Teraźniejsza Prawda nr 476 – 2001 – str. 39
Osiem dni później kiedy Tomasz był obecny z innymi w zamkniętym pokoju, Jezus się pojawił, powitał ich i zwracając się do Tomasza rozwiał jego wątpliwości oraz nakazał mu, by „nie był niewiernym, ale wiernym.” Niezwykła odpowiedź Tomasza wskazywała na jego zupełne przekonanie: „Panie mój, i Boże mój.”
Jego praktycznemu, przyziemnemu umysłowi trudno było zrozumieć znaczenie słów Pana, kiedy mówił o miejscu, jakie Jezus miał dla nich przygotować. „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz, jakże możemy znać drogę?” (Jan 14:5). Niemniej jednak okazał on wielką gotowość postępowania zgodnie ze swoimi przekonaniami, jak wtedy kiedy Jezus zaproponował ponowne udanie się do Judei, gdzie Żydzi niedawno usiłowali Go ukamienować: Tomasz powiedział do współuczniów: „Pójdźmy i my, abyśmy z nim pomarli” (Jan 11:16).
Wybierając osobę, której naturalne skłonności były w kierunku ostrożności, krytycyzmu raczej niż łatwowierności, Pan pozwolił odczuć wielu o podobnym usposobieniu podczas Wieku Ewangelii, iż ich niezdolność do łatwego przejawiania wiary nie będzie stać na przeszkodzie ich nadziejom zostania przyjętym w Umiłowanym.
Nie przetrwały żadne jasne zapisy o działalności Tomasza po ukrzyżowaniu Jezusa i Dniu Pięćdziesiątnicy. Wczesnochrześcijański pisarz Orygenes (ok. 185-254) mówi, iż Tomasz głosił w Partii, a Hieronim (ok. 340 – 420) pisze, iż usługiwał on w Persji. Późniejsze tradycje mówią, iż usługiwał on w Indiach i że „Chrześcijanie od Św. Tomasza z Malabaru” utrzymują, iż był on ich założycielem, a kapliczka niedaleko Madras wskazuje miejsce jego męczeńskiej śmierci.
Obecnie poza wszelkim „wątpieniem” Tomasz jest ze swoim Panem w miejscu dla niego przygotowanym.
Odnośniki
R 5236 – 7
|
Jak być może umarli… Pismo Święte i tradycja mówią, iż Andrzej został przywiązany do krzyża w kształcie litery x w 60 r. n.e. (Flaga Szkocji, której Andrzej jest patronem, jest krzyżem w kształcie litery X.) Bartłomiej (Natanael) został żywcem obdarty ze skóry w Armenii w 71 r. n.e. Jakub, brat Jana, został ścięty przez Heroda Agrypę w 44 r. n.e. (Dz. 12:2) Jakub, syn Kleofasa, został zrzucony ze szczytu świątyni, a potem ukamienowany na śmierć, w 65 r. n.e.; inna relacja mówi, iż został „rozcięty piłą na dwoje” Jan zmarł ze starości w Efezie, około 100 r. n.e. Juda (Tadeusz) został śmiertelnie przeszyły strzałami w Armenii w 80 r. n.e.; inna relacja mówi, iż został zatłuczony pałkami na śmierć. Mateusz został zabity mieczem w Partii, w pierwszym stuleciu. Piotr został ukrzyżowany głową do dołu w 66 r. n.e. (Jan 21:18, 19) Filip został powieszony na słupie w Hierapolis, we Frygii, w 80 r. n.e.; inna relacja mówi, iż został ukrzyżowany. Szymon Zelotes został zabity w Persji, data jego śmierci jest nieznana, albo przez ukrzyżowanie, albo „rozcięcie piłą na dwoje.” Tomasz został zabity włócznią w Indiach, w pierwszym wieku. Paweł został ścięty w Rzymie w 66 r. n.e. Judasz Iszkariot powiesił się (Mat. 27:5) |
MATEUSZ (? – ?)
Chociaż w umysłach chrześcijan zajmuje wybitne miejsce dzięki swej Ewangelii, z którą związane jest jego imię, niewiele wiadomo o życiu Mateusza. Kiedy Jezus zaprosił go, by został jego naśladowcą (Mat. 9:9) praktykował on swoją szczególną pracę jako urzędnik celny dla Rzymskiego rządu. Najprawdopodobniej słyszał o Jezusie zanim został powołany. Jezus najwyraźniej widział w jego sercu uczciwość intencji, która uczyniła go godnym tego wielkiego przywileju Apostolstwa.
To, że tylko Mateusz mówi o swoim poprzednim zajęciu jako celnika wskazuje na jego pokorę. To, iż celnik został wybrany ilustruje bezstronność Pana i wskazuje na uczciwość Mateusza, pomimo ogólnej reputacji jaką cieszyli się ci pogardzani słudzy rzymskich panów. Pierwotnie nazywał się Lewi, ale po powołaniu go do Apostolstwa znany był jako Mateusz („dar Boży”; Mar 2:14; Łuk. 5:27).
Reputacja naszego Pana jako tego, który przestaje z celnikami i grzesznikami być może zaczęła się przy tej okazji, skoro Mateusz od razu przygotował kolację w swoim domu dla Jezusa i swoich własnych przyjaciół oraz znajomych (Mat. 9:10). Faryzeusze, będąc cyniczni, krytyczni i szukający wad u innych, zarzucali uczniom, że gdyby Jezus był sprawiedliwy, nie przebywałby w takim towarzystwie. Pan odpowiedział, że nie zdrowi, lecz chorzy potrzebują lekarza, jak również okazja ta dała mu sposobność wygłoszenia im bardzo krótkiego kazania na podstawie tekstu Ozeasza 6:6, mówiącego o tym, iż nie przyszedł On wzywać do pokuty sprawiedliwych, lecz grzeszników.