Teraźniejsza Prawda nr 454 – 1997 – str. 67
Nie mamy przez to, rzecz jasna, rozumieć, że Bóg przemówił do antytypicznego Samuela ustnie lub w natchnieniu, gdyż On zaprzestał takich metod komunikowania się po skompletowaniu Biblii. Ilekroć jest powiedziane, że Bóg antytypicznie mówił do ludu po skompletowaniu Biblii, należy raczej przez to rozumieć, że czynił to przez zasady swojego Słowa, przez swojego Ducha i przez swoje opatrzności. Tego rodzaju mówienie do antytypicznego Samuela, wzmiankowane w w. 1, rozpoczęło się w 1846 roku do Williama Millera, który zdając sobie sprawę, że wielcy wodzowie kościoła nominalnego zostali odrzuceni przez Pana a on jest zbyt stary i znużony, aby mógł zostać wodzem, rozglądał się dookoła za wodzem wybranym przez Pana, wiedział bowiem, iż prawdziwy lud Boży musi mieć wodza i że wodzowie nominalnego Kościoła już dłużej nie nadawali się na to stanowisko. Bóg tymi sposobami dał mu do zrozumienia, iż dlatego należało znaleźć innego wodza. Lecz tu tkwiła trudność: gdyby on i inni członkowie antytypicznego Samuela publicznie poszukiwali takiego wodza (Jakoż mam iść? w. 2) to wodzowie utracjuszy koron poddaliby ich ekskomunice w swych kościołach (Saul … zabije mię, w. 2). Pan na taką ewentualność miał sposób wyjścia, powierzając antytypicznemu Samuelowi dwojaką pracę: (1) publiczną i (2) prywatną — niepubliczną. W pracy publicznej miały być podejmowane ewangeliczne starania, w celu nawrócenia grzeszników do sprawiedliwości [Weźmij z sobą jałowicę (nie cielca lub kozła, lecz zwierzę stanowiące typ ludu mającego próbnie poczytaną ludzką doskonałość — tak jak czerwona jałowica była typem na Starożytnych Godnych — które wskazywało na pracę prowadzącą do próbnego usprawiedliwienia), w. 2].
(4) Od 1829 roku do 1844 roku br. Miller i inni członkowie antytypicznego Samuela głosili chronologię, która wskazywała na powrót Pana. Potem w 1844 roku nastąpił ich zawód i naturalnie od tego czasu nie mogli publicznie głosić o znamionach czasu. W tych okolicznościach jedyną rzeczą dla nich możliwą, jeśli mieli pojawić się pośród nominalnego ludu Bożego, było głoszenie posłannictwa, które ten lud mógł aprobować. Takim właśnie posłannictwem było wezwanie do pokuty i wiary. Nie tylko nominalny, lecz także prawdziwy lud Boży mógł wziąć udział w takiej pracy jakiś czas przed 1874 rokiem (wezwiesz Isajego na ofiarę, w. 3). W związku z tego rodzaju pracą Bóg miał doprowadzić do spotkania antytypicznego Samuela z antytypicznym Dawidem, w celu pomazania Dawida. Samo pomazanie miało być dokonane w ramach prywatnej działalności (Ja tobie oznajmię, co masz czynić, w. 3). Stosownie do tego br. Miller i inni rozpoczęli w 1846 roku dwojakiego rodzaju działalność: publiczną mającą na celu nawracanie grzeszników do usprawiedliwienia i prywatną stawiającą sobie za cel wyszukanie i pomazanie wodza dla ludu Bożego (uczynił Samuel, jako mu powiedział Pan, w. 4), prowadząc ją zarówno wśród nominalnego, jak i prawdziwego ludu Bożego, jako miłośników i badaczy Biblii (przyszedł do Betlejem, w. 4). Tak więc ostatnie lata życia br. Millera były poświęcone tej powyżej wzmiankowanej dwojakiego rodzaju pracy. Niemniej jednak wodzowie nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, pamiętając o niespełnieniu się oczekiwań br. Millera, dotyczących 1844 roku, obawiali się, że być może on będzie usiłował prowadzić działalność propagandową podobną do tej nieudanej w 1844 roku (ulękłszy się starsi miasta, w. 4), gdyż po przeżytym w 1844 roku rozczarowaniu, proroctwa dotyczące czasów stały się bardzo niepopularne, a ich głosicielom zdawało się, że są zwodzicielami. Dlatego rzeczą naturalną było, że wodzowie nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, wielu z tych, którzy popierali działalność br. Millera przed 1844 rokiem, obawiali się takiej pracy i takich pracowników.
SIEDEM PRÓBOWANYCH KLAS
(5) Dlatego oni z obawą zapytali antytypicznego Samuela, czy zamierza uczynić coś cieszącego się powodzeniem (Spokojneli jest przyjście twoje?, w. 4). Zapytali właściwie, gdyż zdawali sobie sprawę, iż ponowienie wysiłków propagandowych podobnych do tych, które przyniosły zawód zaszkodziłoby miłośnikom i badaczom Biblii. Dlatego br. Miller i inni, zapewnili pytających, że ich intencją jest zapewnienie pomyślności Prawdzie i sprawiedliwości wśród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego przez dążenie do nawrócenia grzeszników do sprawiedliwości. (przyszedłem, abym ofiarował Panu, w. 5). Skutkiem tego oni zachęcili wodzów nominalnego i rzeczywistego ludu Bożego, miłującego i badającego Biblię, aby połączyli się z nimi w tej ewangelicznej pracy przez odłączenie się (Poświęćcież się, w. 5) i poświęcenie się jej (pójdźcie ze mną na ofiarę, w. 5). Ci członkowie antytypicznego Samuela podobnie zachęcili do odłączenia się i poświęcenia się, nominalnego i prawdziwego, ludu Bożego miłującego i badającego Biblię (poświęcił Isajego … na ofiarę, w. 5). Tego rodzaju praca uzyskała poparcie takich osób. Kontynuowano ją prawie do 1871 roku. To, oczywiście, wymagało lat, by wypróbować i odrzucić siedmiu synów antytypicznego Isajego, a czas od 1846 do 1871 roku nie był zbyt długi dla takiej pracy, gdyż w każdym przypadku okres ten trwał przeciętnie krócej niż 4 lata, co wskazuje raczej na szybką pracę. Podczas gdy Isaj przedstawia cały nominalny i prawdziwy lud Boży miłujący i badający Biblię, to jego synowie przedstawiają różne klasy pośród niego. Tak więc on go przedstawia jako całość, a jego synowie przedstawiają go jako podzielonego na klasy, czyli części składowe. To stanie się zrozumiałe po przedstawieniu faktów tej sprawy, w miarę ich ujawniania.
(6) Tak więc, te siedem klas (w. 10), spośród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego miłującego i badającego Biblię, uczestniczyło w pracy ewangelicznej zapoczątkowanej przez antytypicznego Samuela. One uczestniczyły w pewnej naturalnej kolejności, co jest symbolizowane w typie przez kolejność zdarzeń według wieku. Antytypiczny Elijab, naturalnie, okazał się jako najwybitniejszy ze wszystkich w tej pracy. Stanie się to widoczne, gdy przyznamy, iż Elijab (w. 6) stanowi tu typ tej samej klasy próbnie usprawiedliwionych, na jaką wskazuje typ Lewitów Gersona, tj. tych próbnie usprawiedliwionych, którzy się starali doprowadzić grzeszników do usprawiedliwienia (antytypiczni Gersonici lobniccy) i tych, którzy się starali doprowadzić próbnie usprawiedliwionych do poświęcenia (antytypiczni Gersonici semeiccy). Co prawda,