Teraźniejsza Prawda nr 477 – 2001 – str. 62
nauczyciele Kościoła, żyjący w czasach poapostolskich podobnie nie byli apostołami, lecz pomocnikami Apostołów.
(2) Jezus wyznaczając tylko dwunastu Apostołów(Łuk. 6:13; Jan 6:70) obiecał im natchnienie i nieomylność w tym, co oni w zakresie doktryny i praktyki ustalą dla Kościoła, której to władzy nie ofiarował nikomu innemu (Mat. 16:19; 18:18). Oni wszyscy mieli być świadkami Jego zmartwychwstania (Dz. 1:22; 3:15; 4:33).
(3) Kiedy Judasz Iszkariot okazał się niewiernym i stracił swoje apostolskie biskupstwo czy urząd (Dz. 1:20), to nasz Pan Jezus nie naznaczył innego apostoła, jako zajmującego inny trzynasty urząd apostolski, ponieważ było tylko dwanaście takich urzędów (nie miało być bowiem sukcesji apostolskiej z licznymi beneficjami takich urzędów). Stąd Jezus wyznaczył Saula z Tarsu (prawdziwego Izraelczyka, który chociaż błądził w postępowaniu przed nawróceniem, był zupełnie świadomy i istotnie przekonany, że pełnił Boską służbę), by stał się Apostołem Pawłem, zajął miejsce Judasza, jedyne z dwunastu apostolskich biskupstw lub urzędów, które wymagało obsadzenia. On także ustalił, ażeby Paweł był świadkiem Jego zmartwychwstania (Dz. 9:3-7, 15; 22:14; 26:16-18; 1Kor. 9:1).
(4) Jedynie tym dwunastu Apostołom obiecano, że „usiądą na dwunastu stolicach [miało ich być tylko dwanaście – stąd bez apostolskiej sukcesji], sądząc dwanaście pokoleń Izraelskich” (Mat. 19:28; Łuk. 22:29, 30).
(5) Jest tylko „dwunastu Apostołów Barankowych” (Obj. 21:14; Mat. 10:2-4).
(6) „Miasto wielkie, ono święte Jeruzalem” ma tylko „gruntów dwanaście”, z których każdy nosi imię jednego Apostoła (Obj. 21:10, 14), skutkiem tego niema miejsca nawet dla jednego więcej, nie mówiąc już o wielokrotności apostołów jako następców, bo gdybyśmy dodali jakiegoś, to by stanowiło więcej, aniżeli dwanaście gruntów.
(7) Dwunastu Apostołów było typowo przedstawionych przez dwunastu synów Jakuba, których było tylko dwunastu, nie ma więc zezwolenia na jakichkolwiek dodatkowych „apostołów”. Jak żydowska dyspensacja rozpoczęła się z śmiercią Jakuba i uznaniem jego dwunastu synów, tak chrześcijańska dyspensacja rozpoczęła się z śmiercią Jezusa i uznaniem Jego dwunastu Apostołów. I jak jedno z pokoleń Izraela (Dan) jest wyeliminowane i niewymienione w wykazie Obj 7:5-8, lecz zastąpione pokoleniem Manasesa, tak spomiędzy Apostołów Jezusa Judasz został wyeliminowany a Paweł wyznaczony na jego urząd.
(8) Dwanaście źródeł i siedemdziesiąt palm w Elim (2Moj. 15:27) przedstawiało odpowiednio dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu pomocniczych nauczycieli powszechnych („drugorzędnych proroków” – 1Kor. 12:28; Efez. 4:11) w Kościele, wybranych przez naszego Pana podczas Jego pobytu w ciele w Żniwie Żydowskim. Było tylko dwanaście takich pełnomocnych, natchnionych i nieomylnych źródeł Boskiej Prawdy.
(9) Było tylko dwanaście gwiazd (dwunastu Apostołów) w koronie Kościoła, jak to przedstawia Obj. 12:1. Słowo gwiazda (grec. aster) nie jest użyte w Piśmie Świętym dla określenia jednostek wiernych, za wyjątkiem Apostołów, odnosząc się do nich w okresie ich ziemskiego bytu (siedem gwiazd z Obj. 1:16, 20; 2:1 stanowi gwiazdy składające się z więcej, aniżeli jednej jednostki), lecz jest użyte w odniesieniu do tych, którzy opuszczają Prawdę i stają się „upartymi”, fałszywymi nauczycielami, „próżno się nadymającymi”, aspirującymi do uznanych autorytetów w takim samym znaczeniu jak apostołowie; tacy są nazwani „gwiazdami błąkającymi się” i „fałszywymi apostołami” (2Kor. 11:13; Obj. 2:2; Jud 13).
(10) W 2Tes. 2:7 Apostoł Paweł stwierdza, że „tajemnica nieprawości” rozwijała się już za jego życia w pierwszym, efeskim okresie historii Kościoła (Obj. 2:1-7) i Pan szczególnie potępił doktrynę o apostolskiej sukcesji jako błąd w wierszu 2 swego poselstwa, skierowanego do pierwszego okresu historii Kościoła za dni Apostołów i dokładnie opisując warunki tego czasu On mówi o tych w Kościele „którzy się mienią być Apostołami a nie są”, lecz są „kłamcami”. Doktryna o apostolskiej sukcesji, w swej początkowej formie, domagająca się innych apostołów w dodatku do Dwunastu, rozwijała się w tajemnicy i subtelnie jako część „tajemnicy nieprawości” w okresie Efeskim, w czasach Apostołów. Jest to jeden z „zamysłów” szatana (2Kor. 2:11), by unieważnić prawdy nauczane przez dwunastu Apostołów i zastąpić je różnymi błędami oraz tradycją przedstawioną przez jego „fałszywych Apostołów, robotników zdradliwych, którzy się przemieniają w Apostoły Chrystusowe” (2Kor. 11:13), jako posiadający równy lub podobny autorytet z Dwunastoma.
Tych dziesięć wywodów zawartych w Biblii jasno pokazuje, że Apostołowie nie mieli następców i że ich wyłączna władza przestała istnieć razem z nimi.
Stawiano zarzut, że w Kościele z konieczności muszą być apostołowie w ciele aż do końca jego ziemskiego biegu i stąd Efez. 4:11-13 wyszczególnia, że „apostołowie” jak i „prorocy”, „ewangeliści”,