Teraźniejsza Prawda nr 419 – 1991 – str. 86
i dobrze przemyślane opisy. Wiele z tych artykułów, oprócz tego, że pojawiły się w wymienionych wyżej książkach, można również znaleźć w PT przy pomocy tematycznych indeksów.
WYJAŚNIENIE SŁOWA „ŁASKI”
Pewne wyjaśnienia na temat łask byłyby tu potrzebne. Słowo to wyraża pojęcie o przyciągających, ujmujących, przyjemnych i dostrzegalnych zaletach serca i umysłu. Biblia używa różnych określeń dla oddania zamierzonego znaczenia słowa „łaska”. Liczba mnoga nie występuje w Biblii, co może zaskoczyć wielu, ponieważ my używamy jej tak często dla oddania myśli biblijnej. Pojawia się jednak w Biblii liczba pojedyncza rzeczownika „łaska”, zawierająca w sobie znaczenie łask (Efez. 4:29; Kol. 3:16; 4:6; Żyd. 12:28; 13:9; 2Piotra 3:18; Jud 4).
Są w Biblii i inne wyrażenia obejmujące to, co rozumiemy przez słowo „łaski”. Jednym z nich jest słowo owoc (Mat. 7:17; 13:8, 23; Jan 15:2, 8; Gal. 5:22; Żyd. 12:11; Jak. 3:18; Obj. 22:2), które użyte jest w liczbie mnogiej w rozumieniu łask (2Kor. 9:10; Filip. 1:11; Jak. 3:17). Biblia używa słowa chwała (oraz chwały) również w tym znaczeniu; Filip.4:8 [tu słowo „cnota” bardziej dotyczy zalet sprawiedliwości, a słowo „chwała” łask miłości bezinteresownej]; Żyd. 13:15; 1Piotra 1:7; Iz. 60:6; 63:7; 1Piotra 2:9). Podobnie używane jest w Biblii słowo „cnota” (Filip.4:8; 2Piotra 1:3, 5). Przysłówek cnotliwie również wyraża tę myśl (Przyp. 31:29, w polskiej wersji grzecznie). I tak słowo chwała jest także używane w znaczeniu łask wzmocnionych, zrównoważonych i skrystalizowanych w doskonałym charakterze (Rzym.2:7, 10; 3:23; 5:2; 6:4; 1Kor. 11:7; 2Kor. 3:18; 4:6; 1Tes. 2:12; 2Tes. 1:9; Żyd. 1:3; 2:7, 9; 9:5; 1Piotra 1:7; 4:14; 2Piotra 1:3).
Łaski są zaletami charakteru i postępowania, które je zdobią, dodając im piękna, powabu i wdzięku. One nie tylko przejawiają się w naszym zewnętrznym postępowaniu, lecz również mają sferę działania w naszych motywach uzasadniających to, co robimy. A zatem przenikają one treść, motywy i sposób wyrażania naszego postępowania. Są one najważniejszym elementem podobieństwa Chrystusowego. By uzyskać życie wieczne, cała ludzka rodzina będzie musiała rozwinąć w sobie te łaski albo teraz, w tym życiu, albo przy końcu Pośredniczącego Panowania (chociaż nie wybrani nie będą tak surowo próbowani jak klasy wybrane, które, jak się spodziewamy, otrzymają niebiańskie dziedzictwo).
Główną z łask (zgodnie z oświadczeniem św.Pawła w 1Kor. 13:13) jest Miłość; z miejsca, jakie przypisuje on miłości w tym rozdziale, wyraźnie wynika, iż należy uważać ją za wielką zbiornicę, z której wypływają niemal wszystkie pozostałe łaski. Ktoś, kto spodziewa się rozwinąć charakter bez miłości, buduje ze złych materiałów. Tak więc w sercu najpierw obecna musi być miłość,
kol. 2
a potem będziemy mogli rozwinąć z niej niemal każdą inną łaskę. Pozostałe wyższe pierwszorzędne łaski mogą być jednak rozwinięte niezależnie od miłości bezinteresownej, i zgodnie z oświadczeniem św. Piotra (2Piotra 1:5-7) w rzeczywistości poprzedzają rozwinięcie miłości. Miłość wymaga ćwiczenia i w rozmaitych sytuacjach uzewnętrznia się na różne sposoby, a my musimy znaleźć się w tych sytuacjach, aby miłość mogła właściwie ukazać się w swoich różnych działaniach.
KLASYFIKACJA ŁASK
Wyższe Pierwszorzędne Łaski
Wyższe pierwszorzędne łaski są cechami charakteru rozwijanymi przez właściwe ćwiczenie religijnych organów naszego mózgu: duchowości, optymizmu, stanowczości, stałości, sumienności, życzliwości i czci. Działając oddzielnie lub w połączeniu zalety te rodzą wiarę, nadzieję, samokontrolę, cierpliwość, pobożność, miłość braterską i miłość bezinteresowną. Biblijna podstawa takiego ujęcia siedmiu wyższych pierwszorzędnych łask znajduje się w 2Piotra 1:5-7.
Pierwszorzędny przymiot, czy łaska charakteru, jest wynikiem bezpośredniego działania jednego lub dwóch organów uczuciowych. Kilka z wyższych pierwszorzędnych łask (np. pobożność, miłość braterska i bezinteresowna) jest bezpośrednim rezultatem działania kilku wyższych organów uczuciowych. A zatem pobożność jest bezpośrednim wynikiem sumienności i czci, miłość braterska sumienności i życzliwości, podczas gdy miłość bezinteresowna do Boga i Chrystusa jest z jednej strony bezpośrednim rezultatem oceny i sympatii, a z drugiej wynikiem życzliwości; miłość bezinteresowna do człowieka z jednej strony jest rezultatem oceny i sympatii, a z drugiej życzliwości.
Jedynymi organami uczuciowymi działającymi w wytwarzaniu wyższych pierwszorzędnych łask są wyższe organy uczuciowe. Niektóre z wyższych pierwszorzędnych łask są efektem bezpośredniego działania więcej niż jednego wyższego organu uczuciowego; niższe pierwszorzędne łaski są w każdym przypadku wynikiem działania tylko jednego niższego pierwszorzędnego organu uczuciowego. Widzimy zatem, że ćwiczenie wyższych organów uczuciowych wytwarza wyższe pierwszorzędne łaski, a niższe organy uczuciowe niższe pierwszorzędne łaski.
Niższe Pierwszorzędne Łaski
Człowiek był początkowo obrazem Boga i mimo upadku rodzaj ludzki nadal posiada wszystkie z pierwotnych organów uczuciowych, choć znacznie wypaczone. Człowiek ma głównie dwa rodzaje niższych organów uczuciowych: (1)samolubne i (2)społeczne, którymi posługują się niższe pierwszorzędne łaski. Bezpośrednie działanie niższych organów uczuciowych rozwija niższe pierwszorzędne zalety, łaski lub przymioty. Mówienie o rozwijaniu takich zalet dotyczy oczywiście