Teraźniejsza Prawda nr 385 – 1988 – str. 23
modlą się o wiedzę i możliwość uczestniczenia w dziele Boskiej restytucji oraz Boskim charakterze („chwale twojej”), z dodatkowymi myślami, iż oni niezmiennie mogą być uczestnikami w przyszłej przez Boga zorganizowanej pracy w wiekach, które nastąpią po Tysiącleciu. Dalsze szczegóły podaje Boski Plan Wieków, rozdz. 7 i E 12 The Bible, str. 298-306.
(11) Dwa zbawienia (1Tym. 4:10). Ten temat odnosi się zarówno do wieku Ewangelii (łuk F na Wykresie) jak i Tysiąclecia (łuk G). Z ogólnego punktu widzenia Boski Plan mówi o dwóch klasach: o klasie niebiańskiej i o klasie ziemskiej, o klasie Wybrańców i o klasie nie wybranych; o Jezusie i Kościele, Jego Oblubienicy, jako klasie Wybrańców oraz ludzkości jako klasie nie wybranych. Niemożliwe jest jasne zrozumienie Pisma Świętego, bez zrozumienia różnicy pomiędzy tymi dwiema klasami. Biblia w różny sposób przeciwstawia te dwie klasy: każda klasa ma odpowiednie we zwanie, jedna wezwanie wyborcze, które jest ograniczone (Rzym. 8:28-30; 1Kor. 1:26-29; 2Piotra 1:10), a druga wolną łaskę, która jest powszechna (Psalm 50:1, 2; Izaj. 45:22, 23; Łuk. 2:10; Jan 12:32, 33; Rzym. 5:18, 19; 1Tym. 2:4; 1Jana 2:2). Istnieją dwie drogi po których te dwie klasy podróżują – pierwsza, to „wąska droga”, a druga, „droga” [„gościniec” – KJV] (Mat. 7:14; Izaj. 35:8). Istnieją dwa rodzaje warunków, jeden trudny (1Moj. 3:15; 1Piotra 5:8, 9; Mat. 5:10-12; 24:7, 11, 12, 24; 2Tym. 3:12; Jan 16:33), drugi łatwy (Ezech. 36:35; Psalm 72:7, 8, 12-14; Izaj. 11:9; 25:8; 26:9; 35:10; 60:14; 62:11; Rzym. 8:21). Różne rodzaje obietnic odnoszą się do każdej z tych klas – do pierwszej niebiańskie (Mat. 5:3, 10-12; Jan 14:2, 3; 1Kor. 15:49; 2Kor. 5:1; 2Tym. 4:18; Żyd. 10:32-34; 1Piotra 1:3, 4), do drugiej ziemskie (Psalm 37:3, 9, 11, 22, 29; Przyp. 2:21; Izaj. 60:21; Ezech. 37:25; Am. 9:14, 15). Dwa różne miejsca zamieszkania będą ich wieczny mi domami – dla pierwszej nowe niebiosa, dla drugiej nowa ziemia (Izaj. 65:17; 66:22; 2Piotra 3:13; Obj. 21:1). Istnieją dwa cele powrotu Chrystusa, pierwszy to zbawienie Kościoła (Izaj. 35:4; 1Tes. 4:15, 16; Jan 14:2, 3), drugi, zbawienie posłusznych ze świata (Izaj. 35:8-10; Dz.Ap. 3:19-21; 15:16, 17). Dalej są dwa zmartwychwstania, jedno dla sprawiedliwych, drugie dla niesprawiedliwych – Łuk. 20:34-37; 1Kor. 15:40 wskazują na ich naturę a Jan 5:28, 29 (ARV) i Dz.Ap. 24:15 są wersetami, które to potwierdzają. Każda klasa w nagrodę za wierność otrzyma różną naturę, jedna naturę duchową (2Piotra 1:4; 1Jana 3:2), druga naturę ludzką (1Kor. 15:45-48; Izaj. 60:21; 65:17-24).
