Teraźniejsza Prawda nr 472 – 2000 – str. 70
pamiętamy także o wszystkich wiernych braciach na przestrzeni wieków, którzy usługiwali innym Prawdą, oraz oceniamy ich służbę jako od Pana.
PEWNE RÓŻNICE
1. Podnoszono istotne pytania odnoszące się do punktu początkowego Filadelfijskiego okresu Kościoła. Br. Johnson przedstawił trzy daty: 1479, 1492 i 1517. My wybraliśmy 1479 rok, ponieważ Jan Wessel służył około tego czasu i przedstawił cztery fundamentalne nauki Reformacji: (1) usprawiedliwienie przez wiarę; (2) Biblia jako wyłączne źródło i [główna] reguła wiary; (3) kapłaństwo wszystkich poświęconych; i (4) Chrystus jedyną zwierzchnością w Kościele (patrz Tom E. 8, str. 673, par. (14). Wessel umarł w roku 1489. Jednakże nasi czytelnicy powinni być świadomi tych dwóch alternatywnych dat. Więcej na ten temat będzie w dalszej części.
2. Przedłużenie okresu Laodycei, jak zaznaczył br. Jolly, jeszcze się nie skończyło i będzie trwało przez pewien czas.
3. Odnośnie Ap. Jana: Gdzie powinniśmy go umieścić? Tutaj włączamy go do okresu Efeskiego i Smyrneńskiego, lecz liczymy go tylko raz, jako członka gwiezdnego w okresie Efeskim, bowiem ogólna liczba wynosi 49. Br. Johnson zazwyczaj umieszczał go jako jednego z 12 członków gwiezdnych w okresie Efeskim, bowiem nie był on uważany za jednego z 70 „drugorzędnych proroków” okresu między żniwami. Porównaj komentarze br. Johnsona na ten temat w Tomie E 8, str. 700 i Tomie E 9, str. 33, 49 oraz w innych miejscach.
4. W okresie Smyrny Tertulian i Hipolit byli do pewnego stopnia sobie współcześni i trudno jest ustalić okresy ich życia, bowiem wiele z te go co napisali zostało zniszczone. Ireneusz, Tertulian i Hipolit byli apologetami odnoszącymi sukcesy i razem działali przeciwko gnostycyzmowi. Według pewnych źródeł Hipolit działał aktywnie od 199 r. do 235 r. Tertulian urodził się w 160 r., a data jego śmierci może przypadać gdziekolwiek pomiędzy latami 223-240, przy czym rok 230 jest ogólnie przyjętą datą. Br. Johnson w Tomie E 8, str. 232 podaje rok 230, a w Tomie E12, str. 131 podaje okres lat 220-240. My umieszczamy Tertuliana jako pierwszego, a Hipolita jako drugiego na liście, bowiem wydaje się, iż Tertulian zmarł przed Hipolitem. Bez względu na to, który był pierwszy, obydwaj byli mężami Bożymi i niewątpliwie członkami gwiezdnymi.
5. Kiedy wymieniamy członków gwiezdnych i podajemy daty, czytelnik zauważy przerwy i „luki” pomiędzy sprawującymi swój urząd członkami gwiezdnymi, z wyjątkiem żniw Wieku Żydowskiego i Ewangelii. Br. Jolly w roku 1956 przeprowadził długą drukowaną wymianę zdań z Janem J. Hoefle na temat „luk.” Jednakże nie było żadnej luki podczas służby Laodycejskiej „gwiazdy” – to znaczy, żadnej przerwy w następstwie pomiędzy br. Russellem i br. Johnsonem, ani po br. Johnsonie, ponieważ on pozostawał w ciele, tylko tak długo aż usłużył ostatniemu członkowi Maluczkiego Stadka. Potem służba członków gwiezdnych ustała. Broniąc tego punktu br. Jolly pisze w TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE z 1956 r., str. 49:
„Nasz wniosek jest… mocno oparty na fundamencie Pisma Świętego i literaturze Prawdy. W dodatku do tych podanych w związku z wnioskiem, o którym mowa, uprzejmie zwracamy uwagę na Z 364, gdzie br. Russell podobnie pokazuje opierając się na liście do Efezjan 4:11-13, że Kościół miał mieć swoich generalnych i lokalnych nauczycieli dopóki ciało nie zostanie skompletowane; a Z 5067 dodaje: To, że apostoł nie rozumiał, aby sprawa ta miała trwać jedynie dzień, lecz przez cały wiek, aż do skompletowania kościoła [kursywa nasza] jasno dowodzi jego oświadczenie, mianowicie, iż wszystkie te dary [generalni i lokalni nauczyciele] byli dla zbudowania ciała Chrystusa i udoskonalenia świętych aż do ostatniego [kursywa nasza]. Ponadto, br. Russell nauczał, iż Zachariasz jest typem ostatniego członka Maluczkiego Stadka, oraz że krew wszystkich proroków, która została przelana od krwi Abla do krwi Zachariasza przedstawia złożone w ofierze życie kościoła (Z 5256, par. 11, 12).
„Po stwierdzeniu, iż nasz stosowny wniosek w tej sprawie jest powierzchowny i łatwy do obalenia J.J.H. próbuje obalić go argumentem mówiącym, iż były luki pomiędzy służbą niektórych członków gwiezdnych podczas Wieku Ewangelii – okresy kiedy nie było żadnego żyjącego członka gwiezdnego, np. pomiędzy śmiercią br. W. Millera w 1849 r. a początkiem służby br. Russella. J.J.H. w swojej gotowości atakowania i oskarżania nas o nauczanie błędu nie zdaje sobie sprawy z tego, że teoria luk nie jest niczym nowym – była używana przeciwko Prawdzie także wcześniej. Przez długi czas była używana przez nauczających błędu wodzów Brzasku, w celu podtrzymywania błędnego poglądu,