BOSKA OPATRZNOŚĆ

      Przekonaliśmy się już, że Boskie dzieła odnoszące się do człowieka i upadłych aniołów są siedmiorakie: twórcze, opatrznościowe, zbawcze, kształcące, usprawiedliwiające, uświęcające i wyzwalające. Celem tego artykułu jest przedstawienie Boskich czynów opatrznościowych. We wcześniejszym numerze naszego wydawnictwa użyliśmy słowa opatrzność jako tytułu artykułu, ale użyliśmy go w innym znaczeniu niż w niniejszym artykule. W tym pierwszym wypadku słowo to było użyte w znaczeniu niższej pierwszorzędnej łaski, dzięki której ktoś pozyskuje i zachowuje środki na troszczenie się o swoje potrzeby, osób pozostających na jego utrzymaniu i dla biednych. Ale słowo to ma jeszcze trzy inne znaczenia. Niekiedy bywa użyte dla określenia Bożej troski o swoje stworzenia, np. gdy mówimy: „Powierzył nas Boskiej opatrzności”. Innym razem słowo to ma oznaczać Boga, np. gdy ktoś mówi: „Opatrzność czuwa nad tobą i chroni cię”. Ponadto wskazuje ono na pewną szczególną manifestację Boskiej troski, np. gdy ktoś o wyzwoleniu świętego Pawła i tych wszystkich osób, które wraz z nim znalazły się na okręcie, gdy ten uległ rozbiciu przy wyspie Melita, mówi: „To była opatrzność”. W tym jednakże artykule słowo to nie jest użyte w znaczeniu niższej pierwszorzędnej łaski, przez którą ktoś pozyskuje lub zachowuje środki na zaspokajanie potrzeb swoich, osób zależnych od niego i biednych, ani w znaczeniu przykładowej manifestacji Boskiego wyzwolenia lub karzącej mocy, ale w znaczeniu Jego czujnej troski o swoje stworzenia. Przyprowadziwszy je do istnienia (1Moj. 1:1-28), troszczy się o nie, pomagając im wszelkimi sposobami w ich potrzebach (1Moj. 1:29, 30).

       Niektórzy deiści zgadzają się, że Bóg stworzył wszechświat i wszystko, co w nim się znajduje, lecz zaprzeczają, iż czyni cokolwiek więcej dla swoich stworzeń. Myślą, że Bóg, tak jak zegarmistrz lub jakikolwiek inny rzemieślnik, który po sporządzeniu i sprzedaniu swoich artykułów ludziom w odległym obcym kraju, pozwala im odejść nie troszcząc się więcej o nich. Tym samym mówią, że przyprowadziwszy twory nieożywione i stworzenia ożywione do istnienia, poddał je siłom i prawom fizycznym oraz środowisku ich licznych istot, odsuwając je od siebie na ich własną drogę, bez dalszego zwracania na nie jakiejkolwiek uwagi i troszczenia się o nie. W ten sposób uczynili Go Bogiem nieobecnym, niedbałym i nie kochającym, zaprzeczając oczywiście, że Bóg przejawia jakąś opatrzność na rzecz nieożywionej i ożywionej natury, ponieważ On, zgodnie z ich poglądami, pozostawia nieożywioną przyrodę jej nieosobowym prawom i takiej pieczy czy traktowaniu jakie mogą zapewnić istoty ożywione, pozostawiając ożywioną naturę pod wpływem działania nieosobowych praw przyrody oraz osobowych aktów własnych i innych, w celu radzenia sobie według najlepszych możliwości. I tak, nie tylko zaprzeczyli Boskim nadzwyczajnym interwencjom, cudom, lecz również Jego codziennym interwencjom w interesie Jego nieożywionych tworów i ożywionych stworzeń. Dlatego słowo opatrzność, użyte jako nagłówek niniejszego artykułu, w rzeczywistości nie znajduje
kol. 2
miejsca w ich myślach i słowach. Gdyby mogli usunęliby je ze słowników, oczywiście w znaczeniu Boskiej zwykłej i szczególnej troski o swoje stworzenia ze strony Boga samego.

