnik do cna zepsutego i godnego potępienia życia społecznego w imperium greckorzymskim. Był ostrzeżeniem przed światowością i niemoralnością wielkich miast oraz potężnym wezwaniem do pokuty i nawrócenia się. Dunstan, o którym mówi się, iż był duchownym o żelaznej woli, nalegał na rygorystyczne przestrzeganie reguł zakonnych i w ogólny sposób podniósł na wyższy poziom nastroje oraz status kleru, tym sposobem dostarczając dużo „pokarmu na czasie” dla domowników wiary żyjących za jego dni.
Wydaje się, iż jego szczególnym pomocnikiem w tym reformatorskim dziele był Hugo Kapet z Francji.
Odnośniki
E10:61, 485-6
BERENGER Z TOURS (lata 998-1088)
Berengar kształcił się w szkole katedralnej w Tours we Francji i we właściwym czasie został dyrektorem tamtejszej Akademii. Później awansował na stanowisko dające mu pewną władzę w mieście Angers, około 70 mil od Tours. Przez około 40 lat Berengar był aktywnym polemistą w religijnych sporach swoich czasów. Jego wybitność polega głównie na mistrzowskim pokonaniu stronnictwa papieskiego w sprawie transsubstancjacji, odrzucając ideę rzeczywistej obecności ciała i krwi Chrystusa w emblematach eucharystii, o których nauczał, iż są wyłącznie symboliczne. Ściągnął także na siebie dezaprobatę wielu zaprzeczając, by istniała jakakolwiek biblijna podstawa dla chrztu niemowląt, a także temu, by posiadał on jakąkolwiek wartość.
W walce z papieskim absolutyzmem czyniono wiele wysiłków, aby ustanowić trwały ruch reformatorski. Wiernym towarzyszem Berengara z Tours był arcybiskup Mediolanu, Guido, jednakże władza Rzymu była tak potężna, iż potrzeba było kolejnego stulecia, by reformatorzy mogli odnieść sukces.
Berengar, członek gwiezdny tiatyrskiego okresu Kościoła, jak również jeden z najzdolniejszych mężów owych czasów, wzbudzał ostre kontrowersje. Ściągnął na siebie potępienie Lanfranca (późniejszego arcybiskupa Canterbury) oraz innych potężnych wrogów. W 1050 r. papież Leon IV wezwał Berengara na synod, aby wytłumaczył się ze swoich heretyckich poglądów, lecz ten odmówił udania się na ów synod, a podczas nieobecności został potępiony jako heretyk. Następnie stawiał czoła nasilającej się opozycji, która sprawiała mu wiele udręki i w nim samym wywołała wątpliwości. W ich wyniku przeegzaminował on swoje nauki i pytał sam siebie, czy niemądrze nie powoduje podziałów w Kościele. Trzy razy odwoływał swoje poprzednie poglądy na temat rzeczywistej obecności Chrystusa w emblematach, trzy razy potwierdzał swoją wiarę i odwoływał to czego się wypierał.
Berengar był atakowany i fałszywie przedstawiany przez wpływowych teologów znajdujących