Teraźniejsza Prawda nr 442 – 1995 – str. 68
dla nauk Jezusa wzbudziła w nim chęć dowiedzenia się czegoś więcej o jego życiu, co doprowadziło brata Russella do przestudiowania Ewangelii pod względem historycznym, czego wynikiem było przyjęcie Jezusa jako doskonałej ludzkiej istoty i Syna Bożego. Jednak jak dotąd, odrzucał Nowy Testament z wyjątkiem Ewangelii.
(6) Pewnego dnia zauważył tekst (Jan 16:12–14), w którym Jezus powiedział, że Duch objawi Apostołom takie prawdy, jakie On miał im jeszcze przekazać, których na razie nie byliby w stanie znieść. Brat Russell pragnął się dowiedzieć jakie to były nauki. Zaczął zatem studiować Dzieje Apostolskie, Listy i Objawienie, a gdy je zrozumiał, dostrzegł ich harmonię z Boskim charakterem. W ten sposób stopniowo, i to na właściwej podstawie, doszedł do przekonania, że Nowy Testament jest objawieniem mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości Boga, w którego zawsze wierzył. Lecz nadal odrzucał Stary Testament. Następujące rzeczy stopniowo doprowadziły go do uwierzenia w Stary Testament: zauważył, że Jezus i Apostołowie nie tylko cytowali ze Starego Testamentu, lecz używali go także, aby potwierdzić głoszone przez siebie doktryny. Uznał więc, że cokolwiek cytowali ze Starego Testamentu, było prawdą. Po namyśle postanowił zbadać konteksty, z których pochodziły owe cytaty. Przekonał się, że są zgodne z samymi cytatami. Przyjął więc nauki zawarte w tych kontekstach. To zachęciło go do zbadania związków myślowych tych kontekstów, i tak coraz bardziej Stary Testament stawał się dla niego zrozumiały, aż w końcu utwierdziła się jego wiara w pisma prorocze przeplatane pismami historycznymi. Wciąż jednak nie ufał naukom zawartym w księgach Mojżesza, z wyjątkiem fragmentów cytowanych przez Jezusa i Apostołów. Było tak dlatego, że błędnie myślał, iż Mojżesz uczynił siebie dyktatorem Izraela i ustanowił kapłaństwo, które tyranizowało lud. Lecz głębsze dociekania przekonały go o błędzie takiego myślenia; zrozumiał, że ustawodawstwo Mojżeszowe było najbardziej dobroczynnym oraz zachęcającym do wolności, równości i braterstwa ustawodawstwem, jakie kiedykolwiek zostało wprowadzone. Przyjął więc także Pięcioksiąg jako natchniony przez Boga i tak jego wiara przyjęła całą Biblię.
(7) Nadal badał Pismo Święte prywatnie w niezależnej grupie biblijnej w Allegheny, Pa. Do roku 1872, czyli cztery lata po rozpoczęciu poszukiwań Boskiego objawienia, nie tylko przyjął całą Biblię jako Boskie objawienie, lecz również następujące kwestie jako jej główne nauki: jedność Boga; Jezus synem Boga; Duch jako Boska moc i usposobienie; upadek człowieka z doskonałości w grzech; śmierć jako kara za grzech; nieświadomość umarłych; okup gwarancją skorzystania ze sposobności dla wybranych w tym życiu oraz dla nie wybranych w Tysiącleciu; wieczność fizycznego wszechświata; zniszczenie symbolicznego świata w drugim adwencie Chrystusa; drugi adwent jest dla restytucji wszystkich rzeczy; wieczne życie w niebie dla wybranych, a na ziemi dla zbawionych nie wybranych i wieczne zniszczenie dla niepoprawnych. Nie zdając sobie z tego sprawy, gdy pisał rozdziały 1, 2 i 3 tomu I nasz Pastor prześledził kroki, którymi z niewiary doszedł do wiary w Biblię jako Boskiego objawienia. Cztery lata poszukiwań Boskiego objawienia oraz ich główne wydarzenia są antytypicznymi dziesięcioma dniami z wersetów 12, 14, 15. Tak jak twarz Daniela (w. 15) była piękniejsza i pełniejsza przy końcu 10 dni karmienia się jarzynami, tak symboliczna twarz (znajomość prawdy — 2Kor. 4:6) brata Russella była piękniejsza i pełniejsza w świętości niż symboliczne twarze tych, którzy byli szkoleni w naukach symbolicznego Babilonu. Pozwolenie szafarza (Melzar znaczy szafarz), żeby Daniel dalej jadł jarzyny (w. 16) jest typem na nauczycieli brata Russella w Babilonie, którzy dali mu przywilej dalszego badania Biblii w świetle Boskiego charakteru. Daniel stając się biegłym w znajomości, snach i widzeniach (w.17) jest typem rozwoju brata Russella w Prawdzie w głębokich i płytkich rzeczach Biblii, jak przedstawiliśmy powyżej.
(8) W 1875 roku rozpoczął się antytyp poddania Daniela egzaminowi przez Nabuchodonozora (w w. 18–20). W latach 1872—1875 brat Russell wciąż wzrastał w łasce, znajomości i użyteczności w służbie. W październiku 1874 roku zrozumiał, że Jezus zmartwychwstał jako istota duchowa i dlatego w drugim adwencie nie przyjdzie w ciele, lecz jako wspaniały Boski Duch, z konieczności będzie wówczas niewidoczny dla naturalnego ludzkiego wzroku. On zawarł te myśli oraz te, które dotyczyły celu powrotu naszego Pana w broszurze pod tytułem Cel i sposób powrotu naszego Pana. Błędne nauki adwentystów dotyczące celu i sposobu powrotu naszego Pana w wielu umysłach wzbudzały mniej lub więcej wątpliwości, co skłoniło brata Russella do napisania i rozpowszechniania tego traktatu, który rozszedł się w ilości 50.000 egzemplarzy. Takie wątpliwości i pytania wymagające odpowiedzi są antytypem polecenia Nabuchodonozora (w. 18) przyprowadzenia przed niego młodzieńców zdobywających kwalifikacje, w celu ich przeegzaminowania. Stawienie się tych młodzieńców przed nim reprezentuje różnych religijnych nauczycieli stających przed nominalnym ludem Bożym, w celu podania swych poglądów na konkretne sprawy, mające związek z religią. Odpowiedzi Daniela (w w. 19, 20) zostały antytypicznie udzielone w ogólnych naukach brata Russella, a szczególnie w wyżej wymienionym traktacie i uznane (że nikt „nie był znaleziony jako Daniel” — w. 19) za lepsze w podanych przez chrześcijańskich działaczy biegłych w naukach Babilonu. Stanie Daniela przed królem (w. 19), tzn. jego nominacja na urzędnika w Babilonie, jest typem na późniejszy urząd brata Russella jako religijnego nauczyciela pośród nominalnego ludu Bożego, a jego nauki obejmujące wszelkie tematy i stanowiące przedmiot zainteresowania nominalnego ludu Bożego, zostały uznane za lepsze (dziesięciokroć — w pełni, całkowicie — w. 20) od tych, które pochodziły od uczonych i proroków Babilonu.