Teraźniejsza Prawda nr 416 – 1991 – str. 42
błogosławił Ismaelowi i uczyni z niego wielki naród i nadzwyczaj go rozmnoży, tak iż z powodu mnóstwa nie będzie go można policzyć. Od czasów opisanych w księdze Genesis obietnica ta jest powtarzana: „błogosławiłem mu, i rozrodzę go, i rozmnożę go bardzo wielce” (1Moj. 16:10; 17:20; 21:13, 18).
Ismael stał się przyczyną złych uczuć między Sarą i jej niewolnicą, kiedy żartował z Izaaka podczas uroczystości odstawienia go od piersi. Ismael wraz ze swoją matką zostali wypędzeni z domu Abrahama. Matka (często przedstawiana jako dźwigająca Ismaela) błądząc po pustyni byłaby umarła z pragnienia, gdyby nie nastąpiła cudowna interwencja. W jej następstwie udali się na pustynię Faran (zwaną również Aram), gdzie Ismael wziął sobie żonę z Egiptu. Podobnie jak w wypadku Jakuba spłodził dwunastu synów (1Moj. 25:13-16). Ismael był obecny na pogrzebie swego ojca Abrahama, sam zaś umarł w wieku 137 lat (1Moj. 25:9,17).
Jego potomstwo rozmnożyło się tak szybko, iż w ciągu kilku lat mówiono o nim jako o narodzie kupców (1Moj. 37:25 ). Stary Testament często wymienia Ismaelitów. Niektóre imiona noszone przez synów Ismaela można znaleźć jako nazwy plemion występujące zarówno w Piśmie Świętym, jak i napisach asyryjskich. Najbardziej oczywistym przykładem jest Kedar. Poza stałym występowaniem tego imienia w Biblii znajduje się je również w formie „Quidru” lub „Quadru” w Asyrii, w jednym wypadku ma ono znaczenie Arabii jako całości. Imię innego syna Ismaela, Nebajota, można również spotkać w Asyrii jako „Nebaitu”.
Potomkowie Ismaela zakorzenieni na pustyni stali się wędrownymi szczepami arabskich Beduinów. Plemiona te bez wątpienia mają język zbliżony do hebrajskiego lub arabskiego, ale historia ich przodków wywodzących się od Ismaela wskazuje, że Izraelici wierzą w to, iż blisko są spokrewnieni z plemionami nomadyjskimi. Proroctwo mówiące, że Ismael „będzie srogim człowiekiem” (1Moj. 16:12) wspaniale potwierdza historia Arabów, odgałęzienie jego potomstwa. Arabowie powszechnie są znani jako rozbójnicy i piraci wszystkiego co przemieszczało się przez ich kraj, tak w odniesieniu do karawan, jak i broni. Nigdy nie opuścili swego terytorium, ale zachowali swoją niezależność oraz specyficzne obyczaje i zwyczaje aż do dzisiejszych dni.
ARABOWIE SĄ MUZUŁMANAMI
Arabia była dzikim krajem bezprawia, w którym większość ludzi oddawała cześć licznym bogom i modliła się do różnych bożków i duchów. Wielkie ubóstwo istniało w Mekkce (południowo – zachodniej Arabii ). Tam w 600 roku Mahomet rozpoczął
kol. 2
wygłaszać kazania, wiodąc swoich rodaków do zjednoczenia w wielkim ruchu religijnym, który objął Bliski Wschód i przelał się aż do Północnej Afryki, Europy i Azji, w końcu muzułmanów były setki milionów ! W 1989 roku liczyli około 930 milionów. W Stanach Zjednoczonych jest ich około 5 milionów.
Mahomet (założyciel mahometanizmu, współcześnie znanego jako islam, około 622 r. n.e.) uznał Ismaela za prawdziwego proroka i utrzymywał, że jest jego potomkiem. Nauka islamu dostrzega w nim prawdziwego „pierworodnego” i rzeczywisty cel zamierzonej ofiary Abrahama. Z drugiej strony rabinaccy pisarze podtrzymywali między Ismaelem i Izaakiem rozmowy, w których ten pierwszy przypisuje sobie pierworodztwo na mocy dobrowolnego obrzezania w wieku 13 lat, na co Izaak odpowiada o własnej dobrowolności w złożeniu z siebie zupełnej ofiary.
Imię Mahomet znaczy „posłaniec Boga”, czasem pisze się je Mahomet, czasem Muhammad. Utrzymywał on, że otrzymał Boskie objawienie, gdy w samotności rozmyślał w grocie i usłyszał wezwanie Gabriela, aby został prorokiem Boga. Na początku wielu go nienawidziło z powodu jego krytyki odnośnie ich sposobu życia, uciekł więc z Mekki do Medyny, gdzie z zadowoleniem go przyjęto. Został wówczas głową zarówno religii, jak i społeczności, w której swoje religijne posłannictwo uczynił prawem.
Postanowił, aby jego zwolennicy (muzułmanie) modlili się twarzą zwróconą w stronę Mekki, a nie Jerozolimy. Piątek ustanowił dniem modlitwy. Największą relikwią w Mekkce jest sanktuarium zwane Kaba. Wierzy się, że stało się ono świętym z powodu Czarnego Kamienia. Mahomet ogłosił Kabę muzułmańskim domem modlitwy, przeprowadził liczne społeczne i religijne reformy. Umarł w 632 roku i od tego czasu wywierał wpływ na miliony ludzi. Mahometanie uważają, że przynajmniej raz powinni odwiedzić Mekkę. Wielu udaje się na taką doroczną pielgrzymkę na wiosnę.
CHARAKTER MAHOMETA
PARADOKSEM
Islam był religią i militarną groźbą dla narodów Europy (i Azji przed jej nawróceniem), dlatego nieprawdopodobnym jest, aby historia mogła przekazać nam bezstronną relację na temat Mahometa. A jednak wszystko świadczy, że był on dziwny i w wielu wypadkach sam z sobą sprzeczny, miał żarliwą wiarę w jednego Boga nieba i ziemi oraz wielką skłonność do podawania przysłów i mądrości w rodzaju wyroczni.
W wieku bezprawia i zezwierzęconego okrucieństwa, Mahomet był autorem pewnych prawnych przepisów chroniących kobiety, dzieci, niewolników i zwierzęta. Dowody świadczą, że miał przenikliwość sędziego, zaś jako administrator i mąż stanu