Teraźniejsza Prawda nr 387 – 1988 – str. 57
pokłonią się Jezusowi; porównaj Psalm 22:30; Izaj. 45:22, 23; Rzym. 14:9]. A wszelki język aby wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca”.
Nie wszyscy w tym życiu oddali się na służbę Jezusowi, nie wszyscy też w tym życiu uznali Jego prawo do sprawowania nad nimi władzy. Dlatego też ci, którzy tego nie uczynili, muszą to zrobić w następnym życiu. Izaj. 35 też o tym mówi. W wersecie 4 na pierwsze miejsce wysunięte jest drugie przyjście Chrystusa, dokonujące obalenia mocarstwa szatana oraz ukarania w wielkim ucisku tych, którzy je popierali. Wersety 5, 6 uczą, jak Jezus dokona oświecenia, zreformowania i podniesienia grzesznej ludzkości, a wersety 7, 2 uczą o odzyskanym Raju. Werset 8 uczy o otwarciu Drogi Świętej dla nieczystych (dla skażonej grzechem rasy Adamowej), którzy jednak muszą się oczyścić, aby mogli ją całą przejść. Werset 9 pokazuje, że wszystkie szkodliwe wpływy, warunki i rzeczy będą z niej usunięte i przywilej kroczenia tą drogą otrzymają ci, którzy będą odkupieni, tzn. ci, którzy będą wyzwoleni z wyroku śmierci przez okup Jezusa (1Tym. 2:4-6). Werset 10 pokazuje, że umarli, których obejmuje okup Jezusa (Oz. 13:14), powrócą ze stanu śmierci (Jan 5:28,[29) i przyjdą do Syjonu, Jezusa i Kościoła (drugie go Adama i Ewy – 1Kor. 15:45-47; Obj. 22:17), ze śpiewem i wieczną radością w swoich umysłach; „a wesele wieczne będzie na głowie ich; radość i wesele otrzymają, a żałość i smutek uciecze”.
GŁOSZENIE EWANGELII PRZEZ PAWŁA
„Ku opowiadaniu Ewangelii Bożej; Którą przedtem obiecał przez proroki swoje w Pismach Świętych, o Synu swoim, który się narodził z nasienia Dawidowego według ciała; A pokazuje się Synem Bożym, możnie, według Ducha poświęcenia, przez zmartwychwstanie” (Rzym. 1:1-4).
Oto inny dobry przykład krótkiego oświadczenia Ewangelii. Paweł, którego Bóg naznaczył, aby był jednym z dwunastu Apostołów, i któremu dał najwybitniejszą pozycję między Nimi, łącznie z przywilejem napisania większości ksiąg Nowego Testamentu, podaje w tym miejscu bardzo ważną prawdę związaną z „Ewangelią Bożą”. Bóg obiecał szansę zbawienia wszystkim z rasy Adamowej przez Chrystusa i ogłosił tę dobrą nowinę przez wszystkich swoich świętych proroków (Dz. 3:21) w Piśmie Świętym. Paweł wyjaśnia, że Jezus „się narodził z nasienia Dawidowego [przez swoją matkę, pannę Marię] według ciała”, tak jak to Bóg obiecał.
Ale mimo to, że Jezus w taki sposób „stał się ciałem” i mógł .ofiarować oraz ofiarował swoje ciało, tzn. swoje człowieczeństwo, i swoje życie jako doskonała ludzka istota, „niepokalana, odłączona od grzeszników” (Żyd. 7:26), „za żywot świata” (Jan 6:51) i chociaż to było wszystko, co potrzebne jako cena okupu dla
kol. 2
zapłacenia Sprawiedliwości długu za Adama i cały jego rodzaj, to Apostoł pokazuje, że nasze zbawienie było nadal niezupełne, dopóki nasz Zbawiciel nie powstał od umarłych, „możnie, według ducha poświęcenia”. My potrzebujemy więcej niż tylko zmarłego Zbawiciela, doskonałego według ciała, „człowieka Jezusa Chrystusa, który dał samego siebie na okup za wszystkich” i chociaż to jest podstawą i istotą naszego zbawienia, potrzebujemy też żywego Zbawiciela, „najwyższego kapłana”, „który by się stał wyższy nad niebiosa”, potężnego Zbawiciela, który i „doskonale zbawić może tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi” (Żyd. 7:25, 26; Efez. 1:19-21).
Jezus jako doskonała ludzka istota ofiarował samego siebie w wieku lat trzydziestu, w wieku pełnej dojrzałości pod Zakonem, ażeby wypełnić wolę swego Ojca dokładnie, jak o Nim prorokowano (Psalm 40:7-9; Żyd. 10:5-13). Był On ochrzczony w Jordanie i tam został spłodzony z Ducha Świętego Bożego (Mat. 3:13-17). Jako Syn, nowe stworzenie, „z tego, co cierpiał, nauczył się posłuszeństwa. A tak doskonałym będąc, stał się wszystkim sobie posłusznym przyczyną zbawienia wiecznego” (Żyd. 5:8, 9). Nie jako syn ludzki, ale jako Syn Boży (nowe stworzenie), został nazwany przez Boga: „kapłanem najwyższym według porządku Melchizedekowego” (Psalm 110:1-4; Żyd. 5:10; 6:20).
Podczas trzy i półrocznej ziemskiej służby kapłańskiej Jezus jako spłodzone z ducha nowe stworzenie i Syn, był pouczony, udoskonalony i srodze doświadczony przez swego Ojca. Był On wierny aż do śmierci, aż do haniebnej śmierci na krzyżu i jak to twierdzi Apostoł: „A pokazał się Synem Bożym możnie, według ducha poświęcenia, przez zmartwychwstanie”.
Wielka moc Jezusa pochodziła z ducha, czyli usposobienia (2Tym. 1:7) świątobliwości. Pełnia i głębia Jego poświęcenia oraz Jego upodobanie w pełnieniu woli Ojca uzdolniły Go w Jego rozszerzonych zdolnościach, do przyjęcia Boskiego świętego usposobienia bez miary. (Jan 3:34; Zauważmy przez kontrast nasze ograniczone możliwości i napomnienie pod naszym adresem: „Rozszerzcież się i wy” Rzym. 12:3; 2Kor. 6:13).
Powstanie Jezusa od umarłych manifestowało Boską aprobatę i pochwałę dla Niego. Jego spłodzone z ducha nowe stworzenie było teraz gotowe, aby narodzić się z ducha jako istota duchowa, tak by mógł On przybywać i oddalać się niewidzialnie, jak wiatr, tak jak to On sam wytłumaczył jasno Nikodemowi (Jan 3:6, 8). To wskazuje na Jego zdolności jako istoty duchowej ukazującej się uczniom w ciągu czterdziestu dni po Jego zmartwychwstaniu. Uczynił to tylko kilka razy i w różnych postaciach (Mar. 16:12; Jan 20:14, 15), a potem znikał im z oczu, stawał się dla nich niewidoczny (Łuk. 24:31), nawet wtedy gdy wchodził do pomieszczenia „a drzwi były zamknięte, gdzie byli uczniowie zgromadzeni dla bojaźni Żydowskiej” (Jan 20:19, 26).