Teraźniejsza Prawda nr 421 – 1992 – str. 20
z 1878 roku, wyznaczającego Palestynę na miejsce przywilejów i osiedlania się Żydów. Nie było „rdzennych Palestyńczyków” arabskich zamieszkujących pustynię, byli raczej Arabowie w ościennych krajach, którzy rozwijający się handel żydowski dostrzegli jako okazję do przeniesienia się, aby cieszyć się lepszym standardem życia. Tak więc historia pokazuje fałszywość dzisiejszych oskarżeń, że Izrael jest najeźdźcą. Jakkolwiek szeroko rozgałęzione narody arabskie z łatwością mogłyby zbudować dom dla swego własnego narodu, one jednak uwieczniają sytuację „Palestyńczyków”, aby nie można było dojść do pokoju z Izraelem uwaga Redaktora.]
ARABOWIE POWINNI ZREZYGNOWAĆ Z „ŚWIĘTEJ WOJNY”
„Zwracamy się z apelem do was o wyrzeczenie się dżihad [tzw. świętej wojny Redaktor] przeciw Izraelowi. Zwracamy się do was o zerwanie przymierza z OWP, wzywającej do zniszczenia Izraela. Wzywamy was do potępienia deklaracji nawołującej do unicestwienia Izraela, takiej jak ta, wydana przez uczestników konferencji w Teheranie w minionym tygodniu. Apelujemy do was o pozwolenie opuszczenia waszych krajów przez Żydów, jeśli chcą je opuścić.
Kierujemy też wezwanie do Arabów palestyńskich: zaniechajcie przemocy i terroryzmu. Korzystajcie z uniwersytetów na administrowanych obszarach których istnienie stało się możliwe tylko dzięki Izraelowi aby się uczyć i rozwijać, a nie agitować i stosować przemoc. Przestańcie narażać wasze dzieci na niebezpieczeństwo przez wysyłanie ich do rzucania bomb i kamieni na żołnierzy i cywilów …
Jesteśmy narodem liczącym 4 miliony. Narody arabskie od Atlantyku po Zatokę Perską liczą 170 milionów. My panujemy tylko nad 28 tysiącami kilometrów kwadratowych. Arabowie posiadają 14 milionów kilometrów kwadratowych. Kwestią nie jest obszar ziemi, lecz nasze istnienie”.
ISLAMSKIE PERSPEKTYWY
Dwa odłamy są głównymi rzecznikami muzułmańskiej alternatywy w walce Palestyńczyków: Hamas i islamska dżihad. Hamas założono pod koniec 1987 roku jako polityczne i zbrojne ramię muzułmańskiego braterstwa (grupa islamska, która tradycyjnie podkreśla zakończenie reform społecznych i religijnych oraz moralnej edukacji przed rozpoczęciem walki zbrojnej przeciw izraelskiej okupacji). Jednakże intifada [powstanie przy pomocy siły i zniszczeń] spowodowała, że muzułmańskie braterstwo zmieniło swoje nastawienie i przyjęło strategię walki cywilnej. Proces ten został przyspieszony przez młodą i coraz bardziej bojową ludność. Hamas jest najbardziej popularną grupą utrzymującą, iż reprezentuje jedną trzecią Palestyńczyków żyjących na Zachodnim Brzegu i w Gazie.
kol. 2
Islamska dżihad powstała po roku 1980. Ona również ma młodych i bojowych członków pobudzanych przez religię i nacjonalizm, którzy domagają się natychmiastowej zbrojnej walki z okupacją izraelską. Zarówno Hamas jak i islamska dżihad mają swoje oparcie na okupowanych terytoriach, poza którymi mają również swoich zwolenników.
Pozornie, kwestia stanowiąca cel rozmów dotyczy pokoju pomiędzy Izraelczykami i Arabami. W rzeczywistości toczy się bój o 2480 mil kwadratowych kraju. Palestyńczycy chcą mieć państwo na Zachodnim Brzegu i w strefie Gazy, z Jerozolimą jako stolicą. Syria chce Wzgórza Golan. Izrael chce zatrzymać te terytoria, które zdobył 24 lata temu. (Proszę przeczytać artykuł o ojczyźnie dla OWP pt.”Dlaczego Arabowie nie chcą dać Palestyńczykom jakiejkolwiek ojczyzny?” w Szt.B. nr 48, str. 15.)
WZGLĘDY EKONOMICZNE
Jeszcze jeden powód, dla którego Izrael jest przy stole negocjacyjnym to potrzeba funduszów na osiedlenie 350.000 Żydów sowieckich, którzy już przybyli, a dziesiątki tysięcy podobno podąża za nimi. Premier Icchak Schamir prosił Stany Zjednoczone o gwarancje na 10 miliardów dolarów pożyczki, która ma być wykorzystana na nowe budownictwo, ale administracja Busha cofnęła aprobatę. Prezydent Bush (widocznie ze swojej proarabskiej pozycji) stwierdził w marcu 1991 roku, że pokój w tym regionie będzie musiał być ugruntowany na rezolucjach: 242 i 328 Rady Bezpieczeństwa ONZ, które wzywają Izrael do wycofania swoich wojsk z terytoriów okupowanych od 1967 roku w zamian za uznanie granic wolnych od gróźb lub aktów przemocy. W ten sposób dał kolejny dowód, że „Wszyscy miłośnicy jego [Izraela] zapomną o nim i go nie odwiedzą” (Jer. 30:14). Ulga w napięciu z Arabami również pomogłaby Schamirowi obciąć budżet obronny o 7,2 miliarda dolarów i uwolnić więcej pieniędzy na wydatki krajowe (tak właśnie jak mogłyby to również uczynić inne środkowo–wschodnie rządy). Przywódcy izraelscy zdają sobie teraz sprawę z rozmiarów wpływów prywatnego inwestowania – również potrzebnych, aby wchłonąć imigrantów – które zbliża się z najgroźniejszym obrazem politycznym.
Naciski ekonomiczne zmuszają również Palestyńczyków do rozluźnienia ich decyzji. Arabowie mieszkający na okupowanym Zachodnim Brzegu i w strefie Gazy ucierpieli bardzo wskutek zniszczeń spowodowanych intifadą. Ponieśli też szkodę z powodu odcięcia 400 milionów dolarów pomocy zagranicznej i wypłat robotnikom przez Arabię Saudyjską i Kuwejt. Kraje te ukarały J. Arafata za stanowisko proirackie. Wynikłe trudności spowodowały, iż przywódcy na terytoriach okupowanych nakłonili OWP do umiarkowania swoich żądań o zupełne upaństwowienie.
My przewidujemy, że rozmowy pokojowe nie doprowadzą