Teraźniejsza Prawda nr 476 – 2001 – str. 38
|
Układ Nowego Testamentu. Nowy Testament w naszej angielskiej Biblii jest zasadniczo ułożony według gatunku literackiego (rodzaju literatury) każdej poszczególnej księgi. Jego 27 ksiąg ma także logiczną i do pewnego stopnia chronologiczną kolejność; księgi o życiu Jezusa Chrystusa (Ewangelie) są pierwsze, po nich następuje historyczna relacja o pierwszym pokoleniu kościoła (Dzieje Apostolskie) i jego korespondencja (21 listów). Nowy Testament kończy się ostatecznym przeznaczeniem kościoła i świata (Objawienie). Każdy z tych czterech typów ksiąg Nowego testamentu ma unikalne literackie cechy, które były od razu rozpoznawane przez ich pierwotnych czytelników, lecz które wymagają trochę więcej pracy z naszej strony, byśmy mogli je właściwie zinterpretować. Pomaga nam w tym zrozumienie historycznego i kulturowego kontekstu Nowego Testamentu. Nowy Testament na tle historycznym. Świat Żydów i pierwszych chrześcijan w pierwszym stuleciu był bardzo dynamiczny i kulturowo urozmaicony. Wzajemne oddziaływanie pomiędzy kulturową spuścizną odsuniętego od władzy Imperium Greckiego (Hellenistycznego), dominującym Imperium Rzymskim, rozproszonymi społecznościami Żydów oraz wieloma lokalnymi kulturami i religiami stworzyło stanowiący wyzwanie kontekst do głoszenia dobrej nowiny o Jezusie Chrystusie. Nasze starożytne kopie Nowego Testamentu ilustrują ten urozmaicony kontekst. Posiadamy około 5000 greckich manuskryptów Nowego Testamentu (w jego oryginalnym języku), w dodatku do około 8.000 łacińskich manuskryptów (tłumaczeń na urzędowy język Imperium Rzymskiego), a także ponad 1000 manuskryptów zawierających tłumaczenia na starożytne języki lokalnych kultur w obrębie Imperium Rzymskiego. Oczywistym jest, iż Nowy Testament jest najlepiej poświadczonym starożytnym dokumentem na świecie. Konieczność głoszenia Bożego Nowego Przymierza wszystkim narodom wymagała tego, by mogli oni czytać postanowienia tego zmieniającego życie układu w swoim własnym języku. – Z King James Study Bibie, wydanej przez Thomas Nelson, Copyright 1988 przez Liberty University |
Kany Galilejskiej (Jan 1:45-51; 21:2). Trzy ewangelie synoptyczne używają jego nazwiska, kiedy wymieniają go razem z innymi Apostołami, chociaż Jan nazywa go Natanaelem w Ew. Jana 21:2.
Jego towarzysz, Filip, rozpoznał w Jezusie długo oczekiwanego Mesjasza i bez wahania został jego uczniem. Pełen tej ufności Filip odszukał swojego przyjaciela Natanaela i obwieścił mu: „Znaleźliśmy onego, o którym pisał Mojżesz w zakonie i prorocy, Jezusa, syna Józefowego, z Nazaretu” (Jan 1:45).
Natanael, najwyraźniej człowiek o wnikliwym umyśle, sądził, iż Filip jest zbyt łatwowierny. Jego sceptyczne pytanie brzmiało: „Możesz z Nazaretu być co dobrego?” Jednakże w odpowiedzi na naleganie Filipa poszedł, by zobaczyć Jezusa.
Zbliżywszy się do Mistrza usłyszał jego oświadczenie: „Oto prawdziwie Izraelczyk, w którym nie masz zdrady!” (Jan 1:47). Natanael był zaskoczony. Jak Jezus mógł go znać? Nigdy wcześniej się nie spotkali. „Gdyś był pod figowym drzewem, widziałem cię” brzmiała odpowiedź naszego Pana, podkreślając to, iż Natanael często odpoczywał w cieniu drzewa figowego, by się modlić i oddawać rozmyślaniom (w. 48). Wtedy odpowiedział pełen wiary: „Mistrzu! tyś jest on Syn Boży, tyś jest on Król Izraelski” (w. 49). Przy tym wyznaniu Pan zapewnił go, iż uzyska on zrozumienie jeszcze większych prawd (w. 50, 51).
W tekście Biblijnym nie znajdujemy nic więcej na temat Natanaela/Barłomieja jako osoby, chociaż tak jak pozostali Apostołowie, został on na pewno wysłany przez Mistrza „do owiec, które zginęły z domu Izraelskiego, ” by głosić Królestwo Niebios, uzdrawiać chorych, wypędzać demony, wskrzeszać umarłych (Mat. 10:2-8). Nie istnieją na to żadne historyczne dowody, lecz tradycja twierdzi, iż jego praca misyjna zaprowadziła go do miast Azji Mniejszej, Armenii i Indii, i że poniósł śmierć męczeńską przez ukrzyżowanie.
Sam Jezus poświadczył, iż wszyscy z wyjątkiem jednego Apostoła zachowali słowo im powierzone i tak Bartłomiej „prawdziwie Izraelczyk” jest jednym z tych, którzy odziedziczą wielkie zaszczyty na tronie sędziowskim.
Odnośniki
R 4117-8
TOMASZ (? – ?)
Nie można znaleźć żadnego biblijnego zapisu o powołaniu Tomasza do apostolstwa. Jest on wymieniony pośród dwunastu przez Mateusza 10:3 , przez Marka 3:18 i przez Łukasza 6:15 . Jego imię oznacza w hebrajskim „bliźniak, ” jego grecki odpowiednik Dydymus ma to samo znaczenie.
Znane powiedzenie „wątpiący Tomasz” (Jan 20:24-29) powstało z jego niechęci uznania faktu zmartwychwstania Jezusa bez namacalnych dowodów. Był on nieobecny podczas wcześniejszych pojawień Jezusa po zmartwychwstaniu i sądził, iż jego bracia zostali zwiedzieni. „Jeźli nie ujrzę w ręku jego znaków gwoździ, a nie włożę ręki mojej w bok jego, nie uwierzę”.