Teraźniejsza Prawda nr 393 – 1988 – str. 156
Wiele substancji chemicznych przybiera postać krystaliczną podczas zmiany ze stanu ciekłego lub lotnego do stanu krystalicznego. Na przykład, ciała stałe mogą być wytworzone poprzez odparowanie roztworów nasyconych.
Wielka liczba określonych substancji chemicznych występuje w naturze w postaciach krystalicznych, takich jak np. diament, który jest najczystszą postacią skrystalizowanego węgla. Istnieje ogromna rozmaitość określonych form geometrycznych przyjmowanych przez składniki i związki chemiczne w pewnych warunkach. Struktura kryształu składa się z małej grupy atomów, które przyjmują regularny układ według ustalonego wzoru. Kryształ pobudza nasze zainteresowanie z powodu regularności swej formy, doskonałości swych powierzchni i kątów, przezroczystości i blasku.
Gdy kryształ może swobodnie rozszerzać się w każdym kierunku, to przybiera określoną geometryczną formę, o pewnej liczbie płaskich powierzchni rozdzielonych przez określone kąty. Każdy skrystalizowany minerał ma swe molekuły ułożone według własnego szczególnego systemu, od którego nigdy nie odstępuje i którego nie dzieli z żadnym innym minerałem. Tak więc, minerały często mogą być rozpoznane na podstawie charakterystycznych kątów, kształtów i wzorów ich poszczególnych kryształów.
Gdy podgrzejemy ciało stałe, ażeby je roztopić, lub inaczej, zmienić jego postać w ciekłą, albo też podgrzejemy ciecz, aby ją zamienić w gaz, to nie dodajemy materialnej substancji – czegoś, co może być zważone, dotknięte lub skosztowane – a jednak dodajemy coś istotne go, bardzo istotnego. Gorąca rzecz po podgrzaniu nie jest cięższa niż wtedy, kiedy była zimna. Tym co dodaliśmy jest ruch, bardzo specyficzny i szczególny rodzaj ruchu, całkowicie różny od jakiegokolwiek innego, szczególny ruch tam i z powrotem atomów i molekuł, z których dana substancja jest utworzona, a mianowicie wibracja.
W ten sposób o wodzie można powiedzieć, że jest gorąca lub zimna w zależności od ilości ciepła w niej zawartego. Nawet zimna woda posiada w sobie pewną ilość ciepła, co oznacza, że jej molekuły wibrują z pewną proporcjonalną prędkością i ustalonym czasem ruchu tam i z powrotem dla każdej wibracji. Przez podgrzanie ruch ten się wzmaga. W przypadku doprowadzenia takiej ilości ciepła, aby wodę doprowadzić do wrzenia, dla jej molekuł staje się niemożliwością poruszanie się swobodniej i szybciej tam i z powrotem i pomimo tego utrzymywanie się razem w stanie ciekłym. Zatem, gdy wielkości innych parametrów są odpowiednie, woda musi stać się gazem. Ona zanika jako ciecz i przechodzi do powietrza jako para wodna lub wodny gaz. Nawet wtedy może być jej dostarczona jeszcze większa ilość ciepła.
Z drugiej strony, wodę pozostającą w stanie ciekłym można pozbawić ciepła, przy założeniu, że wielkości innych parametrów są odpowiednie – takie jak wahania ciśnienia atmosferycznego itp. – aż molekuły wody dłużej nie mogą być
kol. 2
powiązane sposobem, który sprawia, że woda jest cieczą. Pozbawione w dużym stopniu tego szczególnego rodzaju ruchu, który nazywamy ciepłem, molekuły muszą ułożyć się w odmienny sposób, a zatem zamarzają i formują to, co nazywamy lodem.
UKSZTAŁTOWANIE SIĘ ŚNIEGU
Obecnie jesteśmy gotowi do rozważenia tematu o śniegu. Dostrzegamy, że śnieg naprawdę jest cudowny. Kryształy śniegu są uformowane na dużych wysokościach bezpośrednio z pary wodnej znajdującej się w wolnej atmosferze. Ta wilgoć nie przechodzi przez stan ciekły, ale kryształy śniegu krzepną wprost z pary zimnych, górnych warstw powietrza i są formowane w wyjątkowo korzystnych warunkach dla swobodnego ruchu molekuł. Fakt ten tłumaczy obserwowana wielka różnorodność form kryształów śniegu, różnorodność do której nie zbliża się jakikolwiek inny minerał. Dostrzeżono i zeszkicowano setki różnych form, które dostarczyły ludziom niektóre z najlepszych projektów i wzorów.
Pośród tej wielkiej różnorodności, może być także zaobserwowana harmonia, ponieważ kryształy śniegu prawie zawsze w typie są sześciokątne, chociaż o niekończącej się różnorodności szczegółów. Ogólnie mają one kształt cienkich warstewkowych płytek, długich igieł lub kolumnowych cząstek lodu, uformowanych w powietrzu przy temperaturach niższych od temperatury zamarzania. Wiele z nich ma niezwykle piękny kształt. Przez dostrzeżenie zwykłego płatka śniegu na ciemnym tle, można chwilę podziwiać piękno doskonałości kryształu, jakkolwiek może on wkrótce zniknąć i przybrać swą pierwotną postać wody. Ale przy pomocy aparatu fotograficznego ze specjalnym obiektywem powiększającym jesteśmy w stanie zachować jego piękność na fotografii.
Pewna ilustracja pokazuje dwanaście oddzielnych wzorów doskonałych płatków śniegu w dużym powiększeniu. Są one piękne. Wszystkie mają kształt sześcioramiennych gwiazd. Każde z ramion, wychodząc ze wspólnego środka, nasuwa na myśl liczbę siedem, liczbę Boskiej doskonałości. Kryształ śniegu jest uformowany na jądrze w podobny sposób jak kropla deszczu i niekiedy dociera do ziemi pojedynczo, lecz w większości przypadków w niewielkich połączonych bryłkach lub płatkach – kombinacjach kryształów, mających wymiar średnicy nawet do 2½ cala.
Płatki śniegu są najpierw bardzo małe, lecz pod wpływem różnego działania powietrza, wody, wiatru, temperatury i elektryczności szybko powiększają swoja strukturę i ciężar i zaczynają opadać. Przez prawa natury, których działanie spowodował, Bóg „mówi do śniegu: Padaj na ziemię” (Ijob 37:5), a śnieg jest posłuszny Jego głosowi. „On daje śnieg jako wełnę” (Ps. 147:16).
Jakże zachwycającym jest obserwowanie padających płatków śniegu! Niektóre z nich tak