Teraźniejsza Prawda nr 442 – 1995 – str. 72
i racjonalne rozwiązania najtrudniejszych problemów religijnych, szczególnie tych, które były antytypem interpretacji podanych przez Daniela dla dwóch snów Nabuchodonozora (w w. 11, 12), przekonały ich, iż Pastor Russell potrafił odczytać i zinterpretować antytypiczne pismo na ścianie. Zostali oni przyciągnięci (w. 10) do tej symbolicznej uczty przez doniesienia o trwodze chrześcijaństwa, zwłaszcza jego wodzów, z powodu rozwijających się wydarzeń. Ich sugestia, aby posłać po Pastora Russella, w celu rozwiązania tej trudności, jest antytypem sugestii królowej, aby posłać po Daniela, w celu odszyfrowania pisma na ścianie (w. 12). Posłanie po Daniela podane w w w. 12, 13 jest typem na wezwanie brata Russella przejawiające się w jego pismach, kazaniach i wykładach do rozwiązania tej trudności. Przyprowadzenie Daniela przed króla (w. 13) jest typem na przyprowadzenie brata Russella przed nominalny lud Boży, szczególnie jego wodzów, w znaczeniu przedstawienia im jego pism, kazań i wykładów. Słowa króla skierowane do Daniela o tym, co sam słyszał o nim (w w. 13–16) reprezentują myśli poszczególnych członków nominalnego ludu Bożego o br. Russellu, gdy prenumerowali literaturę naszego Pastora i chcieli zdobyć wiadomości, mające związek z omawianą sprawą. W typie i antytypie zadawano pytania (w. 13), wypowiadano komplementy na temat tego, którego poproszono o wyjaśnienie (w. 14), potwierdzano niezdolność mędrców do rozwiązania tej trudności (w. 15), uznawano zdolność tego, któremu stawiano pytanie (w. 16) i ofiarowywano wyżej wymienioną nagrodę (w. 16). Pierwsze oświadczenie Daniela (w. 17), aby król zatrzymał swoje prezenty, a nagrody dał komuś innemu, są typem na bezinteresowność brata Russella, ponieważ on chętnie oddawał swe usługi w sprawie Prawdy, odmawiając przyjęcia za to wynagrodzenia. Gotowość Daniela do odczytania i zinterpretowania pisma (w. 17) jest typem na gotowość brata Russella do odczytania i wyjaśnienia dziwnych wydarzeń, jako znaków czasów, nominalnemu ludowi Bożemu.
(18) Lecz Daniel odczytanie i interpretację pisma poprzedził pokutnym strofowaniem króla (w w. 18–23), co jest typem na karcące przemówienie naszego Pastora do chrześcijaństwa za jego grzechy. Aluzja Daniela do wyniesienia, grzechu, degradacji, pokuty i przywrócenia do łask Nabuchodonozora (w w. 18–21) jest typem różnych artykułów naszego Pastora na temat pierwotnej doskonałości człowieka, jego grzechu, doświadczenia ze złem i wynikającej z tego degradacji oraz przyszłej pokuty i podniesienia człowieka, jako ostrzeżenie dla pokolenia Paruzji przed jego grzesznym postępowaniem — pokolenia, które znało te wszystkie rzeczy (w. 22), lecz pomimo tej wiedzy zamiast się ukorzyć, wynosiło się (w. 23), i to do stopnia kalania Boskiej Prawdy, każdy indywidualnie w ogólności i w szczególe przez swoich wodzów i organizacje (w. 23), poważając jako bogów swe wyznania, lecz nie oddając czci prawdziwemu Bogu. Stosowne pisma, kazania i wykłady naszego Pastora z pewnością obfitują w takie nauki. Tak jak Daniel pokazał (w. 24), że Boski znak był dany w związku z takimi grzechami popełnionymi przez Balsazara, jego książąt, żony i nałożnice, tak brat Russell pokazał, że między innymi z powodu grzechów chrześcijaństwa stosowne wydarzenia zostały przez Boga zesłane jako znaki czasów. Zarówno w typie, jak i antytypie zupełnie właściwe było, by przed typicznym i antytypicznym odczytaniem i interpretacją pisma wskazać na stosowne grzechy. Następnie w każdym przypadku następowało odczytywanie i objaśnianie tajemniczego pisma na ścianie.
(19) Najpierw Daniel odczytał to pismo (w. 25), którego mędrcy Babilonu nawet nie potrafili przeczytać. To pokazuje, że nasz Pastor najpierw wskazał na zatrważające wydarzenia, których jako takich mędrcy chrześcijaństwa nie potrafili wyraźnie dostrzec, a które były znakami czasów i musiały być odebrane jako takie. Następnie tak jak Daniel wyjaśnił znaczenie tych słów (w w. 26–28), tak brat Russell wyjaśnił sens tych znaków. Jaki jest antytyp wyjaśnienia przez Daniela, że MENE (w. 26) znaczy „zliczył Bóg królestwo twoje i do końca je przywiódł” (w. 26)? Oto ów antytyp: Nasz Pastor w swoich pismach, wykładach i kazaniach zwrócił uwagę, że Bóg ograniczył panowanie królestw tego świata do określonej liczby lat, siedmiu czasów pogan — 2.520 lat — i że te czasy się skończą w 1914 roku, który zakończył okres dzierżawy władzy królestw pogańskich. Bardzo znamienny jest tu fakt, że wartość liczbowa słów na ścianie wynosi dokładnie 2.520: Mene = 1.000; Mene = 1.000; Tekel = 20; Peres = 500, a użytą jednostką jest gerah (4 Moj. 3:47; gerah — hebrajska jednostka wagi i moneta równa 1/20 sykla — przypis tł.). Ten fakt — liczenia czasów pogan jako 2.520 lat — i ich koniec w 1914 roku jest pierwszą rzeczą, na jaką wskazywały wydarzenia jako znaki czasów, gdyż między innymi pokazywały one, że królestwa chwieją się przed upadkiem i tym samym czas ich panowania się kończył. Jaki jest antytyp wyjaśnienia TEKEL — „zważonyś na wadze, a znalezionyś lekki” (w. 27)? Nasz Pastor przedstawił to w swoich pismach, szczególnie w czasopiśmie pt. Widok ze Strażnicy i w IV tomie, w swoich wykładach i kazaniach, że polityczne, finansowe, kościelne, zawodowe i społeczne chrześcijaństwo było na próbie i stanęło przed sądem Boskiej sprawiedliwości, oskarżone w wielu szczegółach o niewypełnianie swej rzeczywistej i rzekomej misji. Wszyscy pamiętają, z jaką głębią dowodów biblijnych, rozumu i faktów szczegóły te zostały podane, zwłaszcza w IV tomie Wykładów Pisma Świętego. Te szczegóły wraz z dowodami w wydarzeniach były ważeniem na wadze. Ważenie to wbrew twierdzeniom orędowników chrześcijaństwa dowiodło, że w obliczu próby jest lekkie. Sprawiedliwość po jednej stronie wagi przechyliła szalę wagi, po której leżało chrześcijaństwo, niemal pionowo nad stronę sprawiedliwości. Zaiste, w wyniku ważenia chrześcijaństwo uznano za lekkie. Była to druga wielka rzecz, na jaką wskazywały wydarzenia, jako na znaki czasów.