Teraźniejsza Prawda nr 385 – 1988 – str. 31
Ono składa się przede wszystkim z oddania tego co stanowi ludzkie wszystko Bogu i przyjęcia Jego woli w miejsce swojej, (a) w samozaparciu (Mat. 16:24) i wyrzeczeniu się świata (Mar. 10:37-39) i również z (b) rozmyślania o Słowie Bożym (Ps. 119:97; 2Tym. 2:15), (c) czuwania, (d) modlitwy (Mat. 26:41; Kol. 4:2), (e) głoszenia Słowa Bożego (2Tym. 4:2), (f) praktykowania go (Jak. 1:22) i (g) cierpienia z powodu wierności temu Słowu (2 Tym. 2:12).
Jakie są cechy tego poświęcenia? Apostoł w Liście do Rzymian 12:1 używając słowa „żywą”, tj. energiczną, wskazuje na moc jako przymiot charakteru manifestowany w związku z poświęceniem się. Przez słowo „świętą” wskazuje na miłość, bo miłość stanowi rzeczywistego ducha świątobliwości; a przez słowo „przyjemną” wskazuje on na sprawiedliwość, bo dzięki zasłudze naszego Pana Jezusa czyniącej nas sprawiedliwymi w oczach Bożych, nasze ofiary są możliwe do przyjęcia przez Niego. Słowo „rozumną” wskazuje na mądrość. Tak więc widzimy, że przedstawione w tym wersecie poświęcenie mówi o tych samych czterech wielkich przymiotach charakteru, które przejawiają się w Boskim charakterze.
Dlaczego ludzie powinni się poświęcać? Dlatego, że wszystko zawdzięczają Bogu (Mat. 22:37), należąc do Niego z powodu stworzenia i odkupienia. Ono uczci Boga (1Piotra 4:11), dźwignie ich samych oraz innych (1Kor. 6:9-11) i przezwycięży zło (Rzym. 12:19-21).
Czy poświęcenie jest możliwe? Jest możliwe, ale nie zależy od naszej własnej mocy, lecz mocy, której Pan nam udziela przez swego Ducha, Słowo i Opatrzności (2Kor. 3:5; Filip. 4:13).
Co wywołuje i doprowadza do poświęcenia? Gdy poświęcenie jest właściwe nie wynika ono ze strachu przed karą ani z pragnienia zdobycia uznania ze strony innych, ani z nadziei otrzymania nagrody, lecz z wdzięczności i oceny „litości Bożych”, tj. za Jego w przeszłości otrzymane łaski, dzięki którym poświęcająca wiara i miłość zostały wzbudzone w sercu. Poświęcenie jest realizowane przez wierne postępowanie śladami Mistrza i czynienie rzeczy, z których składa się poświęcenie (wymienionych powyżej).
Gdzie i kiedy należy się poświęcić i jak długo powinno ono trwać? Należy się poświęcić wkrótce po obliczeniu kosztów poświęcenia (Łuk. 14:27, 28). Nie powinno być uczynione przed drugimi, lecz tylko wobec Pana; ma trwać wiecznie.
W jaki sposób powinno być symbolizowane? Nie przez pokropienie ani polanie, lecz przez zanurzenie. Przy pokropieniu nie ma symbolu pogrzebania w śmierci i powstania do nowości życia (Rzym. 6:4), zazwyczaj nie ma go też przy polewaniu, bo byłby to właściwy symbol tylko wtedy, gdyby dostateczna ilość wody całkowicie przykryła osobę chrzczoną, ale zwykle jest to niepraktyczne. Jedynie przy zanurzeniu ma miejsce symboliczne pogrzebanie i powstanie na nowo.
Przez co duch prawdziwego poświęcenia jest zwalczany? Przez grzech (Żyd. 3:13; 12:1), błąd
kol. 2
(1Tym. 6:20, 21), samolubstwo (Rzym. 8:13) i światowość (Jak. 4:4).
Jakie korzyści odnosi się z poświęcenia? Społeczność z Bogiem (1Jana 1:3), społeczność z Chrystusem (1Kor. 1:9), społeczność z braćmi (1Jana 1:7), poznanie charakteru Bożego (Mat. 5:8), Chrystusa (Jan 1:14) i braci. Przysposobienie się do przyszłego urzędu. Lepsze życie obecnie (Mar. 10:30). Przyszła chwała (1Kor. 2:9).
Teraz podamy kilka szczegółów na temat korzyści odnoszonych z poświęcenia się: z 1Jana 1:3 dowiadujemy się, że dostąpiliśmy przywileju społeczności z Bogiem, Jezusem i braćmi. Jakież to błogosławieństwo doznawać takiej społeczności! Następnym pożytkiem odnoszonym z poświęcenia się jest cenny wgląd dzięki niemu w charaktery Boga, Chrystusa i braci. Jezus uczył nas (Mat. 5:8): „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądają”. W tym życiu oglądamy Boga oczami wiary, t j. przez najwspanialszy, najcudowniejszy rodzaj znajomości (znajomość Prawdy) i rozumiemy, iż jest On istotą absolutnie doskonałą w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy; a mając ów wspaniały wgląd w charakter Boga i Jego wizję, radujemy się w tym życiu, jako z przedsmaku oglądania Go, co nastąpi w przyszłości, gdy ujrzymy naszego Niebiańskiego Ojca twarzą w twarz i oko w oko. Starajmy się usilnie uczynić nasze powołanie i wybranie pewnym, abyśmy mogli się radować z tego błogosławionego celu naszych nadziei. Poza wglądem w charakter Jehowy, najświętszym, najszlachetniejszym i najdonioślejszym przywilejem jakiego możemy dostąpić jest wgląd w charakter Jezusa, którego charakter jest obrazem charakteru Bożego. My mamy przywilej oglądać Go nie tylko jako pełnego ,łaski i prawdy” (Jan 1:14), lecz także jako tego, który znajduje się po Ojcowskiej prawicy w majestacie i wspaniałości Boskiej natury. Jak chwalebny i podnoszący na duchu jest wgląd także w charakter Jezusa! Oprócz Boga i Chrystusa posiadamy braci z Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, których charaktery także mamy przywilej oglądać. Jak dobrze jest przypatrywać się ich podobieństwu do Chrystusa.
Inną korzyścią odnoszoną z poświęcenia się jest przygotowywanie nas do przyszłego urzędu, bez względu na stanowisko jakie moglibyśmy zająć w Królestwie. Jakież to błogosławieństwo wiedzieć, że Jehowa zajmuje się nami i przygotowuje nas do służby w przyszłości. Poświęcenie daje nam wyższą jakość obecnego życia. Jakie życie może równać się teraz z życiem osoby poświęconej? Chociażbyśmy się wyrzekli w poświęceniu pewnych dobrych rzeczy należących do nas i świata, to otrzymamy ich stokrotnie więcej tu i teraz (Mar. 10:30)! Ostatecznym pożytkiem odnoszonym z poświęcenia jaki chcemy wymienić, jest przyszła chwała, błogosławiony przywilej wspierania Jehowy w przeprowadzaniu przez Niego Jego przyszłych zamiarów, następujących po sobie bez końca w przyszłych wiekach, gdy Bóg rozwinie przez Chrystusa różne części wszechświata, jeden po drugim. Zaiste wielkie i chwalebne są