(12) Powrót Izraela (Izaj. 11:11, 12). W związku z innym tematem przedstawiliśmy pewne zarysy tego zagadnienia jako dziesiąty cel wieku Ewangelii, realizowany prawie przy jego końcu, zanim odrodzony Izrael (na naszym Wykresie część piramidy oznaczona literą z w polu
kol. 2
łuku G) .stanie się w Tysiącleciu głównym narodem na ziemi. Istnieją dwa poglądy na temat powrotu Izraela, pierwszy dotyczy jego powrotu do kraju, drugi jego powrotu do łaski Bożej. Wpierw rozpatrzmy pierwszy z nich.
Powrót do ojczyzny poprzedziło rozproszenie ich między wszystkie narody i prześladowania, zarówno podczas Średniowiecza jak i w późniejszych czasach. To rozproszenie ich między narodami w wieku Ewangelii zostało przepowiedziane w 3Moj. 26:33-39; Jer. 16:13-16; 30:11 ; Oz. 3:4. Spustoszenie ich ziemi i miast zostało przepowiedziane w 3Moj. 26:31-35, 43; 5Moj. 29:22, 24, 27; Izaj. 17:4 6; Jer. 4:20, 26-28; 12:4-7, 10-13; 19:8; Am. 3:14; 5:3, 5; 7:8, 9; Mich. 1:6; Mat. 11:20-23; Łuk. 10:12-15; 21:24; Proroctwa te całkowicie się spełniły. Do niedawna owa ziemia była wyludniona i praktycznie nie zamieszkała przez izraelitów – jej urodzajność bardzo zmalała i została spustoszona. Do powrotu pobudza Izraelczyków ich religia, patriotyzm, prześladowania ich w różnych krajach, potrzeba znalezienia stałego i bezpiecznego miejsca zamieszkania, obudzona świadomość narodowa, przywrócenie żyzności glebie i podjęcie na nowo działalności gospodarczej. Dostrzegamy jak to wszystko urzeczywistnia się po części dzięki indywidualnym i zbiorowym wysiłkom podejmowanym przez Żydów w Palestynie, np. w ich kolonizacji oraz masowej imigracji. Wskazują na to proroctwa: Jer. 16:14-18; 30:4-8, 18-22; 31:4-14, 21, 23-25, 27, 28, 35-40; 32:36, 37; 33:7, 10, 11; Ezech. 36:1-15, 24-38; 37:1-28; Oz. 3:4, 5; Am. 9:14, 15. Wersety te nie mogą odnosić się do ich powrotu z Babilonu, ponieważ ogłaszają powrót z północnych ziem, podczas gdy Babilon jest położony na wschód od Palestyny. Przepowiedziane siedem czasów (7×360 lat) lub 2520 lat karania (3Moj. 26:18, 21, 24, 28) trwało od 607 roku p.n.e. do 1914 roku n.e. Szczególnie po roku 1914 daje się zauważyć niezwykle wzmożoną działalność w tym zakresie. W rzeczywistości już od 1890 roku syjonizm oddziaływał politycznie na swoich członków, aby .powracali do kraju i liczba powracających szybko wzrasta.
Następnie rozważymy przywrócenie Izraela do Pańskiej łaski. Utracił on ją z powodu swojego uporu i pychy, które osiągnęły punkt kulminacyjny z odrzuceniem Chrystusa. W 3Moj. 26:14-45 Mojżesz podał znamienne proroctwo o zapowiedzianym przez Boga karaniu za przekroczenie Jego przymierza. Ozeasz 3:4, 5; Mat 23:27-39; Łuk. 19:42; Rzym. 11:10, 11, 25 także wskazują na utratę przez nich łaski Pańskiej. Jednakże, według Pisma Świętego ich zaślepienie i niełaska nie miały trwać wiecznie (3Moj. 26:40-45; Psalm 102:14-18; Izaj. 40:1, 2; Ezech. 16:60, 63; Rzym. 11:25-32). W harmonii z tymi proroctwami jak i faktem, iż żyjemy w czasie, w którym należy spodziewać się ich wypełnienia, możemy zauważyć, że przemija zaślepienie i uprzedzenie Żydów do Jezusa. Mimo że Żydzi wcześniej byli zawziętymi wrogami Jezusa, obecnie wielu z nich uznaje Go za największego proroka. Dostrzegamy rozpowszechnianie