Teraźniejsza Prawda nr 476 – 2001 – str. 44
prezbiterianizmem – często cytują Żyd. 13:17 i 1Tym. 5:17 jako dowody na to, że starsi mają rządzić i dyktować warunki zborom. Może się wydawać, iż teksty te, tak jak są one przedstawione w KJV, popierają ich pogląd. Lecz nie czyni tego lepsze tłumaczenie.
Jak jest to pokazane w E.6, s. 428, lepszy przekład Żyd. 13:17 nie brzmi „bądźcie posłuszni tym, którzy wami rządzą i poddawajcie się im, ” lecz „dajcie się przekonać swoim przywódcom i pozwólcie się prowadzić.” Rotherham oddaje ten tekst „Bądźcie ulegli tym, którzy są wam przewodnikami i poddawajcie się im.”
1Tym. 5:17 powinien brzmieć „dobrze przewodniczą” (Rotherham) zamiast „dobrze rządzą”, jak jest to w KJV (E6, str. 591). Jak stwierdza br. Russell, „Nic tu z pewnością nie sankcjonuje autokratycznego rządzenia, lub dyktatorskiego zachowania; cichość, delikatność, nieskwapliwość, braterska uprzejmość i miłość muszą być wyróżniającymi się kwalifikacjami tych, którzy są uznawani za starszych. W każdym względzie muszą oni być wzorami dla trzody. Jeśli zatem byliby dyktatorscy, wzór dla trzody byłby taki, że wszyscy powinni być dyktatorscy; lecz jeśliby byli cisi, nieskwapliwi, cierpliwi, delikatni i miłujący, wtedy zgodnie z tymi cechami byliby ilustracją dla wszystkich” (Tom 6, str. 301, 303).
Ci, którzy wierzą w autokratyczne rządy biskupów lub starszych, tak jak Episkopalianie, Świadkowie Jehowy i inni, często wskazują na Tytusa 1:5 jako tekst podtrzymujący ich naukę i praktykę wybierania starszych bez głosowania zboru. Ten fragment Tytusa 1:5 brzmi: „w rząd dobry wprawił i postanowił po miastach starszych, jakom ci ja był rozkazał.” Apostoł Paweł z pewnością nie dałby Tytusowi „polecenia” lub instrukcji, by postępował inaczej, jak tylko używając metody „cheirotoneo”, którą on sam postulował w tej kwestii, jak pokazano w Dz.Ap. 14:23 zacytowanych powyżej (Tom 6, str. 332, 335).
Niektórzy twierdzą również, iż wybór diakonów wspomniany w Dz.Ap. 6:1-6 dowodzi, że w rzeczywistości Apostołowie sami wybrali siedmiu diakonów, zamiast pozwolić głosować przez podniesienie rąk zgromadzeniu. Zauważmy jednak, że Apostołowie powiedzieli innym w zgromadzeniu: „Upatrzcie tedy, bracia, spośród siebie siedmiu mężów”. Zgromadzenie, a nie Apostołowie wybrało siedmiu diakonów. Potwierdza to także oświadczenie „I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali Szczepana [i sześciu innych] . tych stawili przed apostołami”. Tak oto wydaje się, że nie żadna inna metoda, ale cheirotoneo została użyta.
ZGROMADZENIE APOSTOŁÓW
Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH 15
NIE JEST PIERWOWZOREM CIAŁ KIEROWNICZYCH
Czy to, że odbyto się zgromadzenie Apostołów wspomniane w Dz.Ap. 15, które zdecydowało o niektórych sprawach Kościoła w ogólności, stanowi dla ludu Bożego w dzisiejszych czasach pierwowzór i upoważnienie do posiadania ciał rządzących, rad i synodów w celu decydowania w sprawach doktryn i praktyk dla wszystkich lokalnych zborów? Niektórzy cytują zgromadzenie z Dz.Ap. 15 jako upoważnienie do posiadania takich ciał rządzących. Jednakże Pismo Święte nie daje nam upoważnienia do posiadania ciał rządzących w Kościele. Opisane w 15 rozdziale zgromadzenie Apostołów i starszych nie było ciałem rządzącym w samym Kościele. Sprawy zostały odniesione do zboru w Jerozolimie, ponieważ apostołowie się tam znajdowali – i tylko Apostołowie posiadali władzę „wiązania” i „rozwiązywania” (Mat. 18:18) dla całego Kościoła w kwestiach doktryny i praktyki. Oczywiście, dzisiaj nie ma Apostołów. Żadne ciało przywódców nie ma prawa podejmowania decyzji wiążących dla całego kościoła.
UPRAWNIENIA ŚW. PIOTRA I INNYCH
Jaka jest różnica, jeśli w ogóle, pomiędzy (1) kluczami (Mat. 16:19), (2) prawem zawiązywania i rozwiązywania (Mat. 16:19; 18:18), i (3) prawem odpuszczania i zatrzymywania grzechów (Jana 20:23)?
1. Kościoły Rzymski, Grecki, Luterański i Anglikański utożsamiają wszystkie trzy; jednakże wydaje się, że istnieje znaczna różnica między nimi. Zauważmy, iż drugie i trzecie z tych uprawnień zostało dane wszystkim apostołom; lecz pierwsze zostało dane tylko Piotrowi. Dlatego też rozumiemy, że klucze zostały dane tylko Piotrowi. Klucz symbolizuje prawo do otwierania i zamykania rzeczy, o której mowa (Obj. 1:18). Fakty w tym przypadku dowodzą, iż Piotr został uprzywilejowany tylko jednym przywilejem, którego nie mieli pozostali apostołowie – wyłącznym prawem otworzenia wejścia na początku do embrionalnego Królestwa Bożego dla Żydów w dniu Pięćdziesiątnicy (pierwszy klucz) i dla pogan w domu Korneliusza (drugi klucz). (Patrz biografia Piotra w innym artykule tego numeru).
2. Rozumiemy, że prawo zawiązywania i rozwiązywania oznaczało wyłączne prawo Dwunastu Apostołów. To prawo lub władza uprawniało ich do nieomylnego podawania pod natchnieniem Kościołowi wieku Ewangelii doktryn, praktyk i organizacji, które musiały zostać obowiązkowo przez kościół przyjęte (prawo zawiązywania) i zwalniania go z wszelkich innych doktryn, praktyk i organizacji, zwłaszcza rozporządzeń Przymierza Mojżeszowego (prawo rozwiązywania).
3. Na koniec, rozumiemy, iż prawo odpuszczania i zatrzymywania grzechów jest uprawnieniem, jakie Pan Jezus daje każdemu poświęconemu, niezależnie od tego czy jest to apostoł, czy nie, by oznajmiał jako rzecznik Boga pokutującemu i wierzącemu grzesznikowi odpuszczenie grzechów i oznajmiał jako rzecznik Boży nie skruszonym, że ich grzechy nie są odpuszczone. Dlatego też każde z tych trzech praw jest oddzielne i odmienne od pozostałych.