Teraźniejsza Prawda nr 443 – 1995 – str. 87
PIERWSZA CZĘŚĆ UCISKU JAKUBOWEGO
Pierwsza część ucisku Jakubowego zaczęła się w 1881 roku, gdy naród żydowski, z nielicznymi wyjątkami, wciąż znajdował się na wygnaniu w różnych pogańskich krajach. Od śmierci Jakuba aż do odrzucenia przez nich Mesjasza na wiosnę 33 r.n.e. doznawali 1845 lat łaski. Potem przyszedł ich „dwójnasób”— czyli powtórzenie, niełaski, także przez 1845 lat (Zach. 9:9, 12; Mat. 21:4, 5; 23:38, 39) — który zakończył się na wiosnę 1878 roku. Od tego czasu Boska łaska zaczęła powracać do Izraela (Izaj. 40:1, 2). W 1878 roku Delitzsch rozpoczął powszechną sprzedaż swego hebrajskiego Nowego Testamentu, a Disraeli, Żyd, ówczesny premier Anglii wpłynął na Berliński Kongres Narodów, aby przyznał Anglii ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, łącznie z Palestyną. Rząd turecki zmienił wówczas swoje prawo, dotyczące obcych, co poprawiło warunki Żydów, zamieszkujących wtedy w Palestynie, jak również częściowo otworzyło drzwi dla osiedlenia się tam innych, wraz z przywilejem posiadania nieruchomości. W ten sposób w 1878 roku, po „zamierzonym czasie” Izraela (Izaj. 40:1, 2) oraz po wycierpieniu „w dwójnasób za wszystkie grzechy” Bóg sprawił, że Jego lud zaczął być pocieszany, zarówno w sprawach religijnych, jak i świeckich.
Lecz by sprowadzić ich z powrotem do ojczyzny, jako przygotowanie do ustanowienia na ziemi Boskiego królestwa, potrzeba było czegoś więcej (Mat. 6:10; 4Moj. 14:21; Izaj. 2:2–4; 11:9; Dan. 2: 35, 44; Obj. 5:10). Bóg czynił to przez „rybitwów” i „łowców” w pierwszej, ponownie zgromadzającej Żydów, części ucisku Jakubowego (Jer. 16:14–16). „Rybitwami” są ci, którzy używają atrakcyjnej przynęty syjonizmu itp., by przyciągnąć Żydów do ich ojczyzny. Tę pracę w 1882 r. rozpoczął Leo Pinsker, zwiastun dra Theodora Herzla. Wspomagający mężowie stanu, żydowscy agitatorzy i również liczni chrześcijanie uczynili wiele, i wciąż usiłują czynić w zachęcaniu Żydów do powrotu do swej ojczyzny. „Łowcy” to ci, którzy ścigają, aby zabić. Także i oni sprawili, że rzesze Żydów powróciły do ojczyzny. W 1878 r. wzmogły się wielkie prześladowania w Rumunii i Galicji, a szczególnie w Rosji, która w 1881 r. wydała Ustawy Majowe, w wyniku których w różnych krajach Europy szalały szatańskie prześladowania. Na wielu terenach pojawiły się pogromy, a na Żydach dopuszczano się niewymownych okrucieństw, zwłaszcza w obu częściach wojny światowej. „Łowienie” wciąż jest kontynuowane w niektórych krajach, choć już nie na tak wielką skalę i przy słabszych prześladowaniach zewnętrznych. W ten sposób Bóg przy pomocy „utrapienia Jakubowego” realizuje swoje zamiary.
ZGROMADZONY IZRAEL OBEJMUJE WSZYSTKIE 12 POKOLEŃ
Obiecując ponownie zgromadzić dzieci Izraela, Bóg nie miał na myśli jedynie 10 pokoleń (czasami zwanych Izraelem, Efraimem itp.) w odróżnieniu od 2 Pokoleń (zwykle zwanych Judą), lecz raczej wszystkie 12 pokoleń, ponieważ wszystkie 12 pokoleń było reprezentowanych w „owcach, które zginęły z domu Izraelskiego” (Mat. 10:6), gdy został odrzucony w 33 r.n.e. To, że chodzi o wszystkie 12 pokoleń, jasno wynika z Izaj. 11:11, 12, gdzie wymienionych jest zarówno 10 pokoleń jako Izrael oraz 2 Pokolenia jako Juda: „Stanie się też dnia onego [tego samego 'tego dnia’ — 'czasu utrapienia Jakubowego’ — wspomnianego u Jer. 30:7], iż Pan po wtóre rękę swą przyłoży [tak jak to uczynił pierwszym razem, przy końcu niewoli babilońskiej], aby posiadł ostatek ludu swego … I podniesie chorągiew między poganami, a zgromadzi wygnanych z Izraela, a rozproszonych z Judy zbierze z czterech stron ziemi [wszystko to jest w toku od 1878 roku, lecz nie miało miejsca wcześniej, ponieważ przed ich rozproszeniem w wieku Ewangelii 12 pokoleń nigdy nie było rozproszonych na cztery strony ziemi]”.
Także u Ezech. 36:22, 24 Bóg mówi o wszystkich 12 pokoleniach pod określeniem Izrael: „Przetoż mów do domu Izraelskiego … zbiorę was z narodów i zgromadzę was ze wszystkich ziem, i przywiodę was do ziemi waszej”. To zgromadzanie miało poprzedzić całkowity koniec pogańskich narodów, między których Bóg ich rozproszył (Jer. 30:10, 11; 46:27, 28), i miało obejmować każdy zakątek, by uczynić ich „narodem jednym na górach Izraelskich … i będą w niej mieszkali oni i synowie ich aż na wieki” (Ezech. 37:21, 22, 25).
DRUGA CZĘŚĆ UCISKU JAKUBOWEGO
Tak więc w „tym dniu”, w pierwszej części ucisku Jakubowego, Bóg stopniowo zrywał z szyi Izraela jarzmo Europy (Jer. 30:8), a pęta i ograniczenia, które ich przywiązały do Europy, stopniowo były rozluźniane i zrywane. Ale jest jeszcze druga część ucisku Jakubowego i o niej mówi 4 Tom Wykładów Pisma Św. pt. Walka Armagedonu na str. 689, nazywając go „ostatecznym ciosem” i „jeszcze jednej fali udręki … ostatnim konflikcie bitwy tego wielkiego dnia”, który jest opisany na stronach 689–698.
Ta druga część ucisku Jakubowego nastąpi przy końcu okresu światowej anarchii. Jest opisana u Ezech. 38; 39. Rosnące bogactwo i pomyślność zgromadzonego Izraela pobudza chciwość narodów, Europy, Azji i Afryki, co będzie o wiele bardziej widoczne w ich anarchistycznych pozostałościach. Sprowadzą oni na Izrael ostatnią, drugą część ucisku Jakubowego, resztki kielicha nieszczęść dla Izraela.
Gog reprezentuje wodzów narodów jako wrogów ludu Bożego, a Magog rzesze prowadzonych narodów jako przeciwników ludu Bożego. Obj. 20:8 („narody … Goga i Magoga”) wyraźnie mówi, że to nastąpi w Małym Okresie, przy końcu Tysiąclecia i dlatego, przez równoległe zastosowanie, jest to także prawdziwe w odniesieniu do wrogów Bożego cielesnego Izraela przy samym końcu wieku Ewangelii. Ci anarchistyczni grabieżcy, opisani u Ezech. 38; 39, Zach. 12:1–9; oraz 14:1–3, boleśnie dotkną Izraela w drugiej, ostatniej części ucisku Jakubowego.