Teraźniejsza Prawda nr 472 – 2000 – str. 72

„gwiazdę”, „anioła” lub „pasterza” (Mich. 5:5; Tom E 10 str. 114, par. 1) danego okresu Kościoła.

      Jest to bardzo jasne w przypadku Kościoła Efeskiego, bowiem jego gwiazda składała się z dwunastu Apostołów jako szczególnych nosicieli światła, wszyscy oni posiadali i sprawowali władzę wiązania i rozwiązywania (Mat. 18:18; Dz.Ap. 5:1-11; 15:7-29).

      Podobnie jest to zrozumiałe w odniesieniu do gwiazd pozostałych sześciu Kościołów, np. gwiazdy Filadelfijskiej. Jako „księcia” tego okresu (Miche. 5:5) Pan użył Jana Wessela, który wyłożył pięć głównych prawd doktrynalnych, a później Hieronim Savonarola wyłożył dwie główne prawdy etyczne epoki Reformacji. Następnie użył dziesięciu innych braci (Marcina Lutra, Ulryka Zwinglego, Baltazara Hubmaiera, Michała Serveta, Tomasza Cranmera, Jana Wesleya, Roberta Browna, Georga Foxa, Tomasza Campbella i Williama Millera), każdy z nich podał prawdę szafarską danego ruchu Maluczkiego Stadka, który później zostawał wypaczony w sektę przez wodzów utracjuszy koron i wskutek tego rozwinęło się 10 protestanckich denominacji.

      Z kolei przyjrzyjmy się Kościołowi Pergameńskiemu (318-799). Chociaż Ariusz był jego księciem, wzbudzonym, aby protestować przeciw rozwijającemu się błędowi na temat trójcy, Arianizm był martwy na długo przed końcem okresu Pergameńskiego. Jednakże gdy powstawał każdy znaczący błąd tego okresu, Bóg wzbudzał nosiciela światła jako członka gwiazdy Pergameńskiej, aby mu się przeciwstawiał. Np. kiedy pojawiła się rzymska idea, że Kościół składa się z hierarchii i wszystkich jej posłusznych, to znaczy, że Kościół jest widzialnym zewnętrznie zorganizowanym ciałem, myśl ciesząca się szczególnym poparciem Augustyna, Pan wzbudził Tychoniusza z Północnej Afryki jako nosiciela światła, by przeciwstawił się temu poglądowi poglądem, że Kościół jest niewidzialnym gronem składającym się wyłącznie z uświęconych w Chrystusie Jezusie, co oczywiście jest prawdą.

      Kiedy powstała fałszywa idea kim są prawdziwie poświęceni, to jest, że oni składają się z tych, którzy żyją w celibacie, są mnichami, zakonnicami i innymi praktykującymi wszelkiego rodzaju surowe zwyczaje, papieskie „dobre uczynki”, kult maryjny i kult świętych (oddawanie czci świętym oraz ich relikwiom), Pan wzbudził Jowiniana z Rzymu jako nosiciela światła gwiazdy Pergameńskiej, nie tylko by sprzeciwił się tym błędom, lecz także przedstawił prawdę że poświęcone życie polega na martwocie wobec siebie i świata, a ożywienieniu wobec Boga w badaniu, głoszeniu i praktykowaniu Prawdy z czuwaniem i modlitwą oraz cierpieniu za wierność Prawdzie według przykładu Jezusa i Apostołów.

      Kiedy powstał błąd o bezwzględnym przeznaczeniu jednostek, Pan wzbudził Jana Kasjana z Marsylii, we Francji, jako nosiciela światła gwiazdy Pergameńskiej, by go obalił i nauczał prawdy, że predestynacja była w planie, a nie określała jednostek, które w Wieku Ewangelii jako takie są wybierane przez uświęcenie (spłodzenie, itd.) z Ducha i wiarę w Prawdę (2Tes. 2:13).

      A kiedy błędy o usznej spowiedzi, wiecznych mękach dla wszystkich, którzy w tym życiu nie przyjmą Chrystusa, gdy zaczął przeważać błąd, że tradycja i ojcowie kościoła są źródłem i regułą wiary, Bóg wzbudził Adelberta, frankońskiego misjonarskiego biskupa w Niemczech, który przeciwstawiał się tym błędom, utrzymując, iż wyznawanie swoich grzechów komukolwiek oprócz Boga jest zbyteczne, z tym wyjątkiem, że jeśli zostały popełnione wobec człowieka, któremu powinno sieje wyznać, za nie przeprosić i będzie to próbą w przyszłości dla tych, którzy nie przyjęli Chrystusa w tym życiu, jak również przekonująco bronił Biblię jako wyłączne źródło wiary i główną regułę praktyki.

      Moglibyśmy wykazać, iż tak samo było w pozostałych Kościołach, ich gwiazdę stanowiła pewna liczba nosicieli światła, którzy przeciwstawiali się ważnym błędom i popierali stosowną prawdę. Jednakże wyżej podane fakty w wystarczającym stopniu tego dowodzą. Powyższe cytaty dowodzą, że br. Russell uważał, iż każda gwiazda składała się z pewnej liczby osób.

      Z Proroctwa Micheasza 5:5, 6 dowiadujemy się, iż miało być „siedmiu pasterzy i ośmiu książąt.” „Asyryjczyk” z tego fragmentu odnosi się do tych, którzy grabią lud Boży przez niszczenie (wtargnięcie) Prawdy i jej Ducha (w ziemię nasze) i depcze nasze główne doktryny (pałace). Asyryjczyk czynił to w każdym z siedmiu okresów Kościoła Wieku Ewangelii. A w tych siedmiu okresach lud Boży (my) wystawiał przeciwko takim grabieżcom siedmiu aniołów (siedmiu zbiorowych posłanników, nazwanych tutaj siedmioma pasterzami) i ośmiu książąt, z których