Teraźniejsza Prawda nr 454 – 1997 – str. 68
ogólnie oni składają się ze wszystkich próbnie usprawiedliwionych, którzy angażują się w tej pracy, jednak wyraźnie składają się głównie z kleru, lokalnych starszych, superintendentów i nauczycieli szkół niedzielnych oraz innych szczególnie gorliwych świeckich pracowników, jak to wykazano w numerach Nr 34 i Nr 36 Ter. Pr. Najbardziej wyróżniający się dział pracy ewangelicznej, jakiej oczywiście oni się podjęli, zwrócił naturalnie na nich, jako pierwszych ze wszystkich, uwagę antytypicznego Samuela (A gdy przyszli ujrzał Elijaba [mój Bóg jest Ojcem], w. 6). Ich gorliwość, jak również sprawy uwypuklone w w. 7, które omówimy, gdy będziemy studiować w. 7, i które sprawiły, że antytypiczny Samuel doszedł do wniosku, że to właśnie oni zostali wybrani na przywódców pośród ludu Bożego (ten jest przed Panem pomazaniec jego, w. 6). Pan jednak przez zasady swego Słowa, przez swego Ducha i przez swoje opatrzności niewątpliwie mające związek z postępowaniem antytypicznego Elijaba w pracy ewangelicznej, które dowiodły jego pychy, arogancji, i innych wad (1Sam. 17:28), powiedział antytypicznemu Samuelowi, że antytypiczny Elijab nie został przez Niego wybrany (gdyżem go odrzucił, w. 7), pomimo jego wiedzy (urody) i talentów (wysokości wzrostu jego). Sądy Pańskie nie są, tak jak sądy ludzkie, oparte wyłącznie lub w głównej mierze na powierzchowności zewnętrznej takiej jak wielka wiedza i talent, lecz głównie na właściwościach serca. Informując w ten sposób antytypicznego Samuela, Pan udzielił mu zarówno dobrej lekcji, jak i łagodnej nagany. Chociaż Pan nie gardzi wiedzą ani talentami, jak niektórzy błędnie myślą, lecz gdy wiedza i talenty są poświęcone używa je z korzyścią w Swojej sprawie, to jednak On nie kładzie na nie głównego nacisku. Największą bowiem wagę przywiązuje Pan do właściwości serca, których brakowało antytypicznemu Elijabowi pomimo jego wiedzy i talentów, które, jeśli nie idą w parze z miłosierdziem, jedynie nadymają (1Kor. 8:1).
(7) Następna klasa, która okazała się najwybitniejszą w udzielaniu pomocy antytypicznemu Samuelowi w stosownej pracy ewangelicznej składała się z próbnie usprawiedliwionych redaktorów i wydawców, którzy bezpłatnie udzielali pomocy w ogłaszaniu i zalecaniu pracy ewangelicznej antytypicznego Samuela, starając się zapewnić w niej udział publiczności. Ci są w typie pokazani tutaj przez Abinadaba (mój ojciec jest szlachetny [lub uparty, w. 8], a z innego punktu widzenia są przedstawieni przez typicznych Lewitów Merarytów. Redaktorzy spośród nich są pokazani przez typ Merarytów mahelickich, wydawcy zaś spośród nich przez typ Merarytów muzyckich, jak to przedstawiliśmy w numerach Nr 34 i Nr 36 Ter. Pr. Niektórzy spośród tych redaktorów i wydawców mieli zdolności umysłowe i finansowe oraz gorliwość w pracy. Gdy antytypiczny Isaj wezwał ich do pomocy przy antytypicznej ofierze, a oni odpowiedzieli na wezwanie, to niewątpliwie krótko musieli wywierać korzystne wrażenie na antytypicznym Samuelu. Lecz to wrażenie po jakimś czasie minęło na skutek działania odpowiednich zasad słowa Bożego, Ducha Pańskiego oraz opatrzności Pańskich, jak również gdy Pan poinformował antytypicznego Samuela o braku kwalifikacji na ten urząd u antytypicznego Abinadaba, a Samuel, stosownie do tego, zaniechał dalszych wysiłków względem tej klasy pomocników.
