Kiedy książę ciemności zostanie związany a Słońce Sprawiedliwości wzejdzie lecząc swoimi promieniami (Mal. 4:2), ciemności grzechu i smutku szybko się rozproszą.

      Z pewnością jedno stulecie takiego błogosławionego wpływu na świat w czasie rządów Pośrednika zdziała cuda, przynosząc także takie wynalazki, pocieszenie i błogosławieństwo, o których dotąd nikomu się nie śniło. Nastąpi również stopniowe wzbudzenie tych wszystkich, którzy posnęli w śmierci. Jak zapewnia nas o tym Pismo Święte, powstaną oni z więziennego domu śmierci; powstaną, by mogli zapoznać się z prawdziwym Bogiem i Jego chwalebnym Synem, Jezusem, Odkupicielem oraz z zasadami sprawiedliwości pozostającymi w sprzeczności z regułami grzechu.

      Nie możemy przypuszczać, że wymagane będzie, aby większość ludzi pozostających w takich warunkach długo czekała, rozważając wartość błogosławieństw zaoferowanego im życia wiecznego i restytucji. Ruch ku górze, zmartwychwstanie, podniesienie z upadku, odrodzenie będą szybko postępować, podczas gdy powstawać będzie z grobów pokolenie za pokoleniem, ciesząc się z uczestnictwa w podobnych przeżyciach. Ostatecznie wszyscy powstaną, ponieważ miłość Boska zapewniła nam to przez śmierć naszego Odkupiciela, który z przyjemnością wykonał wolę Ojca i chwalebnie został nagrodzony ogromnym wywyższeniem do stanu Boskiej chwały, zaszczytów i nieśmiertelności.

      Osiągnięcie stanu dobrej woli przez ludzi będzie oznaczało dojście do doskonałości ludzkiej, włączając doskonałość charakteru.
kol. 2
Bóg jest Miłością. I kiedy nasi pierwsi rodzice zostali stworzeni na ziemskie podobieństwo Boga, miłość była zapewne dominującą zaletą ich charakterów. Samolubstwo, jakie dziś oglądamy, jest w większości wypadków wynikiem dziedziczenia a wszystkie zwyczaje życiowe są z nim w zgodzie, stale powiększając jego wagę i panowanie nad ludzkością. Ale wraz z nadejściem nowego Króla i nowymi rządami sprawiedliwości, nastąpi chwalebne podniesienie i przeobrażenie.

      Stopniowo, w czasie tysiącletniego panowania Mesjasza nad światem, zło samolubstwa zostanie ludziom objawione i przeciwstawione pięknu świętości oraz miłości. Przez Chrystusa, nagrody restytucji podniosą wszystkich posłusznych i chętnych z rodzaju ludzkiego z grzechu i samolubstwa do stanu świętości i miłości. Wtedy zwycięży wszędzie, dzięki miłości, prawdziwa istota człowieka – dobra wola w stosunku do innych, ponieważ Boskie prawo, prawie całkowicie usunięte w cień pod panowaniem grzechu, zostanie ponownie zapisane w ludzkiej naturze; a prawo to jak wszyscy wiemy głosi: „Wszystko tedy cobyście chcieli, by wam ludzie czynili, tak i wy czyńcie im”; „Będziesz miłował Pana, Boga twego ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej; a bliźnie go twego jako siebie samego” (Mat. 7:12; 22:37-39). Drodzy przyjaciele jakże radujemy się z tej prawdy; jakże cieszymy się, że wszystkie okropne zafałszowania nałożone na nas podczas ciemnych wieków mówiące o okrucieństwach Boskich i wiecznych torturach piekielnych nie są prawdziwe!
BS '81,90.

kol. 1

SIEDEM PODRÓŻY DO BETLEJEM

  Jehowa rozkazał wszystkim mężczyznom Izraela trzy razy w roku udawać się do Jeruzalem (2Moj. 23:17). Podróże te – na święta Paschy, Pięćdziesiątnicy i Kuczek – były radosnymi wydarzeniami i w Psalmach, takich jak  121; 122, znajdujemy o nich wyraźne wzmianki. Lecz Biblia wymienia również niektóre podróże do Betlejem, odbyte przez jednostki oraz grupy, związane ze szczególnymi wydarzeniami. Siedem z nich rozważymy w tym artykule. Betlejem (w starożytności nazywane Efratą) było miasteczkiem leżącym na wznoszącym się na wysokość 2500 stóp powyżej poziomu morza, paśmie górskim, w odległości około 5 mil na południe od Jeruzalem i usytuowanym obok głównego traktu prowadzącego do Hebronu i Egiptu. Tak więc, podobnie jak w przypadku podróży do Jeruzalem, podróż do Betlejem wiodła przez rozciągające się z każdej strony wzgórza. Betlejem zasługuje na uwagę jako miejsce urodzenia Dawida i jako miasto Dawida (1Sam. 17:12; Łuk. 2:4, 11), a szczególnie jako miejsce urodzenia Jezusa (Łuk. 2:7), chociaż było „najmniejsze między tysiącami Judzkimi” (Mich. 5:2). W miejscu tradycyjnego żłobu cesarz Konstantyn
kol. 2
(330 r.n.e.) oraz jego matka Helena zbudowali Kościół Narodzenia, który w VI wieku został kunsztownie przebudowany przez Justyniana. Nad przypuszczalnym miejscem narodzin Jezusa wzniesiono bogaty ołtarz.

PODROŻ NOEMI I RUT

      Pierwszą podróżą do Betlejem, którą rozważymy, była podróż dwóch wdów – Noemi i Rut (Rut 1:19). Dla Noemi była to rzeczywiście podróż powrotna, ponieważ przedtem mieszkała w Betlejem ze swoim mężem Elimelechem. Jest to bardzo interesująca historia, zarówno w typie, jak i antytypie, co zostało wyjaśnione w E 4, rozdz. 6. Głód (Rut 1:1) jaki wówczas panował jest typem na brak nowej Prawdy wśród ludu Bożego, po zawodzie ruchu Millera od 1844 roku do 1874 roku. Betlejem (dom chleba) jest typem na pewien zakres Prawdy biblijnej na czasie w okresie wymienionych 30 lat bardzo niewiele było Prawdy na czasie, co w typie pokazane jest w niewielkiej ilości chleba w okresie głodu w Betlejem. Elimelech (potężny król; ww. 1, 2) jest typem na wodzów utracjuszy koron, którzy uczestniczyli

poprzednia strona – następna strona