Teraźniejsza Prawda nr 433 – 1994 – str. 22
piramid (1) na poziomie N, poziom usprawiedliwienia i (2) poniżej tego poziomu usprawiedliwienia, wskazanych odpowiednio przez p i q.
Tak więc podaliśmy ogólne zasady. Ale są jeszcze pewne reguły na jakie wskazują myśli, iż Wielka Kompania po swoim oczyszczeniu jest reprezentowana przez sługę kupionego za pieniądze. Gdy ci ostatni znajdowali się w nieczystym stanie – nie pokutując – nie powinni byli uczestniczyć w dorocznej Wieczerzy Pańskiej. Z tego też powodu bracia i siostry oświeceni epifanią, w stanie oczyszczonym, nie powinni byli razem z nimi uczestniczyć w Pamiątce, ani zapraszać ich na swoje uroczystości. To również wskazuje, iż osoby wykluczone ze społeczności za złe prowadzenie się nie powinny uczestniczyć w Pamiątce, jeśli nie naprawią swoich spraw, a ci, którzy pozbawili ich społeczności nie pozwolą im na uczestniczenie w Pamiątce, dopóki nie pojednają się ze zborem. I na koniec, to też wskazuje, że klasa wtórej śmierci oraz osoby zaprzeczające Okupowi i ofierze za grzech nie powinni brać udziału w Pamiątce bądź uczestniczyć w niej z wiernymi.
Rodzina izraelska, lub połączone dwie mniejsze (w. 4), która tego wieczoru (w. 46) spożywała baranka w jednym domu, jest typem wskazującym, iż antytypiczny Izrael jest jedną rodziną Bożą (każdy dom w typie przedstawiał całą rodzinę Bożą) i jako taka uczestniczy w Chrystusie, w naszym Baranku. Zakaz wyniesienia mięsa baranka z domu (w. 46) jest typem na zakaz wykonywania przez nas jakiejkolwiek służby przeciwko klasie pokropionej krwią – Bożej rodzinie – co czynią osoby zapierające się Okupu i ogół odstępców, którzy w taki sposób wykonują pracę przeciwko Bożej rodzinie. Wyniesienie z domu mięsa baranka stanowi typ akceptowania i służenia innemu poglądowi niż poglądowi Prawdy na Okup. Złamanie kości typicznego baranka oznaczałoby zastosowanie gwałtu wobec niego, co także jest typem na krzyżowanie Syna Bożego na nowo (Żyd. 6:4-8).
Werset 47 w kontekście obowiązku obchodzenia dorocznej wieczerzy paschalnej wskazuje, iż wszyscy antytypiczni Izraelici – Maluczkie Stadko i oczyszczona Wielka Kompania oraz osoby poświęcone lecz nie spłodzone z Ducha – powinni uczestniczyć w dorocznej Pamiątce. Każdy obrzezany obcy miał te same przywileje przyswajania typicznego baranka, co urodzony w ziemi Izraelita (w. 49), poświęceni nie spłodzeni z Ducha mają również te same przywileje przyswajania naszego Baranka, jakie miało Maluczkie Stadko: oni także przyswajają odpuszczenie (grzechów), sprawiedliwość Chrystusową i społeczność z Bogiem, chociaż ich usprawiedliwienie jest raczej próbne niż ożywione – rozumiejąc, iż nie są oni Nowymi Stworzeniami. W jaki sposób Bóg i Chrystus działają w usprawiedliwieniu – próbnym bądź ożywionym – w tym obrazie nie jest pokazane.