MY DOZNAJEMY BOSKIEJ OPATRZNOŚCI

       Dziecko Boże wie jednakże z Pisma Świętego i z doświadczenia, że ze strony Boga istnieje takie działanie jak opatrzność. Stąd nie traktuje ono zaprzeczeń deistów jako mających jakiekolwiek skutki. Bóg może im się sprzeciwić, lecz lituje się nad deistami z powodu ich wielkiego ubóstwa umysłu i serca pochodzącego z niewiary w tej sprawie, ale dziecko Boże też wie, że samo stanowi przedmiot wszelkich elementów opatrzności Bożych. Wie zatem, że Bóg swoim stworzeniom w ich potrzebach udziela wszelkiego wsparcia i stara się zaspokoić wszystkie ich potrzeby. Dziecko Boże potrafi wskazać jak Biblia o tym poucza przez bezpośrednie doktrynalne nauczanie (3Moj. 26:4-6, 10; 5Moj. 32:11-14, 47; 2Kron. 31:10; Psalm 65:10-13, 14; 104:10-19, 24-30; 136:25; 145:15, 16; 147:8, 9; Izaj. 33:16; Dz.Ap. 14:17) oraz przez przykłady. Pismo Święte mówi na przykład o tym, jak Bóg przygotował ogród Eden dla Adama i Ewy, jak zaspokajał ich wszystkie potrzeby w zakresie pożywienia i chronił ich przez to. Podobnie postępował wobec Noego i jego rodziny w sprawie Arki itp., w przygotowaniu Kanaanu dla Abrahama, Izaaka, Jakuba i Izraela zaopatrując ich w żywność, ubiór i dając ochronę wszystkim ich pokoleniom podczas Wieku Żydowskiego. To samo czynił dla Jezusa, Apostołów i innych braci w Wieku Ewangelii. W naszych czasach lud Boży doświadczył tego samego, o czym wszyscy mogą zaświadczyć. Takie zabezpieczenie nie tylko obejmowało potrzeby świeckie, lecz również potrzeby religijne – w ten sposób Bóg dawał swemu ludowi chleb i wodę życia (Mat. 4:4; Jan 4:10-14), ubierał w szatę Chrystusowej sprawiedliwości i szaty zbawienia (Izaj. 61:10), biorąc go pod swoje opiekuńcze skrzydła (Psalm 23; 91:1-13). Podjęcie przez Boga przygotowań do zaspokojenia ich wszystkich potrzeb i zaspokajania ich zawiera się w źródłosłowie wyrazu opatrzność, który pochodzi z łacińskiego słowa providere, co znaczy widzieć wcześniej, przygotować, udzielić pomocy.

       Istnieją inne jeszcze działania, prócz Boskich, przygotowań do zaspokajania potrzeb Jego stworzeń, takie jak obdarzanie ich tym czego potrzebują. Drugim zarysem Jego opatrzności jest chronienie ich przez Boga. Po pierwsze Bóg chroni swój lud przez osłanianie go przed zbyt wielkim złem. Dlatego nie dozwala na nieszczęścia lub pokuszenia bardzo drastyczne i trudne do zniesienia (Psalm 34:18, 20, 21; 91:9-12; Izaj. 4:5, 6; 32:2; 1Kor. 10:13; 2Piotra 2:9; Obj. 3:10). Biblijne ilustracje tego można znaleźć w przypadku Abrahama w jego postępowaniu wobec Sary, Izaaka i Lota, w przypadku Józefa i jego doświadczeń z braćmi, Potyfarem, żoną tego ostatniego i osadzeniem go w więzieniu, w przypadku Mojżesza w jego wyzwoleniu i opuszczeniu Izraela, Gedeona, Dawida, Ezechiasza, Jozyjasza i ich wojnach, Jeremiasza, Jezusa, Pawła i pozostałych

poprzednia strona – następna strona