Teraźniejsza Prawda nr 435 – 1994 – str. 55
jego”. Podczas gdy u Jana 5:20 jest mowa o Boskiej miłości philia do Jego Syna, tutaj wzmiankowana jest miłość agape. Była to Boska miłość, Jego dobra wola oparta na radowaniu się w dobrych zasadach, a nie Jego osobiste uczucie, jakie było szczególnie aktywne w złożeniu wszystkiego w ręce Jezusa. Dlaczego tak było? Jezus to wyjaśnia u Jana 10:17: „Dlatego mię miłuje [agapa] Ojciec, iż ja kładę duszę moją, abym ją zasię wziął [abym otrzymał ją i korzystał z niej przy wzbudzaniu do nieśmiertelności i Boskiej natury, w celu błogosławienia rodu ludzkiego; por. Filip. 2:7-11 i zauważ słowo dlatego w w. 9]”.
Rzym. 5:8: „Lecz zaleca Bóg miłość swoją ku nam, że gdyśmy jeszcze byli grzesznymi, Chrystus za nas umarł”. Gdy jeszcze byliśmy grzesznikami pod potępieniem śmierci, Bóg nie miał wobec nas żadnego zobowiązania wypływającego z miłości obowiązkowej; nie miał też żadnego osobistego uczucia czy serdecznej czułości w społeczności z nami, gdy pozostawaliśmy w takim stanie. Lecz On przejawiał wobec nas miłość bezinteresowną (agape), najwyższy rodzaj miłości, i dla naszego zbawienia poświęcił swego jednorodzonego Syna. Nasz Pan u Mar. 12:30, 31 i Łuk. 6:27, 35 mówi, abyśmy praktykowali tego samego rodzaju miłość, dobrą wolę, opartą na upodobaniu w dobrych zasadach, miłowaniu Boga, naszych bliźnich i wrogów.
Rzym. 13:10: „Miłość bliźniemu złości nie wyrządza; a tak wypełnieniem zakonu jest miłość”. Miłość agape, dobra wola oparta na rozkoszowaniu się w dobrych zasadach, aby mogła być właściwą musi opierać się na sprawiedliwości, czyli na miłości obowiązkowej, i dlatego jest wypełnieniem zakonu.
1Kor. 8:1: „Umiejętność nadyma, ale miłość buduje”. Jest to pełniej zilustrowane w 1Kor. 13, gdzie podobnie agape przetłumaczono jako „miłość”. Wiedza, działająca niezależnie i/lub nie kontrolowana przez ten najwyższy rodzaj miłości, ma tendencję do napełniania się pychą, lecz miłość kontrolująca wiedzę działa w kierunku zbudowania.
1Tym. 1:5: „Lecz koniec przykazania jest miłość”. To znaczy, że celem wszelkich pouczeń i karania ze strony Boga jest doprowadzenie nas do podobieństwa Jego charakteru przedstawionego w słowie agape – miłość; ponieważ „Bóg jest miłość [agape]; a kto mieszka w miłości [agape], w Bogu mieszka, a Bóg w nim” (1Jana 4:16).
Za „braci” powinniśmy uznawać tych chrześcijan, którzy posiadają miłość na poziomie philia – miłość obowiązkową, braterską, łącznie z czułą osobistą miłością, jak czynił to Apostoł Paweł, gdy pisał: „Pozdrów [ode mnie] tych, którzy nas miłują [którzy posiadają miłość philia do nas] w wierze” (Tyt. 3:15); powinniśmy jednak dołożyć także starań, aby „miłować braterstwo” (1Piotra 2:17) miłością agape – najwyższym rodzajem miłości, jaka raduje się w dobrych zasadach oraz chętnie i niesamolubnie kładzie życie za braci codziennie i o każdej godzinie poświęcając czas, siły, pieniądze i wszystkie ziemskie sprawy dla nich (1Jana 3:14-16 także traktuje o miłości agape). Tak więc Apostoł Piotr (który kiedyś wahał się wyznać swemu Mistrzowi miłość agape) w 1Piotra 5:14 zachęca braci,
kol. 2
by „pozdrawiali jedni drugich w pocałowaniu miłości [agape – pocałunkiem miłości]”.
NASZE SZAFARSTWO
Jakież wspaniałe błogosławieństwo czerpiemy bezpośrednio z tych wszystkich pouczeń naszego Pana i Apostołów, z ich nauk i przykładów! Tak jak powiedział Piotrowi po wyznaniu przez niego miłości (philia), aby pasł baranki i opiekował się oraz karmił owce, tak mówi do wszystkich tych, którzy są Jego poświęconymi naśladowcami. Nie znaczy to, że możemy otrzymać zaszczytne stanowisko Apostołów pośród drogiej trzody Pańskiej, lecz że każdy z nas może znaleźć sposobności opiekowania się, wspomagania i karmienia braci.
Każdemu z ludu Pańskiego dane jest szafarstwo i każdy powinien używać wszystkiego, co ma w swoim ręku, ku czci i chwale Pana. „A tegoć szukają przy szafarzach, aby każdy znaleziony był wiernym” (1Kor. 4:2); nie zagrzebujmy zatem „w ziemi” (Mat. 25:25) żadnego posiadanego talentu czy talentów . „Albowiemeście drogo kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym” (1Kor. 6:20).
Mamy być uświęceni w Bogu przez Prawdę (Jan 17:17); Bóg może skutecznie nas użyć w swojej służbie tylko w takim stopniu w jakim studiujemy Prawdę, abyśmy mogli być przyjęci przez Niego (2Tym. 2:15) i „rosnąć w łasce i w znajomości Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa” (2Piotra 3:18). Powinniśmy „poznać prawdę” (Jan 8:32), aby skutecznie „opowiadać cnoty tego, który nas powołał z ciemności ku dziwnej swojej światłości” (1Piotra 2:9). „Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi, aby uczynki wasze dobre widzieli, a chwalili ojca waszego, który jest w niebiesiech” (Mat. 5:16).
Jest oczywiście rzeczą właściwą, by każdy zadbał o siebie i własną rodzinę w tym, „co jest uczciwego przed wszystkimi ludźmi” (Rzym. 12:17), ponieważ „jeśli kto o swoich, a najwięcej o domowych starania nie ma, wiary się zaparł i gorszy jest niż niewierny” (1Tym. 5:8). Lecz poza niezbędnym świeckim zatrudnieniem, o ile to jest rozsądnie możliwe, powinniśmy być aktywni w studiowaniu i głoszeniu Prawdy dla błogosławienia drugich i oczywiście w praktykowaniu Prawdy i jej Ducha o każdym czasie i we wszelkich warunkach, w rzeczach świeckich i wszystkich innych (1Kor. 10:31). W ten sposób stajemy się żywymi listami, „znanymi i czytanymi przez wszystkich ludzi”, „napisanymi nie inkaustem, ale Duchem Boga żywego” (2Kor. 3:2, 3). Niech głównym celem naszego życia będzie dawanie świadectwa prawdzie, tak jak to było celem naszego Pana Jezusa (Jan 18:37).
„Przeto tedy, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary” (Gal. 6:10). „Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał pracy waszej i pracowitej miłości [agape”] (Żyd. 6:10). „A was Pan niech pomnoży i obfitującymi uczyni w miłości [agape] jednego ku drugiemu, i ku wszystkim” (1Tes. 3:12). „Miłość [agape] Chrystusowa przyciska nas” (2Kor. 5:14). „Miłość [agape] niech będzie nieobłudna … miłością braterską [philadelphia] jedni ku drugim skłonni bądźcie” (Rzym. 12:9, 10).