Teraźniejsza Prawda nr 413 – 1990 – str. 83
ZAWÓD W RUCHU MILLERA PRZESIEWANIEM
Zawód spowodował przesiewanie wśród wyznaniowego ludu Bożego. Niektórzy bardziej niż dotąd zainteresowali się Biblią jako Bożym Słowem i nie wątpili w nią, drudzy zaś stali się wyniosłymi i sceptycznymi, oświadczając że Biblia jest starą niemądrą księgą i każdy kto zwraca uwagę na jej proroctwa musi być „słaby na umyśle” itd. Tak więc ci ostatni nie przestrzegali Słowa Bożego, lecz odrzucili jego oświadczenia. Obietnice i proroctwa biblijne, odnoszące się do wtórego przyjścia Pana, chociaż prawdziwe i liczne, odrzuciła większość ówczesnych wielkich nauczycieli. A ponadto ludzie bardzo mało wiedzieli o Biblii. Wiara ich, oczywiście, nie mogła być wiele większa od ich wiedzy.
W rezultacie działalność ruchu Millera była pewnego rodzaju rozdzieleniem na tych, którzy cierpliwie zachowali Boże Słowo i tych, którzy utracili wiarę w Jego Słowo. Ta wytrwała, cierpliwa wiara prawdziwych świętych Bożych jest tym, jak sądzimy, co w przytoczonym wersecie określone jest przez wyrażenie „słowo cierpliwości mojej”. Dlatego też nie objęła ich godzina powszechnego pokuszenia, lecz objęła tych, którzy nastali po nich, tj. kościół laodycejski. Kościół filadelfijski, który cierpliwie zniósł srogą próbę swej wiary nie został już poddany tej późniejszej próbie.
„GODZINA POKUSZENIA”
„Godzina pokuszenia” objęła nas w czasie żniwa, w okresie Paruzji. W licznych aspektach doświadczyła Pański lud i wskazała kto był wierny Bożemu Słowu,i kto nie był wierny temu Słowu. Stąd większość wyznaniowych chrześcijan w świecie, prawdopodobnie więcej niż trzy czwarte, straciła wszelką wiarę w Biblię i popadła w liczne zwodnicze teorie naszych czasów: ewolucję, tzw. wiedzę chrześcijańską, teozofię, spirytyzm, świecki humanizm itp. Chrześcijanie ci stracili wiarę, przestali być lojalni w stosunku do Słowa Bożego. Nie byli
kol. 2
w stanie wytrwać w owym „dniu złym”.
Próba rozpoczęła się od klasy świątnicy (1Piotra 4:17; Ezech. 9:6). Była ona równoległa do próby żniwa żydowskiego (Łuk. 22:31-38 itp. Więcej informacji na temat trwających 1845 lat paraleli można znaleźć w drugim tomie Wykładów Pisma Świętego pt. Nadszedł Czas, w rozdz. VII oraz w jego Dodatku zamieszczonym w Ter. Pr.’71, str. 35, kol. 2). Ten szczególny czas próby dla uczniów Jezusa, w czasie Jego pierwszego przyjścia, trwał trzy i pół roku (od 29 do 33 roku); rezultaty były widoczne w 33 roku. Podobnie 1845 lat później, w latach 1874-1878, nastąpił czas próby i w 1878 roku rozpoczęło się dalsze objawianie wśród naśladowców Jezusa. Dlatego z łatwością możemy określić początek owej „godziny”. Szczególna próba dla poświęconych żniwa ewangelicznego zaczęła się 16 kwietnia 1878 roku (data ta w żydowskim kalendarzu odpowiada 14 Nisan). Zważywszy, że próba przebiegała w czasie Pańskiego Dnia Sądu, owa „godzina” była jedną dwudziestą czwartą Tysiąclecia, wynoszącą 41 lat i 8 miesięcy. Dlatego zakończyła się ona 6 grudnia 1919 roku (dzień ten wypadł wówczas, według księżycowego kalendarza żydowskiego, 14 Kislew).
Dnia 16 kwietnia 1878 roku pan N.H. Barbour wieczorem zaczął ulegać „pokuszeniu”; krótko potem rozpoczął pierwsze przesiewanie żniwa przez przewodzenie między ludem Prawdy ruchowi zaprzeczającemu Okupowi. (Szczegóły o początkach tego przesiewania podane są w P’89). Tak jak nasz drogi br. Johnson nakreślił to dla nas, możemy rozpocząć obliczanie „godziny pokuszenia” na podstawie równoległej dyspensacji od 17 kwietnia (dzień ten rozpoczął się, według czasu Bożego, poprzedniego dnia o godzinie 6 wieczorem). Dlatego ta „godzina” była okresem trwającym od 17 kwietnia 1878 roku do 6 grudnia 1919 roku. W tym czasie próby każdy z Pańskich spłodzonych z Ducha dokonywał takiej akcji, która doprowadziła do objawienia go jako członka klasy Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii lub wtórej śmierci.
Co pan Barbour (jako odpowiednik Judasza w 33 roku) czynił 16 kwietnia 1878 roku,