(8) Następnie nominalny i prawdziwy lud Boży miłujący i badający Biblię przyprowadził antytypicznego Sammę (cud, w. 9) jako pomocników w ewangelicznej pracy antytypicznego Samuela. Samma przedstawia tych próbnie usprawiedliwionych wierzących, którzy jako Lewici Wieku Ewangelii wykonywali pracę naukową. Tak więc on odpowiada Lewitom kaatyckim, których antytypy Wieku Ewangelii, jak to widzieliśmy w numerach Nr 34 i Nr 36 Ter. Pr., zajmowały się pracą lingwistyczną z zakresu rewizji tekstów Biblii w językach greckim i hebrajskim (antytypiczni Kaatyci gersonicko-amramiccy), opracowywaniem słowników, gramatyk, tłumaczeń i konkordancji (antytypiczni Kaatyci eliezerycko-amramiccy), interpretacyjną wstępów do Biblii (antytypiczni Kaatyci zychro izaaryccy), komentarzami (antytypiczni Kaatyci nefegicko izaaryccy), harmonetyką (antytypiczni Kaatyci korecko izaaryccy), pracami historycznymi na temat Biblii i Kościoła oraz biografiami (antytypiczni Kaatyci jeryjaszycko hebroniccy), chronologią biblijną (antytypiczni Kaatyci amaryjaszycko hebroniccy), archeologią biblijną (antytypiczni Kaatyci jaehazyjelicko hebroniccy), geografią biblijną (antytypiczni Kaatyci jekmaanicko hebroniccy), systematyczną pracą z zakresu apologetyki biblijnej (antytypiczni Kaatyci setrycko husyjeliccy), doktrynami biblijnymi (antytypiczni Kaatyci elisafanicko husyjeliccy) i etyką biblijną (antytypiczni Kaatyci myzaelicko husyjeliccy). To byli uczeni pośród Lewitów Wieku Ewangelii. Naturalnie, między próbnie usprawiedliwionymi uplasowaliby się jako ostatni biorący udział w pracy ewangelicznej, gdyż tego rodzaju praca jest raczej odległa od sfery ich służby, która przez swój naukowy charakter, głębię i szczegółowość, ze wszystkich prac Lewitów Wieku Ewangelii, najmniej się nadaje do działalności ewangelicznej. Pozostawanie przez nich na uboczu, głębia i temat spraw wkrótce dowiodły niemożności objęcia przez nich tak potrzebnego i poszukiwanego przywództwa. Wskutek tego, dzięki tym wskazówkom, Pan wykazał antytypicznemu Samuelowi, iż odrzucił antytypicznego Sammę, a wraz z Jego odrzuceniem nastąpiło zupełne odrzucenie trzech grup próbnie usprawiedliwionych. Tak więc poszukiwany przywódca musiał znajdować się między poświęconymi. A następni czterej synowie Isajego (w. 10) przedstawiają klasy wśród poświęconych.
(9) Kogo przedstawiają pierwsi trzej z tych czterech synów , tj. czwarty, piąty i szósty syn Isajego? Nasza odpowiedź jest następująca: przedstawiają utracjuszy koron wśród poświęconych, w okresie od około 1858 roku do około 1868 roku, uważanych antycypacyjnie za Lewitów Okresu Epifanii. To, że Bóg „przywołuje te rzeczy, których nie ma, jakoby były”, mając na uwadze czym będą, uczy Pismo Święte (Rzym. 4:17). To jest także pokazane w obrzędzie poświęcenia kapłaństwa, w tym że Aaron był przyobleczony w szaty chwały i piękności przed swym poświęceniem (3Mojż. 8:6–9, 12–15), co, jak nasz Pastor wykazuje (Cienie Przybytku str. 38, 1), stanowi typ faktu, że przed poświęceniem Najwyższego Kapłana Świata, Bóg spoglądał na Niego, mając na względzie kim będzie w Tysiącleciu, jakoby był takim przed swym poświęceniem.