Teraźniejsza Prawda nr 416 – 1991 – str. 41
został wciągnięty w „świętą wojnę”. Nie do wiary, Irak zaczął oświadczać, że te nie związane z sobą sprawy powinny być połączone z sytuacją Kuwejtu (sytuacja podobna jak przy uderzaniu piłki, do której można się odnieść jako „sprzężenia”).
29 listopada w Radzie Bezpieczeństwa ONZ przegłosowano liczne rezolucje i wyrażono zgodę na użycie siły wojskowej przeciw Irakowi, o ile Irak dobrowolnie nie wycofa się z Kuwejtu do 15 stycznia 1991 roku.
W tym czasie Bagdad i Waszyngton nawzajem wprowadzali się w błąd co do dat proponowanych spotkań najwyższych oficjalnych przedstawicieli obu tych narodów.
NIEKTÓRE WYDARZENIA W 1991 ROKU
Sekretarz Stanu James Baker 7 stycznia 1991 roku spotkał się z irackim ministrem spraw zagranicznych Tarikiem Azizem. Baker przywiózł ze sobą list od prezydenta Busha dla Saddama Husajna. List został przeczytany, ale nie przyjęty i nie dostarczony Husajnowi. Rozmowy załamały się.
10-12 stycznia obradował Kongres Stanów Zjednoczonych, prawie bez przerwy debatując nad sprawą udzielenia prezydentowi Bushowi szczególnych uprawnień na czas wojny. Większość zgadzała się co do celu – doprowadzić do tego, by Irak oddał Kuwejt – ale różniła się co do znaczenia, niektórzy uważali, iż czas na zastosowanie sankcji powinien być dłuższy. Ostateczne głosowanie w senacie, 52 za i 47 przeciw, dało Bushowi pełnomocnictwo do „użycia sił zbrojnych USA” przeciw Irakowi. Jakiś czas później kongres poszedł za przykładem senatu. Głosowało 250 deputowanych za i 183 przeciw.
Od 12 stycznia sekretarz generalny ONZ Jawier Perez de Cueller, przedstawiciele Francji i inni udawali się do Bagdadu podejmując ostatnie wysiłki, aby znaleźć pokojowe wyjście z tego kryzysu.
17 stycznia o północy prezydent Bush (po stosownych naradach ze sprzymierzonymi) ogłosił, iż amerykańskie oraz pozostałe siły zbrojne rozpoczęły atak na urządzenia wojskowe w Iraku i Kuwejcie, w celu uwolnienia Kuwejtu spod irackiej okupacji przez wprowadzenie w życie rezolucji ONZ. Operację tę oficjalnie nazwano „Pustynną burzą”. O bombardowaniu (poprzedzającym ofensywę wojsk lądowych) donoszono, iż powiodło się ono w osiemdziesięciu procentach. Jednak Irak wystrzelił liczne pociski SCUD zarówno na siły sprzymierzone w Arabii Saudyjskiej, jak i na Tel Aviv oraz inne miasta Izraela nie będące obiektami wojskowymi. Gdy przygotowywany był niniejszy artykuł sytuacja zmieniała się z dnia na dzień.
kol. 2
PODSUMOWANIE
W konflikcie tym powstawały różne kwestie:
(a) Stany Zjednoczone i ich sprzymierzeńcy oraz ONZ posłużyły się podwójnym kryterium, ignorując liczne akty agresji popełniane przez inne państwa (na przykład Izrael, Rosję, Iran, Syrię i Afrykę Południową „krytykujące” Irak). Do chwili obecnej Stany Zjednoczone uznawały Saddama Husajna za władcę Iraku, szczególnie zaś w okresie prowadzonej przez niego wojny z Iranem.
(b) Irak utrzymuje, iż przyczyna jego wystąpień jest ekonomiczna, spowodowana spadkiem ceny za ropę i polityczna, mająca związek z nierozstrzygniętą sprawą granic i wysp oraz geograficzna, gdyż Irakowi potrzebne jest lepsze wyjście do dróg żeglugowych Zatoki Perskiej.
(c) Mimo, iż wiele się słyszy o państwie palestyńskim, to jednak w trosce Arabów o państwo palestyńskie, nie o Palestynę chodzi. Państwa arabskie otaczające Izrael nadal będą atakować państwo izraelskie, aż do ostatecznej konfrontacji w drugiej fazie ucisku Jakubowego, kiedy to wszystkie narody wspólnie się zgromadzą przeciwko Jerozolimie (Zach. 12:1-9; proroctwo Ezechiela, rozdziały 38 i 39).
(d) Irak utrzymuje, iż ów konflikt jest „świętą wojną” Arabów przeciw Żydom i zachodnim chrześcijanom. W ten sposób Irak usiłuje zjednoczyć arabskie narody (podobno w celach ekonomicznych, militarnych i politycznych). Irak pragnie też związać sytuację Palestyńczyków z Kuwejtem na zasadzie „sprzężenia”. Jednakże wielu zapomina, że Izrael okupuje strefę Gazy i Zachodni Brzeg na skutek prawnej, wiążącej decyzji Rady Bezpieczeństwa ONZ. W 1967 roku, po sześciodniowej wojnie, decyzja ta została zatwierdzona ( wojna została wywołana nie przez Izrael, lecz przez Arabów ): Izrael powinien okupować te terytoria aż państwa tego regionu zawrą z państwem Izrael sprawiedliwy i trwały pokój (jak to Egipt uczynił 10 lat temu). Z drugiej zaś strony, Irak zainicjował niesprowokowany atak na Kuwejt.
RELIGIJNE TŁO IZRAELA I IRAKU
Historycznie zaczęło się to około 4000 lat temu. Od tego czasu Izrael i Arabowie (włączając obecnych Irakijczyków) zawsze się swarzyli. Opowieść ta zaczyna się od Ismaela (Bóg usłyszał, 1Moj. 16:11), syna Abrahamowego zrodzonego z Hagary (którą Sara dała Abrahamowi jako żonę z powodu jej własnej niepłodności). Abraham okazał Ismaelowi wielkie zainteresowanie (1Moj. 17:18), sądził bowiem, iż Boże obietnice odnoszące się do obiecanego nasienia wypełnią się w nim, gdyż Bóg przyrzekł, że będzie