Teraźniejsza Prawda nr 432 – 1994 – str. 7
Boga w doświadczeniach ze złem dla dobra świata (Psalm 76:11; 90:3-17; Rzym. 5:12-21; 7:13; 8:18-22; 11:25-32). I to samo dostrzegamy w Boskim działaniu na dobro swego ludu w niepomyślnych doświadczeniach (1Moj. 50:20; 5Moj. 23:4, 5; 1Sam. 2:6-9; Ezdr. 6:22; Rzym. 8:28; 2Kor. 4:16-18; Filip. 1:12). Bóg dlatego dozwalał na doświadczenia Jakuba, Józefa, Mojżesza, Jozuego, Samsona, Jefty, Samuela, Dawida, Ezechiasza, Jeremiasza, Daniela, Jezusa, Piotra i Pawła w ich działalnościach życiowych, aby zarówno oni, jak i lud Boży odnieśli z tego dobro. Prześladowania Ariusza, Klaudiusza z Turynu, Berengara z Tours, Abelarda, Arnolda z Brescii i Piotra Waldo, wyrabiały w nich charaktery i dawały świadectwo Prawdzie. Konflikty Wessela w sprawie Słowa, opór Savonaroli wobec złego papieża Aleksandra VI, katusze Lutra związane z rzymskim usprawiedliwieniem przez uczynki, tortury znoszone przez Hubmajera dla Prawdy, brak stanowczości Cranmera w więzieniu, proces Serveta i egzekucja, uwięzienie Browna z powodu Prawdy, wytrwałość Wesley’a w znoszeniu sekciarskich prześladowań i rodzinnych niepowodzeń dla sprawy Prawdy, ostracyzm Tomasza Campbella w imię Prawdy, kpiny z Millera z powodu jego pracy dla Prawdy i obmawianie Russella z powodu jego poświęcenia się Panu, Prawdzie i braciom, miały każdego i wszystkich zahartować w ich rozwoju i błogosławieniu ludu Bożego dzięki przemaganiom Boga niepomyślnych doświadczeń dla dobra. Ta sama zasada działa również w życiu najmniejszych i najsłabszych z ludu Bożego.
Boskie opatrznościowe działania mają piąty zarys: Bóg ogranicza swój lud w spełnianiu niepożytecznych uczynków przez okoliczności jakie wprowadza w ich życiu. Gdy bracia samolubnie lgnęli do miłych związków w Jerozolimie, Bóg usunął wcześniejsze przeszkody u ich wrogów, co pozwoliło prześladowaniu podnieść swe krwawe ramię. Ale pod wpływem Boskiego działania skończyło się ono, a osoby rozproszone na różne strony znalazły nowe owocne pola służby (Dz.Ap. 8:1, 4-8). Spór wokół obowiązku przestrzegania Zakonu stał się ciężarem dla braci, szczególnie dla Pawła i Barnaby, ale ograniczenia nałożone na nich, pod wpływem Boskiego umiejętnego postępowania wyjaśniającego stosowne prawdy, spowodowały bliższe połączenie się radosnych serc żydowskich i pogańskich braci. Bóg powstrzymał Pawła od głoszenia ewangelii w nieobiecującej Azji (Mniejszej) i Bitynii i otworzył mu drogę do owocnej posługi w Grecji (Dz.Ap. 16:6, 7, 9 itd). Cierń w ciele Pawła, prawdopodobnie słaby wzrok, był ograniczeniem nałożonym na niego, aby ustrzec go od pychy (2Kor. 12:7-9), tak jak wyszły mu na dobro prześladowania, niedostatek, ułomność, niebezpieczeństwo utraty życia dla sprawy Chrystusowej. To również jest widoczne w pojmaniu go w Jerozolimie i związanym z tym ograniczeniem narzuconym jemu, gdy przez pięć lat jako więzień nie mógł wykonywać bezowocnej pracy gdzie indziej, lecz wdrożył się do pracy literackiej, bogatej w następstwa dla wszystkich kolejnych pokoleń prawdziwego Kościoła. W tym okresie bowiem zostały napisane Listy do Rzymian, Efezjan, Filipian, Kolosan, 1Tymoteusza, Tytusa i Filemona,
kol. 2
a studia jakie podjął wówczas zaowocowały w jego pismach do Hebrajczyków, najwspanialszej księgi w Biblii. Ograniczenia nałożone na Piotra za zaparcie się Pana i obłudne zachowanie się w Antiochii, utrzymywały go w pokorze. Tę samą zasadę dostrzegamy też w innych – u Józefa, u Mojżesza podczas przebywania przez czterdzieści lat u Madianitów, Żydów w okresie niewoli, braci w czasach średniowiecza, szczególnie Berengara i Abelarda, Cranmera, Hubmaiera i Serveta. Każdy z nas bez wątpienia może zaświadczyć o takich opatrznościowych ograniczeniach w naszym życiu.
