Teraźniejsza Prawda nr 442 – 1995 – str. 73
(20) Jaki jest antytyp wyjaśnienia PERES, od którego pochodzi UPHARSIN (w. 25): „rozdzielone jest królestwo twoje, a dane jest Medom i Persom” (w. 28)? Nasz Pastor wykazał, że znaki czasów wskazują, iż chrześcijaństwo zostało podzielone na dwa wrogie obozy: obóz konserwatywny składający się z kościoła, państwa i kapitału oraz obóz radykalny składający się ze związków zawodowych, socjalistów, komunistów i anarchistów. Ponadto, dowodził że stale rosnące tarcie między tymi dwoma obozami w armagedonie wybuchnie ogniem zniszczenia, który spustoszy obóz konserwatywny, znosząc obecny kształt państwa, kościoła i kapitału. Co więcej, wskazywał, iż te znaki czasów potwierdzały bliskość królestwa Bożego w jego dwóch częściach (Medach i Persach) jako królestwa, które nastanie po królestwach tego świata. W ten sposób wskazał na trzy wielkie rzeczy zawarte w znakach czasów: (1) koniec czasów pogan; (2) sąd Babilonu, który go dosięgnął i (3) obalenie królestwa szatana, które miało być zastąpione dwuczęściowym królestwem Bożym. Niewątpliwie taka jest interpretacja znaków czasów, jaką podał nasz Pastor, której nie zdołał się przeciwstawić żaden z mędrców Babilonu. Oni nawet nie potrafili odczytać tych wydarzeń, tzn. uznać je za znaczące. Szczególnie od roku 1914 wydarzenia potwierdzają, że odczytanie i interpretacja br. Russella były prawidłowe. Daniel odziany w szarłat reprezentuje przyjęcie brata Russella przez króla jako prawdziwego nauczyciela i interpretatora znaków czasów. Złoty łańcuch wokół szyi Daniela jest typem na przyjęcie brata Russella jako upoważnionego przez Boga nauczyciela i interpretatora znaków czasów. Przyjęcie Daniela jako trzeciego (religijnego) władcy w Babilonie jest typem na coraz większe uznanie dla brata Russella jako największego religijnego nauczyciela w chrześcijaństwie, gdyż część kościelna w czasie Paruzji była uważana za trzecią wpływową siłę chrześcijaństwa. Śmierć Balsazara tej nocy (w.30) jest typem na odejście w ucisku nominalnego królestwa. Przejęcie królestwa przez Dariusza reprezentuje naszego Pana ujmującego królestwo.
DANIEL I JASKINIA LWÓW
(21) Przechodzimy teraz do szóstego rozdziału księgi Daniela, który opisuje o Danielu w jaskini lwów. Tak jak w poprzednich rozdziałach, tak i w tym nasz Pastor na półstronicowym zdjęciu Kazalnicy Ludowej, używanym do reklamowania zebrań publicznych, które to zdjęcie można zobaczyć w sprawozdaniu konwencyjnym z 1913 roku, podał swą myśl, iż Daniel w szóstym rozdziale jest typem na niego. W niniejszym rozdziale Dariusz reprezentuje naszego Pana, czasami działającego bezpośrednio, a czasami pośrednio przez swój lud. Królestwo (w. 1) reprezentuje tutaj Kościół Laodycejski — nominalny i prawdziwy jako nominalne i prawdziwe królestwo w zarodku. 120 starostów (w. 1) przedstawia wodzów kościoła nominalnego. Trzej książęta (w. 2) odpowiadają trzem wodzom, trzech podziałów Kościoła Laodycejskiego: papieżowi jako przywódcy katolicyzmu, głowie federacji kościołów jako przywódcy zjednoczonego protestantyzmu i bratu Russellowi jako przywódcy ludu Prawdy. Z tych trzech (w. 2) brat Russell był głównym jako przywódca prawdziwego ludu Bożego. 120 antytypicznych starostów jako wodzowie kościoła nominalnego mieli przedstawiać raporty tym trzem przywódcom, tak aby Pan Jezus nie doznał żadnej szkody. Taki układ miał początek bardzo wcześnie w Paruzji, a później objął federację kościołów. Tak jak Daniel z powodu wyższych talentów i charakteru wyprzedzał pozostałych książąt i 120 starostów (w. 3), tak antytypicznie brat Russell z tych samych powodów był stawiany ponad papieża, głowę federacji i innych przywódców nominalnego kościoła. Zamysł króla, by postawić Daniela nad całym królestwem (w. 3), reprezentuje myśli naszego Pana dotyczące wprowadzenia brata Russella na to antytypiczne stanowisko, co jednak nigdy nie nastąpiło. Mówi się, że zazdrość jest hołdem, jaki niższość składa wyższości. Tak było i w tym przypadku. Tak jak początkowo obydwaj przywódcy i 120 starostów usiłowało krytykować Daniela w sprawowaniu przez niego urzędu, lecz chybili (w. 4), tak i papież, głowa federacji i inni wodzowie kościoła nominalnego próbowali postępować wobec naszego Pastora, lecz chybili. Tak jak ci pierwsi doszli do wniosku, że tylko w jego religii mogliby uzyskać nad nim przewagę (w.3), tak ci ostatni zdecydowali, że tylko w jego religii mogą usidlić brata Russella.
(22) Tak jak obydwaj przywódcy, 120 starostów itd. wymyślili prawo zabraniające komukolwiek przez 30 dni zasyłać prośby do Boga lub człowieka, z wyjątkiem króla (w w. 6, 7), tak i wodzowie chrześcijaństwa oraz jego przedstawiciele stopniowo opracowali i wydali dekret, że w latach od 1881 do 1911 należy modlić się tylko do trójcy, co w praktyce, choć nie w teorii, zwykle oznacza tylko Jezusa. W kościele nominalnym zawsze istniała praktyka, choć nie teoria, modlenia się niemal wyłącznie do Jezusa. Pogląd nominalnego kościoła na temat Ojca jako wielce rozgniewanego na rodzaj ludzki i usilnie pragnącego wrzucić go do wiecznych mąk, od których jak się uważa może zbawić tylko wstawiennictwo Jezusa — zaowocował w praktyce tym, że Ojca się boi i utrzymuje z dala od ludzi, podczas gdy kocha, ufa i modli się do Jezusa. W wyniku tego powstał zwyczaj, choć nie teoria, że w swych modlitwach i uczuciach większość członków kościoła