Oczywiście, oddychanie nie może zachodzić przed rozwinięciem się do dojrzałości płuc i według owych stu sześćdziesięciu siedmiu naukowców fakt ten nie może nastąpić w rozwijającym się płodzie w przybliżeniu przed upływem 24 tygodni ciąży. W Stanach Zjednoczonych większość aborcji wykonywana jest przed ósmym tygodniem ciąży. Więcej niż 91 procent zabiegów aborcyjnych wykonuje się przed końcem pierwszych 12 tygodni i więcej niż 99 procent przed 20 tygodniami.

       Ponadto Swomley wykazuje na podstawie chrześcijańskiego Pisma Świętego, że inkarnacja, czyli „Słowo ciałem się stało” (Jan 1:14), była uroczyście obchodzona przy urodzeniu Jezusa, a nie Jego poczęciu. Współcześnie, licząc wiek od daty urodzenia, postępujemy według tradycji biblijnej.

       Niektóre pytania i odpowiedzi dotyczące aborcji przedstawiliśmy w P.T.’85, str. 13 i 14, do której odsyłamy naszych czytelników.
.T.’95,38.

„CZAS UTRAPIENIA JAKUBOWEGO”

„Biada! bo wielki jest ten dzień, tak, że mu nie było podobnego; ale jakiżkolwiek jest czas utrapienia Jakubowego, przecie z niego wybawiony będzie” (Jer. 30:7).

      Termin „utrapienie Jakubowe” występuje tylko ten jeden raz w Biblii, chociaż ów szczególny ucisk, jaki spadnie na cielesnego Izraela przy końcu wieku Ewangelii, jest wspominany i opisywany także w innych miejscach. U Jer. 30; 31 prorok pociesza Izraela posłannictwem od Jehowy, dotyczącym jego wyzwolenia i wspaniałego stanu w przyszłości. W czasie wielkiego dnia Boskiego gniewu i sądu przeciwko narodom, Bóg wyzwoli Izraela z jarzma narzuconego na niego (w Jer. 30:4–11). Początek tego dnia zbiega się z początkiem wieku Tysiąclecia w 1874 roku, niedługo po 6.000 lat od stworzenia Adama, zakończonych w 1872 roku. Niszczący narody ucisk tego dnia rozpoczął się w 1914 roku wraz z początkiem I części wojny światowej. Upadły stan narodu Izraelskiego był nie do uleczenia pod Zakonem, a Bóg karał go z powodu jego grzechów (Ps. 107:17).

       Jednakże Bóg przywróci ten naród do swojej łaski i uleczy ciężkie rany, jakie mu zadał z powodu jego grzechów, jak również ukarze jego wrogów, którzy go prześladowali (w. 12–17). Bóg odrodzi Izraela jako swój lud (w. 18–22; por. Amos 9:11; Dz. 15:15, 16). Wielki Boski gniew czasu ucisku nie skończy się, dopóki nie zostaną osiągnięte Jego odpowiednie cele. Przy końcu wieku Ewangelii, który zachodzi na początek wieku Tysiąclecia, Jego lud będzie nad tym rozmyślał (w. 23, 24).

       W tym samym czasie, szczególnie zaś w okresie Tysiąclecia, Jehowa stanie się Bogiem wszystkich rodzin Izraela. Naród ten będzie Jego ludem wskutek jego związków z Panem pod przymierzem (1–6). Na początku Tysiąclecia Bóg zgromadza resztki Izraela z ziemi północnej, nawet z najmniejszych części społeczeństwa, i wielkie ich liczby prowadzi z powrotem do ich dziedzictwa, cieszy ich i sprzyja im błogosławiąc im (w. 7–14). Po ustanowieniu ziemskiej części królestwa Bożego przywróci On im ich umiłowanych utraconych w śmierci (w. 15–17). Okaże miłosierdzie pokutującym dziesięciu pokoleniom Izraela (Efraimowi — w. 18–22) oraz dwóm pokutującym pokoleniom (Judy — w. 23–26), a ich smutek przemieni w radość. Odda dwunastu pokoleniom Izraela ich ziemskie dziedzictwo, obarczając każde odpowiedzialnością tylko za własne grzechy (w. 27–30). Zawrze z nimi Przymierze Nowe, gdyż wypisze swoje prawo na ich sercach, tak że wszyscy oni Go poznają, i przebaczy im ich grzechy (w. 31–34). Izrael na zawsze pozostanie ludem Bożym, a Jerozolima, odbudowana jako święte miasto, już nigdy więcej nie będzie wykorzeniona ani zburzona (w. 35–40). Więcej szczegółowych wyjaśnień na temat Jer. 30; 31 można znaleźć w E2, str. 398—405, pod tytułem: Parousia Messenger.

       Z powyższego widzimy, że czas ucisku Jakubowego jest proroczo przewidziany na koniec wieku Ewangelii. Proroctwo Jeremiasza 30:1 obejmuje tytuł całego proroctwa, jakie jest zawarte w rozdziałach 30 i 31. Wersety 2, 3 stanowią wprowadzenie i podają temat omawianego proroctwa. Proroctwo to miało być zapisane w Biblii, a (w wieku Ewangelii) badane i rozpatrywane miało być dla zachęty w związku z ponownym zgromadzeniem — wtórym powrotem — Izraela po drugim wygnaniu z „narodów, między które cię rozproszę” (w. 11), do Ziemi Świętej, którą Bóg dał ich przodkom i którą oni ponownie posiądą.

       Wersety 4–11 mówią o Boskim sądzie dokonywanym na narodach, dzięki któremu spełnia się wyzwolenie dwunastu pokoleń Izraela. Bóg tutaj prorokuje, że gdy Izrael będzie wchodził w ucisk Jakubowy raczej będzie przeżywał strach zamiast pokoju i bezpieczeństwa. W srogich konwulsyjnych bólach ciężkich prześladowań tak będzie opanowany strachem, że ktoś mógłby sobie wyobrazić, że jest kobietą w bólach porodowych. Powód wielkiego przerażenia Izraela jest podany w w. 7. Jest to wielki dzień sądu (2Piotra 3:7, 8), wprowadzany żniwem wieku Ewangelii oraz „czasem uciśnienia, jakiego nie było jako narody poczęły być” (Dan. 12:1; Mat. 24:21). „Wielki jest ów dzień”. Słowa te wskazują na czas wówczas należący do przyszłości, są one podobne do słów z Joela 2:11 (napisane na długo przed dniami Jeremiasza) i odnoszą się do czasu wielkiego ucisku: „wielki bowiem dzień Pański będzie i straszliwy bardzo”. Również wyrażenie Jeremiasza „nie było mu podobnego” przypomina słowo z Joela 2:2: „któremu równego nie było od wieku i nie będzie po nim nigdy”. Także dla Jakuba, tzn. całego Izraela, jest to czas wielkiego ucisku (Izaj. 22:4, 5; Sof. 1:14–18) — „ale jakiżkolwiek jest czas utrapienia Jakubowego, przecie z niego wybawiony będzie”.

poprzednia strona – następna strona