Szósty element Bożej opatrzności można dostrzec w karności, jakiej Bóg poddaje swój lud. W znanych fragmentach Listu do Żydów 12:1-12 Paweł opisuje działania Boskiej karności wobec Jego dzieci. Byłoby to jaśniejsze, gdyby tłumacze użyli słowa karność zamiast karać i kara. Ostatnie dwa słowa zawierają w sobie myśl o karaniu. Jezus chociaż był Synem nigdy nie był karany (w. 6), bo nie uczynił nic złego, ale był zdyscyplinowany, wyćwiczony w trudnych warunkach. Widzimy więc, że słowo karność jest odpowiedniejsze niż karać i kara, a skoro może być zastosowane do Jezusa, to tym bardziej do wszystkich członków Jego Ciała, gdy jest użyte w znaczeniu ćwiczenia w trudnych warunkach. Karność Jezusa nie wymagała skarcenia ani naprawy, ponieważ nigdy nie można było zarzucić Jemu jakiejkolwiek winy. Był jednak surowo traktowany, tak, nawet smagany przez Boga zarówno w czasie Jego aktywnej służby, jak i w końcowych cierpieniach. Jednakże w przypadku reszty członków ludu Bożego, ich karność nie tylko oznacza surowe traktowanie i smaganie w łączności ze złym traktowaniem jakim darzy ich szatan, świat i ciało, ale inne stosowne wobec nich surowe próby są środkami karności należącej do ich ćwiczenia. Do tych ćwiczeń należą karcenia i naprawy za winy, w których, prócz Jezusa, wszyscy uczestniczą. Wszystkie one pochodzą z opatrznościowego działania Boga wobec nich (5Moj. 8:2, 16; Sędz. 2:21, 22; Psalm 66:10; 119:71; Kazn. 7:14; Izaj. 1:25; Miche. 6:9; Mal. 3:3; Jan 11:4; 15:2; 1Kor. 11:32; 2Kor. 4:11, 17; 2Tes. 1:4,5; Żyd. 2:10, 17, 18; 5:8; 1Piotra 1:6, 7; 5:10; Obj. 2:10).
Siódmym i ostatnim elementem działania Bożej opatrzności jest karanie za grzechy. Stosownie do prawa naturalnego, zapisanego bardziej lub mniej klarownie w sercach wszystkich upadłych ludzi, Bóg opatrznościowo karze za grzechy grzeszników tego świata i swój lud stosownie do prawa przymierza jakiemu on podlega. Następujące wersety pokazują to w odniesieniu do pierwszej z dwu wymienionych klas: Izaj. 59:18; Przyp. 1:24-31; 11:21; 16:5; 19:25; 21:11; 26:3; 29:1; Kazn. 8:11-13; Jer. 25:28, 29; Amos 2:14-16; Sof. 1:8; Rzym. 2:3. Podane niżej wersety dowodzą, że Bóg karze swój lud za popełnione grzechy: 1Moj. 2:17; 2Moj. 20:3-5; Psalm 50:21; Jer. 11:11; 15:1; Ez. 7:3, 27; 16:29; 39:24; Zach. 1:6; Mat. 10:28; 23:14; 25:41, 46; Mar. 3:29; Łuk. 3:17; Kol. 3:25; Żyd. 2:3; 10:28-31; 12:25; Obj. 14:10, 11; 19:3; 20:10. Przykłady karania ludzi grzeszących mamy w Adamie, Kainie, żyjących przed potopem, Sodomie, Gomorze, faraonie, Egipcjanach, siedmiu narodach