Końcowe kary dla Izraela z powodu ich niewiary oraz nadzwyczajna klęska ich wrogów w końcu otworzą im oczy; „i będą patrzeć na mię (Jehowę), ponieważ go [Jezusa] przebodli, i płakać będą nad nim płaczem jako nad jednorodzonym; gorzko, mówię, płakać będą nad nim jako gorzko płaczą nad pierworodnym” (Zach. 12:10; tłumaczenie JPSA – Jewish Publication Society of America). Wtedy Izrael, nawrócony jako naród, rozpozna swego Mesjasza, który przyszedł do nich w ich utrapieniach („chmurach” – Obj. 1:7) wielkiego ucisku, aby ich uwolnił jak prorokował np. Ezech. 39:22–29; Zach. 12; 14:1–3; Jer. 30:7,8. Wówczas „służyć będą Panu, Bogu swemu, i Dawidowi [Umiłowanemu, tzn. Mesjaszowi – Ezech. 34:23,24; 37:24,25; Oz. 3:5], królowi swemu, którego im wzbudzę” (Jer. 30:9). „A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jako napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci niepobożności od Jakuba. A toć będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich” (Rzym. 11:26,27). Nie oznacza to ich powszechnego zbawienia do wiecznego życia, lecz jak pokazuje kontekst uwolnienie całego Izraela od ślepoty, czyli „zatwardziałości z części” w wieku Ewangelii, od kary za grzechy przeciwko Zakonowi i Chrystusowi, jak również od potępienia za ich grzechy Adamowe i żydowskie.

      Panowanie sprawiedliwości Pańskiej na ziemi (Izaj. 26:9; 28:17) najpierw zostanie ustanowione w Izraelu wśród zgromadzonych i nawróconych Żydów (Zach. 12:7,8; Jer. 23:5,6; 33:14–16; Ezech. 36:24–38. Zob.The Millenium, s.333–345). Z radością powitają oni wzbudzonych patriarchów oraz pozostałych Godnych i będą wielce błogosławieni przez ich zbawienne rządy (Izaj. 1:25–27; 25:9; 32:1). Następnie, niedługo potem, pogańskie narody skruszone, wyczerpane i zagubione w utrapieniach czasu ucisku (Mat. 24:21,22), dowiedzą się o wielkich błogosławieństwach, jakich będzie doznawał Izrael i będą pragnęli podobnych błogosławieństw dla siebie (Izaj. 2:3,4; Zach. 8:20–22). W odpowiedzi na ich pokorne prośby o pomoc Królestwo ze swymi zarządzeniami będzie ustanawiane w jednym narodzie po drugim, aż stanie się Królestwem powszechnym (Dan. 2:44; 7:27). Cielesny Izrael (drugorzędne ziemskie nasienie Abrahamowe) pod kierunkiem Starożytnych i Młodocianych Godnych (głównego ziemskiego nasienia Abrahamowego – Joel 2:28; 2Tym. 2:20) będzie miał przywilej współpracować z duchową sferą królestwa – Maluczkim Stadkiem i Wielką Kompanią (Łuk. 12:32; Psalm 45:14,15; Obj. 7) – w nawracaniu i błogosławieniu pogańskiego świata (1Moj. 22:17,18; 28:14; Izaj. 19:24; Ezech. 16:60,61; Psalm 107:22). Dokona się to pod Nowym Przymierzem Izraela, opisanym u Jer. 31, w celu błogosławienia „wszystkich rodzajów ziemi”.

      Niech cała ziemia, a szczególnie Izrael, raduje się z nadchodzących wielkich błogosławieństw, teraz tak już bliskich. Obietnica jest pewna. Sam Bóg obiecał i łaskawie poparł obietnicę przysięgą, abyśmy „warowną pociechę mieli” (Żyd. 6:16–18). Bitwa wielkiego dnia wszechmocnego Boga przygotowywuje cały świat na nowy dzień i jego wielkie dzieło restytucji (Dz. 3:19–23), a ucisk Jakubowy przygotowuje potomstwo Jakuba do jego w nim udziału.

      Chociaż godzina czuwania będzie godziną chmur i gęstej ciemności (Joel 2:1–3), Bogu niech będą dzięki za błogosławione zapewnienie, iż dzieło zniszczenia będzie „skrócone” (Mat. 24:22) i że zaraz po nim zacznie świecić chwalebne Słońce Sprawiedliwości (Mal. 4:1,2). „Ziemia [obecna stara struktura społeczna oparta na samolubstwie] … przeniesiona będzie jako budka … upadnie, a więcej nie powstanie” (Izaj. 24:19,20). Czas wielkiego ucisku ma na celu oczyszczenie pola pod nową budowlę Boga, Nowego Jeruzalem, nowych niebios i nowej ziemi, w których sprawiedliwość mieszka (2 Piotra 3:13; Izaj. 65:17; Obj. 21). „Gdy ujrzycie, iż się to wszystko dzieje, wiedzcie, że blisko jest królestwo Boże” (Łuk. 21:31).
P.T.’94,45.

IZRAEL I BRYTANIA – OPATRZNOŚCIOWA WIĘŹ

„Najwyższy panuje nad królestwem ludzkim i je daje, komu chce”
„On sam … zrzuca królów i stanowi królów” (Dan. 4:25; 2:21)

      Po stuleciach prześladowań Żydów i wysiłkach ze wszystkich stron wytępienia ich jako narodu, nareszcie naród bez ziemi odzyskał swój kraj. W dniu 14 maja 1948 roku państwo Izrael stało się rzeczywistością.

      Od tego czasu historia owego regionu jest napiętnowana militarnymi, politycznymi i ideologicznymi konfliktami. Ten sam okres okazał się również – być może nie przypadkowo – szybkim upadkiem jednej z wielkich potęg we współczesnej historii – Anglii.

      Historia ruchu syjonistycznego w dwudziestym wieku powiązana jest ściśle z historią Anglii. Następująca opowieść to zilustruje.

      Urodzony w Rosji Chaim Weizmann, płomienny syjonista, wierzył, że Anglia, jako przewyższająca inne kraje światowa i polityczna potęga, ma klucz do spełnienia syjonistycznego snu o odrodzeniu sił państwa żydowskiego. Wskutek tego, w 1905 r., osiedlił się w Manchesterze, w północnym przemysłowym sercu Anglii. Z wykształcenia chemik, dalej prowadził swoje prace w Anglii na prestiżowym uniwersytecie i później się ożenił.

ACETON DLA BRYTANII

      Rok 1914 ujrzał początek „wielkiej wojny” (1. część wojny światowej). Brytania przeżywała trudności związane z brakiem acetonu, niezbędnego składnika kordytu (pewien rodzaj prochu), używanego przez artylerię królewskiej marynarki.

      Winston Churchill, w owym czasie lord admiralicji, słyszał o błyskotliwym Weizmannie i go wezwał do siebie. Mówi się, że Churchill „zażądał

poprzednia strona – na stępna strona