„AŻBY PRZYSZEDŁ”
Ktoś mógłby jednak zapytać dlaczego wciąż uczestniczymy w Pamiątce, wiedząc że żyjemy w czasie drugiej obecności naszego Pana, a w 1Kor. 11:26 powiedziano nam, żebyśmy obchodzili śmierć Pańską „ażby przyszedł”. Odpowiadamy, co następuje: Słowo
kol. 2
„przyszedł” często jest używane w znaczeniu rozciągania się tego „przyjścia” na okresy Pańskiego Drugiego Adwentu, następujące odpowiednio po Jego przybyciu w swym Drugim Adwencie. Mat. 25:31 mówi, że On przyjdzie ze swymi świętymi Aniołami (posłannikami – Maluczkim Stadkiem). Jud 14 powiada, że On przyjdzie z świętymi tysiącami swymi. W obu wypadkach dostrzegamy, że słowo „przyjdzie” dotyczy czasu następującego po Jego przyjściu, ponieważ owi święci nie byli razem z Nim w Jego przyjściu.
U Mat. 16:27 wyrażenie „przyjdzie” rozciąga się na tysiąc lat, dlatego – w wersecie tym o pracy Tysiąclecia mówi się jako o Jego działalności, gdy On przyjdzie, a nie po Jego przyjściu – mówimy, że Jego Wtóre Przyjście pokrywa się z okresem Tysiąclecia. To jest też prawdą o słowie „idącego” u Mat. 16:28, co można zauważyć w tym, iż to oświadczenie znajduje swoje wypełnienie w wizji Królestwa (Mat. 17:1-9; 2Piotra 1:16, 17). Podobnie rozumiemy znaczenie słowa „ażby przyszedł” w 1Kor. 11:26, jako pokrywające się z czasem po drugim przyjściu Jezusa. Pokrywa się ono w całości z Paruzją i w większości, jeśli nie całkowicie, z Epifanią, czyli Apokalipsą. Tak długo jak poświęceni Pańscy naśladowcy są na świecie, słusznie powinni czcić pamięć Jego śmierci w Wieczerzy Pańskiej. Każdy powód, jaki usprawiedliwia obchodzenie Wieczerzy Pańskiej przez Jego naśladowców przed Jego powrotem w Drugim Adwencie, usprawiedliwia obchodzenie jej przez Jego naśladowców teraz. Tak więc ten werset zaleca – on nie zakazuje – obchodzenie przez nas Pamiątki. Podobnie Pamiątka jako reprezentacja śmierci Chrystusa i wiary w nią, będzie nadal obchodzona przez całe Tysiąclecie (zob. P ’61, s.31, 32).
ZBADAJMY SAMI SIEBIE
Dla nas jest niezbędne zachowanie czystego serca. Postąpimy dobrze, gdy zbadamy siebie, zbliżając się do chwili obchodzenia Pamiątki. Pamiętajmy o napomnieniu Apostoła Pawła: „Niechże tedy człowiek samego siebie doświadczy, a tak niech je z chleba tego, i z kielicha tego niechaj pije”. „Nie wiecie, iż trochę kwasu wszystko zaczynienie zakwasza? Wyczyśćcie tedy stary kwas, abyście byli nowym zaczynieniem, jako przaśnymi jesteście; albowiem Baranek nasz Wielkanocny za nas ofiarowany jest Chrystus. A tak obchodźmy święto nie w starym kwasie, ani w kwasie złości i rozpusty, ale w przaśnikach szczerości i prawdy” (1Kor. 11:28; 5:6-8; porównaj 2Kor. 13:5). Złość oznacza złą wolę, nienawiść – zły stan serca. Tych cech powinniśmy się pozbyć. Natomiast każdy uczeń w wyniku samokontroli powinien zastanowić się, czy ma czyste ręce i czyste serce. „Oczyszczajmy samych siebie od wszelakiej zmazy ciała i ducha wykonując poświęcenie w bojaźni [czci] Bożej” (2Kor. 7:1).
Gdyby w kimś z ludu Bożego przejawił się duch przechwytywania władzy, samowywyższenia lub klerykalizmu, albo istniała wzajemna niechęć między braćmi, to okres Wielkanocy ponad wszelkie inne okresy byłby najodpowiedniejszy do oczyszczenia się z tego kwasu. U niektórych osób w tym czasie pojawia się pragnienie doświadczenia wyższego uhonorowania niż u innych, np. jak to było w czasie Pierwszego Adwentu