Teraźniejsza Prawda nr 473 – 2000 – str. 84

dziesięcinę jej poświęcenia. „A bez wszelkiego sporu mniejszy od większego błogosławieństwo bierze.” (werset 7). Kościół poświęcił swoje życie Bogu, kładąc się na ołtarzu; stał się własnością Jezusa na podstawie kupna i przez swoje usprawiedliwienie z wiary.

NOWE STWORZENIE JEZUSA
ZACHOWANE PRZY ŻYCIU

      W historii Abrahama i Izaaka zachowanie życia Izaaka reprezentuje Jezusa jako Nowe Stworzenie, które jako takie nie doświadczyło śmierci. Nóż Abrahama został powstrzymany jeśli chodzi o Nowe Stworzenie, którego nie wolno zabijać (1Moj. 22:10-13). Baranek, który zaplątał się rogami w cierniach, zastąpił ofiarę. Baranek reprezentuje człowieczeństwo Jezusa. Doskonałe ludzkie życie Jezusa – nie jego życie jako Nowego Stworzenia – było okupową ceną za Adama. Dlatego Jezus jako Nowe Stworzenie nie umarł, lecz spał przez część trzech dni. „Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego” (Żyd.5:5, 6).

      W Psalmie 110, wersecie 4. Bóg składa przysięgę, iż Jezus będzie kapłanem według porządku Melchizedekowego. W wersetach 1, 2  czytamy: „Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej, dokąd nie położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich.” Stanie się to, gdy Jezus będzie Królem Pokoju, panującym kapłanem. „Laskę mocy twojej pośle Pan z Syonu, mówiąc: Panuj w pośród nieprzyjaciół twoich.” Będzie to w czasie Restytucji – rozpoczynającej się Czasem Ucisku, kiedy przyjdzie w swoim Drugim Przyjściu, aby panować pośród swoich nieprzyjaciół. Potem „(…) on musi królować, pókiby nic położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego. A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć [Adamowa].” (1Kor. 15:24-26).

      Na nieśmiertelność Chrystusa jako kapłana, w odróżnieniu od śmiertelności kapłaństwa Lewiego, zwrócona jest uwaga u Żyd. 7:8: „A tuć dziesięciny biorą ludzie, którzy umierają; tam zasię on, o którym świadczono, iż żyje.” [Zobacz następny artykuł omawiający szerzej ten werset.]

      W wersecie 9, Paweł kontynuuje: „(…) Lewi, który dziesięciny bierze, dał w Abrahamie dziesięcinę.” Kapłańscy Lewici otrzymywali dziesięciny od swoich braci, jak widzieliśmy w wersecie 5. Paweł umieszcza teraz Lewiego – syna Jakuba – w postaci Abrahama i pokazuje czytelnikom, iż kapłaństwo Melchizedeka jest wyższe.

      Apostoł kontynuuje; „Albowiem jeszcze był w biodrach ojcowskich, gdy wyszedł przeciwko niemu Melchizedek” (werset 10). Lewi jeszcze się nie narodził, podobnie jak jego ojciec Jakub. Dlatego kapłaństwo Melchizedekowe poprzedzało kapłaństwo Lewickie.

      „A przetoż byłali doskonałość przez kapłaństwo lewickie, (gdyż za niego wydany jest zakon ludowi), jakaż tego jeszcze była potrzeba, aby inszy kapłan według porządku Melchizedekowego powstał, a nie był według porządku Aaronowego mianowany? A ponieważ kapłaństwo jest przeniesione, musi też i zakon przeniesiony być” (wersety 11, 12). Kapłaństwo Lewickie zostało więc zastąpione. Jest to podkreślone w wersetach 13-17: „Bo ten, o którym się to mówi, inszego jest pokolenia, z którego żaden nie służył ołtarzowi. Albowiem jawna jest, iż z pokolenia Judowego poszedł Pan nasz, o którem pokoleniu nic z strony kapłaństwa nie mówił Mojżesz. Owszem obficie to jeszcze i z tego jawna jest, iż powstał inny kapłan według porządku Melchizedekowego, który się stał nie według zakonu przykazania cielesnego, ale według mocy żywota nieskazitelnego. Albowiem tak świadczy: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego.”

SŁABE I NIEUŻYTECZNE PRZYKAZANIE

      Żyd. 7:18: „Bo się stało zniesienie onego przeszłego przykazania dla słabości jego i niepożytku.” Nowe tłumaczenie angielskie (CEV) oddaje to po prostu: „W ten sposób słabe i nieużyteczne przykazanie zostało pominięte.” W jaki sposób Zakon był słaby i nieużyteczny?

      Paweł wyjaśnia tę sprawę w wersecie 19: „Bo niczego do doskonałości nie przywiódł zakon; ale na miejsce jego wprowadzona jest lepsza nadzieja, przez którą się przybliżamy do Boga.” Przez stulecia Izrael próbował uzyskać życie przez zachowywanie Zakonu, a jednak nie zdołał go uzyskać. Nikt oprócz Jezusa nie był w stanie zachować Zakonu.

      Mateusz 19:16-22 zapisuje rozmowę pomiędzy Jezusem a bogatym młodym rządcą. Ów młody człowiek przestrzegał Zakonu od „młodości swojej”. Kiedy Jezus wyłożył