Teraźniejsza Prawda nr 422 – 1992 – str. 35
samotortura. Św. Paweł jednoznacznie potępia zakonny ascetyzm jako fałszywe samozaparcie (Kol. 2:18, 20-22). Nawet ci, którzy praktykują wyżej opisane torturowanie siebie, szczerze przyznają, że rzeczy takie nie odpowiadają naturalnym pragnieniom i skłonnościom człowieka – co nie czyni ich przedmiotem biblijnego samozaparcia. Są one tylko i wyłącznie torturowaniem samego siebie całkowicie pozbawionym aprobaty i przykładu w Biblii, która zaleca posty zupełnie odmienne w duchu i celu od tych opisanych wyżej.
ISTOTA BIBLIJNEGO SAMOZAPARCIA
Skoro zatem samotortura (czynienie rzeczy budzących uczucie odrazy w ludzkiej naturze) nie jest Biblijnym samozaparciem, co według Biblii jest samozaparciem? Jest nim odmowa ze strony poświęconych zaspokajania właściwych naturalnych ludzkich uczuć wobec siebie i świata, jeśli uleganie im szkodzi oddaniu się sprawie Bożej.
Właściwe naturalne ludzkie uczucia to nasze właściwe uczucia samolubne i społeczne. Właściwe samolubne uczucia obejmują właściwe zamiłowanie do dobrej opinii o sobie i innych, zamiłowanie do odpoczynku, bezpieczeństwa, ukrywania rzeczy przynoszących ujmę, do samoobrony, agresywności, przezorności, jedzenia, picia, zdrowia i życia. Właściwe uczucia społeczne to miłość do płci przeciwnej, męża lub żony, dzieci, rodziców, braci i sióstr, przyjaciół, domu i ojczyzny.
Są także właściwe uczucia naturalne, które w mniejszym lub większym stopniu łączą w sobie uczucia samolubne i społeczne. Każde z tych uczuć indywidualnie lub w połączeniu z innymi może być zaspokajane w sposób grzeszny. Dla niepoświęconych całkowicie właściwym jest realizowanie tych naturalnych uczuć pod warunkiem, że jest to zgodne ze sprawiedliwością; stają się one niewłaściwymi dopiero wówczas, gdy są zaspokajane w sposób grzeszny, przeciwko sprawiedliwości.
Niegrzeszne realizowanie tych skłonności jest także właściwe dla poświęconych pod warunkiem, że nie gwałcą w ten sposób swego poświęcenia; poświęceni mogą czynić takie rzeczy, np. korzystać z jedzenia, picia, odpoczynku, snu, lekarstw, unikać niebezpieczeństw, wykazywać przezorność, bronić siebie, stosować zasady długowieczności, doceniać płeć przeciwną – męża lub żonę, dzieci, rodziców, braci i siostry, przyjaciół, dom i ojczyznę. Mogą czynić to tak długo, jak długo nie gwałcą swego poświęcenia. Lecz gdyby realizowali te skłonności zaniedbując lub szkodząc swemu poświęceniu, tzn. studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, znoszeniu związanych z tym doświadczeń, analizowaniu samego siebie, czujności i modlitwie – gwałcą biblijne samozaparcie.
Innymi słowy, zapieranie samego siebie nie jest
kol. 2
celem samym w sobie (jak utrzymują torturujący samych siebie twierdząc, że ich samotortura jest samozaparciem), jest ono jedynie środkiem do celu, a celem tym jest pełnienie Bożej woli przyjętej przy poświęceniu w używaniu naszego ludzkiego wszystko w studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, wiernym znoszeniu związanych z tym doświadczeń i właściwym analizowaniu siebie, czujności i modlitwy.
Celem samym w sobie nie jest też zapieranie się świata; jest ono jedynie środkiem do tego samego celu (co samozaparcie), tzn. pełnienia Bożej woli w studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, przy wiernym znoszeniu związanych z tym doświadczeń itd.
SAMOZADOWOLENIE PRZECIWIEŃSTWEM SAMOZAPARCIA
Jeśli poświęceni zaspokajają te właściwe naturalne ludzkie uczucia zaniedbując i szkodząc swemu poświęceniu (tzn. zaniedbując i szkodząc studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, wiernemu znoszeniu związanych z tym doświadczeń, samoanalizowaniu, czujności i modlitwie), praktykują przeciwieństwo samozaparcia – tzn. samozadowolenie – kosztem studiowania, praktykowania i głoszenia Prawdy, wiernego znoszenia związanych z tym doświadczeń itp.
Dla przykładu: jeśli ktoś unika głoszenia Prawdy, ponieważ może to doprowadzić do utraty szacunku u innych, wygód, bezpieczeństwa, zdrowia, interesów, spokoju w rodzinie, przyjaciół itp., gwałci zalecane w Biblii samozaparcie, które w swym poświęceniu zgodził się praktykować. Także jeśli jakiekolwiek z takich lub innych względów skłonią go do zaniedbywania studiowania i praktykowania Prawdy, zaniechania czujności i modlitwy oraz unikania wiernego znoszenia doświadczeń towarzyszących takiemu studiowaniu i praktykowaniu – to także unika praktykowania samozaparcia i praktykuje samozadowolenie.
Podsumowując: Dla poświęconych samozaparcie oznacza powiedzenie Nie właściwym samolubnym i społecznym uczuciom zawsze wtedy, gdy domagają się one zaspokojenia kosztem studiowania, praktykowania i głoszenia Prawdy, czujności i modlitwy oraz wiernego znoszenia towarzyszących doświadczeń.
Samozaparcie nie jest celem samym w sobie, lecz jedynie środkiem do celu, czyli wypełniania aktywnych elementów poświęcenia, tzn. studiowania, praktykowania i głoszenia Prawdy oraz wierności w analizowaniu samego siebie, czujności, modlitwie i znoszeniu towarzyszących doświadczeń. Jest to jednak bardzo potrzebna zaleta, gdy bowiem nie ma samozaparcia, nie można realizować konstruktywnych elementów poświęcenia.
Powód jest bardzo prosty: nasze samolubne i społeczne uczucia należą do naszej ludzkiej natury, jako