Teraźniejsza Prawda nr 385 – 1988 – str. 20
Jan 3:36; 5:24; Rzym. 3:20-26; 4:4-8; 10:4). Czyni to pod warunkiem ich ofiarowywania się (Żyd. 9:24; 10:14; Rzym. 12:1; 4:11; Jak. 2:14-26; 1Kor. 6:11). Zasługa Jezusa była wystarczającą do zaspokojenia sprawiedliwości w sposób przypisany, Jego prawo do życia i prawa życiowe zostały bowiem przypisane Kościołowi, jak to przedstawiają: List do Rzym. 5:9, 10; 1Jana 2:2.
W Tysiącleciu cała zasługa będzie zastosowana (w odróżnieniu od jej przypisywania) na korzyść świata, aby wybawić go z, śmierci Adamowej i dać mu sposobność osiągnięcia życia wiecznego ma ludzkim poziomie (Jan 1:29; 3: 17; Żyd. 2:9; 1Tym. 2:5, 6; 1Jana 2:2). Zasługa ta będzie także zastosowana za, i na korzyść, Starożytnych i Młodocianych Godnych w wieku Tysiąclecia, w wyniku czego będą mogli oni w Małym Okresie poddać się ostatecznej próbie, zanim dostąpią zmiany natury ludzkiej na naturę duchową.
(4) Udział Kościoła w zadośćuczynieniu sprawiedliwości (Kol. 1:24; 1Piotra 2:5). Jego ziemska posługa związana z tym zadośćuczynieniem pełniona była w wieku Ewangelii (łuk F na Wykresie). Aktywa Kościoła to przypisana zasługa Jezusa, co jest przedstawione w 1Piotra 2:5; Rzym. 12:1. Jego ofiarą, po pierwsze, jest to czym on jest i co posiada w zakresie swego człowieczeństwa, i po drugie, czym spodziewa się być i mieć w swym człowieczeństwie, jak tego dowodzą wersety: Rzym. 12:1; 6:6, 11; 8:10; 1Piotra 2:5. Kapłaństwo Kościoła dowodzi tego samego. Jako Nowe Stworzenia objęte przymierzem Abrahamowym stanowią to kapłaństwo, co jest widoczne z Listu do Żyd. 9:14; 1Piotra 2:5. Korzyść wynikająca z ofiarowania przez nich swego człowieczeństwa nie stanowi nowej zasługi, bo Jezus dostarczył całej potrzebnej zasługi, a oni nadają się do przyjęcia tylko przez Niego (1Piotra 2:5). W nagrodą zyskują Boską naturę (2Piotra 1:4; 1Jana 3:2). Potrzeba ofiary Kościoła nie wynika z bezwzględnej, lecz z względnej potrzeby, w tym celu, aby zastosowanie jej pod zwierzchnictwem zasługi Jezusa mogło być dokonane w przyszłym wieku na korzyść świata. Bowiem zwolnienie poszczególnych przypisań dokonywanych na rzecz spłodzonych z, ducha – zarówno przez ofiarniczą śmierć świętych albo wymuszoną śmierć członków Wielkiej Kompanii, lub drugą śmierć świadomych grzeszników – sprawia, iż uwolniona zasługa pod zwierzchnictwem Jezusa może być zastosowana za świat, bo to jest Jego zasługa. To zastosowanie będzie dokonane przez Jezusa i Kościół, jako Najwyższego Kapłana świata, na korzyść ludzkości, za którą Oni zastosują zasługę Jezusa – obecnie, podczas wieku Ewangelii, przypisywaną spłodzonym z Ducha. Udział Kościoła w zastosowywaniu tej zasługi jest przedstawiony w typie przez kropienie krwią kozła (3Moj. 16: 15, 16; Żyd. 7:27; 9:23; 13:13). Udział Kościoła w zadośćuczynieniu sprawiedliwości cechuje zarówno harmonijność, jak i zgodność z każdym wersetem biblijnym, każdą doktryną biblijną,
kol. 2
z Boskim charakterem, okupem, z celami Planu Bożego i faktami. Jako doktryna jest on tym samym zgodny z siedmioma pewnikami biblijnej interpretacji, co, nawet bez głębszego wnikania, stanowi dowód jego prawdziwości. Ponadto, jest on sfałszowany przez mszę i odpusty w systemie wielkiego Antychrysta, co daje pośredni dowód jego prawdziwości.
(5) Zarysy Sary w Przymierzu Abrahamowym (1Moj. 12:1-3; 1Moj. 22:16-16), Biblijne przymierza dzielą się na dwa rodzaje: obietnice wiążące tylko jedną stronę z druga lub innymi stronami – jednostronne, czyli bezwarunkowe przymierza oraz umowy wiążące wzajemnie dwie strony na pewnych warunkach – dwustronne, czyli warunkowe przymierza. Oryginalnym i wszystko obejmującym przymierzem jest Przymierze Abrahamowe, zapisane w 1Moj. 12:1-3. Jest ono bezwarunkowym przymierzem działającym w łączności z Jezusem i Kościołem, przedstawionych w piramidach g, h, i, k, l, n, r, s, w, i x na naszym Wykresie. Składa się ono z siedmiu części czyli obietnic i stanowi streszczenie Planu Bożego. Wszystkie późniejsze Boskie przymierza zostały wprowadzone w życie na podstawie obietnic tego Przymierza. Jego pierwsza obietnica „uczynię cię w naród wielki” jest rozwinięta w 1Moj. 22:16-18, gdzie pojawia się nam jako to, co nazywamy Przymierzem związanym Przysięga, ponieważ dodana do niego jest Boża przysięga (1Moj. 22:16; Żyd. 6:13-20). Ma ono dwa aspekty, niebiański i ziemski. Boskie obietnice odnoszące się do Chrystusa stanowią treść zarysów Sary tego Przymierza, często nazywanych Przymierzem Sary, jak jest to przedstawione w 1Moj. 22:17, 18; Gal. 3:16, 29: „Rozmnożę nasienie twoje, jako gwiazdy niebieskie … a odziedziczy nasienie twoje bramy nieprzyjaciół swoich. I błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi”.
To Przymierze Sary w swej naturze w rzeczywistości jest Boską rękojmią przymierza związanego przysięgą wobec Chrystusa (1Moj. 22:16-18; Gal. 3:14-18, 29; Żyd. 6:12-20; Rzym. 4:13, 14, 16). Jego celem jest Chrystus, Głowa i Ciało (Psalm 50:5; Rzym. 9:7, 8), to znaczy, ci wierni poświęceni, którzy mają udział w ofierze za grzech i dają przyzwolenie, aby te cudowne obietnice ich rozwinęły i którzy pozostają pod ich wpływem aż do śmierci. Czas działania tego przymierza rozwijającego Nasienie przypada na wiek Ewangelii a Rozwijającym to Nasienie jest sam Bóg, który jest także Dawcą tego Przymierza (Żyd. 2:3; 6:17-20; Gal. 3:2, 3, 5, 26-29; 2Piotra 1:4; Obj. 5:10). Typem, na zarysy Sary w Przymierzu Abrahamowym jest oczywiście Sara (Gal. 4:21-31; Izaj. 54; Rzym. 9:7-9; Dz.Ap. 3:25). Ona stanowi typ tylko tych zarysów, które rozwijają klasę Chrystusa, a nie rozwijają Wielkiej Kompanii, Starożytnych Godnych, Młodocianych Godnych i wiernych restytucjonistów. Znakiem, czyli symbolem Przymierza Abrahamowego włączając zarysy Sary, była w typie obrzezka (1Moj. 17:9-14). W antytypie tym