Teraźniejsza Prawda nr 418 – 1991 – str. 72
tym skorzystać. Jezus nie ulegał swemu ciału ani upodobaniom tych, z którymi się stykał (ponieważ nie miałoby to na nich dobrego wpływu).
Dozwolenie na nasz własny sposób postępowania przynosi nieszczęście. Tak więc Jezus nie mógł być jedynie miłosiernym w urzędzie naszego wielkiego najwyższego kapłana, lecz także wierny zasadom by nas nie zepsuć. My potrzebujemy karania. Potrzebował On tej zalety wierności, aby doprowadzić nas do harmonii z odpowiednimi zasadami. Przez umiejętne połączenie tych dwóch zalet pomyślnie wykonuje On swe dzieło w stosunku do nas (Żyd. 2:17, 18). Posiada miłosierdzie dla naszych słabości i zbytnio nie obciąża nas, a dzięki wierności nie chroni nas od tego, co jesteśmy w stanie znieść. Wierność zasadom pozwala Mu na to, by w zgodzie z nimi w zrównoważony sposób doprowadzić nas do możliwie najlepszego stanu.
Są to te dwie rzeczy, których dokonał będąc w ciele. Odkąd stał się duchem dokonuje pięciu innych rzeczy:
(3) Jezus czyni zadość sprawiedliwości
Poza zasłoną czyni On zadość sprawiedliwości za nas. Sprawiedliwość oskarża Adama (i wszystkich w Adamie) o grzech Adamowy. Jesteśmy uznawani za odpowiedzialnych za grzech popełniony przez Adama, ponieważ gdy zgrzeszył byliśmy w jego biodrach. Tak więc Jezus, oddając w ofierze swe doskonałe prawa życiowe, dostarczył odpowiedniej ceny znoszącej ten grzech. Adam posiadał pierwotnie: a) doskonałość ciała i zdolności, b) doskonałe otoczenie, c) prawo do wiecznego życia i d) prawo do wszystkiego, co sprzyjało szczęściu. Przez grzech stracił to wszystko.
Jezus czyni zadość sprawiedliwości za te rzeczy. Jest On całkowicie równoważną ceną! Wartość tego, co złożył Jezus, równa była długowi. Musiał oddać to za tych, którzy byli zadłużeni. Pojawił się przed obliczem Boga za nami.
(4) Jezus wstawia się za nami
Po swym wniebowstąpieniu wstawia się za nami (zasługa raz w sposób rzeczywisty została przypisana spłodzonym z ducha, a pozostałym klasom tymczasowo). Jezus również modlił się za nami. „Jeśli mię miłujecie, przykazania moje zachowajcie. A ja prosić będę Ojca …” (Jan 14:15, 16). To właśnie dzięki wierze Jezusa w modlitwę Duch, w dniu Zielonych Świątek, w cudowny sposób zstąpił na poświęconych. Prosi On również Boga o każdy dobry dar dla nas. Przez wstawianie się za nami Jezus otrzymuje od Ojca wszystkie rzeczy, jakie mamy i jakich potrzebujemy.
Takie wstawiennictwo, w zasadzie, zapewnia zaspokojenie przez Boga wszystkich naszych potrzeb, również potrzeb innych wybranych klas tutaj przy końcu wieku. W ten sposób Jezus, przez wstawiennictwo u Ojca, uzyskuje dla nas wszelkie błogosławieństwa i „doskonale może zbawić tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi” (Żyd. 7:25).
(5) Jezus składa nasze dary i ofiary
Piątą rzeczą jaką czyni (lub trzecią po wniebowstąpieniu) jest składanie naszych darów i ofiar. Odróżniamy tutaj dary od ofiar. Najwyższy kapłan powinien przynosić dary i ofiary za grzechy, i Jezus czyni to przed Bogiem. Jakie to są dary, które Jezus składa Bogu za nas? To jest to, co ofiarowujemy Bogu w naszym poświęceniu (Rzym. 12:1 stawiajcie wasze ciała ofiarą żywą; składajcie wasze ciała w darze! Oddajcie Bogu wasze człowieczeństwo w darze!). To Jezus czyni za nas nim otrzymamy usprawiedliwienie. Umożliwia On nam poświęcenie się oddanie siebie Bogu jako daru, a potem przypisuje zasługę na naszą korzyść.
Jezus umożliwia nam oddanie samych siebie Ojcu przez wzbudzanie w naszych sercach poświęcającej wiary i poświęcającej miłości. Ponieważ zasługa nie została jeszcze przypisana, Bóg nie mógł przyjąć naszego daru złożonego Mu w poświęceniu. A więc, zadaniem najwyższego kapłana przed Bogiem jest dokonanie rzeczywistego przypisania Jego zasługi na naszą korzyść.
Gdy Bóg miał już przyjąć czyjeś poświęcenie, informował Jezusa, że teraz może dokonać przypisania zasługi za tę osobę. Jest to ten dar, który Jezus składa Bogu poświęcenie Jego ludu. Powinniśmy pamiętać, że składanie darów Bogu jest częścią Jego dzieła jako najwyższego kapłana.
Następnie Bóg przyjmował ten dar. W przypadku Kościoła udzielane spłodzenie natychmiast przemieniało ten dar w ofiarę za grzech. A zatem ofiara za grzech jest czymś innym. Składa ją najwyższy kapłan. Jezus składa również dary z człowieczeństwa, które Bóg jednocześnie przyjmuje jako ofiarę na śmierć i okazuje przyjęcie jej przez spłodzenie, w ten sposób spłodzone jednostki stają się członkami ciała najwyższego kapłana, a tym samym przyszłymi członkami najwyższego kapłana świata. Następnie współpracują z Głową w sprawowaniu swej ofiary jako części ofiary za grzech. Jest to piąta rzecz (w dwóch częściach), jaką Jezus dokonał jako nasz najwyższy kapłan.
(6) Jezus uczy nas
Szóstą rzeczą lub czynnością jest oświecanie nas. W typie najwyższy kapłan nie tylko utrzymywał świecznik w odpowiednim stanie, lecz także dbał o jego światło. Udziela nam światła prawdy, a to czyni Jezusa nauczycielem Kościoła. Udziela nam zrozumienia Słowa Bożego, oświecenia należącego do Kościoła. Słudzy prawdy, w ten sposób oświeceni jako oko i usta Jezusa,