Teraźniejsza Prawda nr 412 – 1990 – str. 79
strony hetmana Joaba, który niewątpliwie przejrzał zamiary króla i próbował odwieść go od tego zła. Grzech Dawida stał się przyczyną ponownego gniewu Bożego (okres trzyletniego głodu był prawdopodobnie poprzednim ujawnieniem się jego działania 2Sam. 21:1), skierowanego przeciwko Izraelowi (który był również zamieszany w całą sprawę, podobnie jak wcześniej w zorganizowane przez Absaloma i Sebę bunty wymierzone przeciwko ustanowionej przez Boga władzy Dawida).
Niewątpliwie chęć policzenia ludu wynikła z cielesnych pragnień Dawida, o ich formie jednakże Pismo Święte nie mówi. Grzech ów mógł być pragnieniem wprowadzenia pewnej wojskowej organizacji, która w jakimś sensie była niezgodna z teokratyczną konstytucją Izraela. Być może chciał znać liczbę swych poddanych, a szczególnie „mężów walecznych” (1Kron. 21:5), aby mógł oszacować swoją militarną siłę być może zamiast dostatecznie ufać Jehowie i jego potężnej mocy, Dawid raczej szukał siły i chwały dla swego królestwa w liczebności ludu i jego gotowości do wojny.
Czytamy (2Sam. 24:10), że „Potem uderzyło Dawida serce jego, gdy obliczył lud, i rzekł Dawid do Pana: Zgrzeszyłem bardzo, żem to uczynił”. Prosił zatem Boga o przebaczenie i otrzymał je, ale na lud spadła bardzo surowa kara (w. 15). Dawid pokornie prosił Boga (w. 17), aby kara ta nie dotykała ludu, lecz jego i jego rodzinę. Ostatecznie plaga została powstrzymana.
PRZYMIERZE ABRAHAMOWE NAJWIĘKSZYM PRZYMIERZEM
Pytanie: Które przymierze jest ważniejsze: Przymierze Abrahamowe czy Przymierze Nowe?
Odpowiedź: Przymierze Abrahamowe jest zarządzeniem obejmującym wszystko. Wszystko co Bóg uczynił i jeszcze uczyni dla rodzaju ludzkiego jest
kol. 2
w nim zawarte. Przymierze Zakonu zostało dodane do tego Przymierza „dla przestępstwa” (Gal. 3:19). Mimo iż Przymierze Zakonu jest jedynie typicznym zarządzeniem, to jednak rozwinęło ono pewną klasę, która na zasadzie podporządkowania się zostanie użyta przez Pana do błogosławienia rodzaju ludzkiego w wieku Tysiąclecia. Przymierze to obrazowo jest pokazane w Agarze, a jej syn Ismael reprezentuje naród izraelski (Gal. 4:21-31). Cały Chrystus – Głowa i Ciało przedstawiony jest w Izaaku, synu Sary. Pierwsza żona Abrahama, Sara, przedstawia tę część przymierza Abrahamowego, które rozwinęło Chrystusa i które należy do pierwotnego duchowego nasienia. O tej części przymierza mówimy czasami jako o Przymierzu Sary. To Przymierze Sary – Przymierze Łaski – rodzi klasę Izaaka, Chrystusa – Głowę i Ciało.
Tak jak Izaak nie urodził się według ciała w zwykłym sensie tego słowa (ponieważ Abraham i Sara byli zbyt starzy), ale był szczególnym stworzeniem, jak było w przypadku Chrystusa, tak klasa „Izaaka” wyraźnie jest nowym stworzeniem. Jezus jako Głowa stał się nowym stworzeniem przy Jordanie.Ciało zostało sformowane z członków upadłej rasy ludzkiej podczas wieku Ewangelii. Skierowane do nich Boskie zaproszenie zachęcało do przedstawienia swoich ciał żywymi ofiarami (Rzym. 12:1), aby wraz ze swoją Głową mogli oni osiągnąć Boską naturę coś, co nigdy przedtem nie zostało zaproponowane człowiekowi. Po skompletowaniu klasy Chrystusa i wstąpieniu jej wraz z Chrystusem na Jego tysiącletni tron (Mat. 25:31), błogosławieństwo, o jakim mówi obietnica Boża dana Abrahamowi, dotrze do wszystkich narodów ziemi. Dotrze do nich poprzez nasienie Izaaka, całego Chrystusa, na zasadzie podporządkowania za pośrednictwem Wielkiej Kompanii oraz Starożytnych i Młodocianych Godnych, klas rozwijających się odpowiednio przed i po czasie,