Teraźniejsza Prawda nr 478 – 2001 – str. 67
„Galijskich Wolności Kościoła” i rozwijanie liberalniejszego ducha bardziej niż gdziekolwiek indziej w chrześcijaństwie.
Odnośniki
E3: 12 – 15
E5:70, 71, 196
E8:141, 673
E10:55 – 57, 485
RATRAMUS (? – ok. 860)
Ratramnus z Corbie nastał po Klaudiuszu z Turynu jako następny członek gwiezdny okresu Tiatyry, który już wcześniej był wybitnym wodzem w Kościele.
Wstąpił on do klasztoru w Corbie około 825 roku i zdobył wielki szacunek dzięki swej uczoności i obronie Pisma Świętego. W około 844 roku on napisał traktat będący skutecznym obaleniem doktryny o transsubstancjacji. Ten błąd był zaawansowany jako bałwochwalcza podstawa mszy przez jego twórcę, Radberta, opata klasztoru, w którym znajdował się Ratramnus, który wkrótce potem odczuł jego wrogość i cierpiał prześladowanie z jego strony. Ratramnus podkreślał, iż obecność Chrystusa w emblematach eucharystii, choć całkowicie realna, jest duchowa i „symboliczna” (niedostrzegalna dla zmysłów, lecz poznawana wiarą).
Na życzenie Karola Łysego w roku 850 Ratramnus pisał na temat podwójnej predestynacji wnosząc swój wkład do toczącej się wtedy debaty z Gottschalkiem z Orbais. Jego pisma przedstawiają doktrynę o dwóch oddzielnych i odmiennych klasach – klasie świętych i klasie mieszanych zwycięzców. Czerpał on wiele radości z tej pracy oraz z dzielenia się nią z innymi.
Chociaż jego poglądy były radykalne, za swego życia nie ściągnął na siebie żadnego oficjalnego potępienia. Dużym szacunkiem darzył go Berengar z Tours, jak również niektórzy protestanccy reformatorzy z szesnastego wieku. Dopiero w okresie Reformacji zaczęto poważnie czytać i cytować jego dzieło „Ciało i Krew Chrystusa”. Zostało ono po raz pierwszy wydrukowane w 1531 r. i było ważnym źródłem dla biskupa Nicholasa Ridleya, gdy on formułował doktrynę o eucharystii. W roku 1539 zostało ono umieszczone na indeksie (liście ksiąg zakazanych sporządzonej przez Kościół rzymskokatolicki), lecz zostało z niego usunięte w 1900 r.
Odnośniki
E3:15;
E5:196;
E10:485
ALFRED WIELKI (lata 849-901)
Chociaż miało być „niewiele mądrych według ciała, niewiele możnych, niewiele zacnego rodu” (1Kor. 1:26), życie i praca Króla Alfreda wskazują, iż on był jednym z tych nielicznych i że stał się członkiem Gwiazdy okresu Tiatyry.
Alfred szczególnie aktywnie działał na rzecz chrześcijaństwa, prawa, porządku i edukacji w swoim królestwie. Będąc jednym z najszlachetniejszych władców oraz jednym z najlepszych ludzi jacy kiedykolwiek żyli, dla swego ludu był prawdziwym Dawidem zasadzonym na chrześcijańskim gruncie. Charakter Alfreda bez wątpienia był charakterem członka Maluczkiego Stadka. Prawdopodobnie jest on najszlachetniejszym i najlepszym królem jaki kiedykolwiek zasiadał na tronie, a to, że był spłodzony z ducha dało mu taką pozycję, że mógł przewyższyć nawet Dawida jako króla.
Osobiście oraz przez innych Alfred tłumaczył cenne książki z łaciny na język angielski, tak by jego lud mógł mieć najlepszą literaturę wtedy osiągalną. On zakładał szkoły i uczelnie dla ludu i usiłował weń wpoić prawdziwe zasady chrześcijaństwa. Uczynił swój dwór wzorem życia jakie pragnął by jego lud prowadził. Przetłumaczył Psalmy na język angielski i był pierwszym, który podczas ciemnych wieków przełożył znaczną część Słowa Bożego na żywy język europejskiego narodu. Widzimy jak Święty Duch prawdy i miłości objawiał się w jego szlachetnym życiu oraz w jego ruchu, który dotyczył spraw religijnych oraz edukacyjnych.
Cała jego wyśmienita praca toczyła się pomimo cierpień spowodowanych przez bolesną chorobę. Alfred umarł w 901 r. w wieku 52 lat i został pochowany w swojej stolicy w Winchester. Prawdopodobnie w Maluczkim Stadku będą przedstawiciele każdego zawodu i stanu rodzaju ludzkiego, co umożliwi im podczas „czasów restytucji” udzielenie pełnej zrozumienia pomocy innym tego samego zawodu i stanu w życiu. Wydaje się oczywiste, iż żaden inny król nie przejawiał tak dużego podobieństwa Chrystusowego jak Alfred – jeden z tych nielicznych ziemskich monarchów, który prawdziwie zasłużył sobie na tytuł: Wielki.
Odnośniki
E5, 71, 75-76