Teraźniejsza Prawda nr 416 – 1991 – str. 43
powiązał razem dzikie, rozproszone plemiona i handlujące wspólnoty Arabii, dając im sens narodowej jedności, godności i celu.
A jednak nie chciał zezwolić, by nauki, głoszenie i dobre przykłady zwyciężały (ten sam błąd popełniali później chrześcijańscy krzyżowcy). W związku z rozszerzaniem się islamu nastąpiły porachunki, przelew krwi i obfitowało kupczenie ludzkimi sumieniami. Obraz Mahometa został zeszpecony z powodu wymordowania całej męskiej populacji, uczynienia kobiet niewolnicami i wychowania pozostałych sierot na muzułmanów. Zapisy mówią, iż na podstawie jego upoważnienia w barbarzyński sposób wymordowano kluczowych jego przeciwników i innych. To zwiększa oznaki, że w jego niespokojnych późniejszych latach nie był w stanie jasno zrozumieć swoich prymitywnych arabskich cech.
Zawziętość Mahometa wobec Żydów nigdy nie wygasła. Wierząc, iż sam jest prorokiem, sądził, na podstawie chrześcijańskich nauk (Mat. 23:37; Żyd. 11:37 i in.), że Żydzi nastają na jego życie. Niemniej jednak własne jego pisma wskazują, że że uznał ten historyczny naród jako pozostający (Errata Ter.Pr. 1991,80) w szczególnym związku z Bogiem. Dominująca cecha dwoistości jego uczuć wobec Żydów jest pokazana w traktowaniu przez niego dobrze się rozwijającej żydowskiej kolonii w oazie Chajbar. Po jej pokonaniu zażądał od Żydów daniny w wysokości połowy produktów uzyskiwanych z roli, a tym samym mieszkańców kolonii doprowadził do stałej nędzy.
Znaczące jest traktowanie wziętych do niewoli żydowskich, chrześcijańskich i innych muzułmańskich osadników. Chronił ich przed późniejszymi atakami, nawet muzułmańskimi, ale wymuszał na nich wysokie podatki, z których pokrywał koszty dalszych militarnych ekspansji. Podbite ludy („Dhimmis”, członkowie tolerowanych religii) musiały ciężko pracować, by z trudem utrzymać się przy życiu. Ich tania praca stała się podstawą narodowej gospodarki i jak dotąd widoczny jest znaczny niedostatek i poniżenie ich samych.
Mahomet uczył, iż Bóg objawił mu Koran, aby poprowadził ludzi do Prawdy. Stąd Koran stał się głównym instrumentem muzułmańskich nauk. Podczas gdy nauki Koranu, za czasów mądrych i zrównoważonych władców, pozwoliły na znośne życie Żydom, to ich „otwartość na interpretacje” dała późniejszym muzułmańskim zapaleńcom (takim jak Kalif Omar) upoważnienie do narzucania drugim surowych represji. Innych to doprowadziło do masakry Żydów.
PÓŹNIEJSZA HISTORIA
Po śmierci Mahometa nastali kalifowie jako muzułmańscy
kol. 2
duchowi przywódcy. Wielu ich było. Bezpośrednim następcą był jego teść, Abu Bakr (lata 573-634), który najechał i pokonał Palestynę i Irak. Po nim było wielu innych, włączając Omara (przez długi czas towarzysza i doradcę Abu Bakra), Otomana (zięcia Mahometa – zredagował autorytatywnie obowiązujący tekst Koranu) i Alego (kuzyna Mahometa). W okresie tym islamskie imperium znacznie się rozprzestrzeniło. (Imperium to ostatecznie upadło po pierwszej wojnie światowej, a liczne państwa arabskie powstawały jako protektoraty pod zwierzchnością Brytanii i Francji. Irak uzyskał niepodległość w 1932 roku, a Izrael w 1948 roku).
Mahomet II pojawił się około 1430 roku, jako siódmy władca otomańskiego imperium. Południowo-wschodnia Europa, zachodnia Azja i północna Afryka stanowiły to imperium; większym zasięgiem obejmowało ono również Turcję, Syrię, Mezopotamię, Palestynę, Arabię, Egipt, Berberię, Bałkany i część Rosji oraz Węgier. Upadło po pierwszej wojnie światowej i wówczas Żydzi otrzymali obietnicę zyskania narodowego domu, zgodnie z deklaracją Balfoura z roku 1917. Mahomet II (lub inaczej Muhammad II) zdobył Konstantynopol (późniejszy Istambuł) w 1453 roku. Muzułmanie podzielili się na sunnitów i szyitów, ci ostatni z kolei dzielą się na dwie odnogi, wywodzące się z rodziny Mahometa.
W czasie historycznych krucjat muzułmanie zagrażali chrześcijańskiej Europie. Wskutek tych zagrożeń miały miejsce liczne wojny. W swoich podbojach weszli w kontakt z grecką nauką i filozofią oraz perską historią i literaturą. Arabowie stali się uczonymi w tych dziedzinach, poza tym wnieśli swój własny wkład do ludzkiej wiedzy. Dzisiaj niektóre muzułmańskie kraje, takie jak Pakistan i Egipt, mają u siebie przeludnienie.
„PIĘĆ ARTYKUŁÓW WIARY”
Podstawowe zasady, w które islam nakazuje wierzyć, są następujące:
(a) Jest tylko jeden prawdziwy Bóg, którego imię jest Allah, który jest wszechwidzący, wszechwiedzący i wszechpotężny.
(b) Są dobrzy aniołowie z Gabrielem jako głównym aniołem, który objawił się Mahometowi, i djinn (upadli aniołowie) ze Shaitanem jako wodzem.
(c) Istnieją cztery przez Boga natchnione księgi: Tora (pięć ksiąg Mojżeszowych ), Psalmy Dawida, Ewangelia Jezusa i Koran. Najważniejszy jest Koran, ponieważ uważają go za ostatnie słowo Allaha do ludzkości.
(d) Prorokami są Adam, Noe, Abraham, Mojżesz, Dawid, Jonasz, Jezus i około dwudziestu innych. Ostatnim i największym, sumą i pieczęcią wszystkiego, jest Mahomet.