którym sumienie na to nie pozwala. Niech ci, którzy nie mogą z czystym sumieniem obchodzić tego święta nie obchodzą go, ale niech nie oskarżają o bluźnierstwo przeciw Bogu i Chrystusowi tych, którzy upamiętniają je (1Kor. 8:9; 10:29; Rzym. 14:15-19; 15:1-3). Niech wszyscy
kol. 2
będą hojnie ubłogosławieni w tym dla wielu tak radosnym czasie. Zawsze miejmy w swoich sercach tę dobrą nowinę o Królestwie ciesząc się Bożym drogocennym darem zbawienia jakie stało się możliwe dzięki naszemu Panu i Zbawcy Jezusowi Chrystusowi!
BS ’85, 95.

kol. 1

TRADYCJA ŻYDOWSKA A BIBLIA

      Czym jest tradycja? Można ją zdefiniować jako wiedzę, opinię, wierzenia, doktryny, zwyczaje, praktyki, obrzędy itd. podane lub przekazane zazwyczaj ustnie albo przez przykład, z jednego pokolenia na drugie. Słowo tradycja pochodzi od łacińskiego czasownika tradere, który z kolei jest utworzony ze słowa trans, znaczącego w poprzek i ze słowa dare, znaczącego dać. W Biblii greckie słowo paradosis przetłumaczono na tradycja. Zgodnie z konkordancją Stronga, paradosis znaczy transmisja, przesyłanie, przekazywanie, a według konkordancji Younga oznacza ono oddawanie, wręczanie, przekazywanie.

      Dla Żydów tradycja jest niepisanym kodeksem praw, obyczajów itd., o których mówi się, że były przekazywane ustnie od Mojżesza, przyjęte przez faryzeuszy, lecz odrzucone przez saduceuszy. Pomiędzy tymi, którzy wyznają wiarę chrześcijańską, co szczególnie dotyczy rzymskokatolików, tradycja jest niepisaną doktryną chrześcijańską przekazywaną przez kolejne pokolenia. Jest ona powszechnie odrzucana przez protestantów. Muzułmanie mają Sunnę, czyli część ortodoksyjnego muzułmańskiego credo lub prawa opartego na przekazanych słowach i czynach Mahometa, różną od tego co jest podane w Koranie. Jest ona przyjęta przez mahometan sunnitów, lecz odrzucona przez mahometańskich szyitów (włączając Ajatollaha Chomeiniego).

      Słowo tradycja przetłumaczone z greckiego paradosis znajdujemy np. w następujących wersetach angielskiej Biblii KJV i polskiej Biblii Tysiąclecia: Mat. 15:2, 3, 6; Mar. 7:3, 5, 8, 9, 13; Gal. 1:14.

      Z podanych ustępów można zauważyć, że Biblia używa tego greckiego słowa w niepożądanym, czyli niewłaściwym znaczeniu. W kilku wersetach – Kol. 2:8; 2Tes. 2:15; 3:6 – jest ono użyte w odmiennym znaczeniu, jak to zobaczymy w następnym artykule.

ZBADANIE TRADYCJI ŻYDOWSKIEJ

      Żydzi utrzymują, że w dodatku do pisanego prawa zawartego w pięciu księgach Mojżesza, Bóg podał Mojżeszowi ustne prawo, które było ustnie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Rozmaite postanowienia żydowskich doktorów prawa lub kapłanów odnośnie tego, jakie przepisy prawne miały być podane w wątpliwość lub pominięte milczeniem, stanowiły widocznie źródła żydowskiej tradycji.

kol. 2

      Istnieje twierdzenie, że Jozue otrzymał od Mojżesza ustne prawo i przekazał je siedemdziesiąciu starszym, którzy z kolei podali je uczonym w piśmie jako rzecznikom tego, co odnoszono jako do Wielkiej Synagogi (słowo synagoga znaczy zgromadzenie).

      Po obaleniu Sedekiasza, ostatniego króla Judy, niewoli Żydów w Babilonie i siedemdziesięciu latach spustoszenia Ziemi Świętej, dekret króla Persji, Cyrusa, pozwolił Żydom wrócić do ich ojczyzny (2Kron. 36:20-23). Wielu powróciło, jak to jest wzmiankowane w księgach Ezdrasza i Nehemiasza.

UCZENI W PIŚMIE LUB SOPHERIM

      W trakcie pozostawania Żydów w niewoli babilońskiej, rozumienie i używanie języka hebrajskiego stopniowo malało a wielu, szczególnie ludzie młodzi, znalazło się w niebezpieczeństwie nie rozumienia go i posługiwania się nim. Zauważamy, że po powrocie Żydów do swego kraju, mieli oni takie problemy z dziećmi mieszanych małżeństw (Neh. 13:24). Ale byli tam “mężowie uczeni” (Ezdr. 8:16-19), słudzy “domu Boga naszego”, którzy byli wykształconymi nauczycielami Zakonu.

      Oprócz tego, niedawno zmienione warunki po niewoli babilońskiej, domagały się wyjaśnienia niektórych praw Mojżeszowych, szczególnie w zastosowaniu ich do nowego układu okoliczności. Dlatego Ezdrasz zorganizował grupę osób zdolnych do wykonania tego zadania i sam został ich wodzem. Z tego powodu był on nazwany Sopher (ktoś zajmujący się księgami i ich interpretacją; Neh. 8:1, 4, 9, 13; 12:26, 36). Żydzi z tej grupy, zarówno spośród rodu Aarona jak i z innych rodów, którzy podobnie jak Ezdrasz posiadali kwalifikacje do objaśniania i tłumaczenia Zakonu, byli nazwani nauczonymi w Piśmie lub Sopherim.

      Owi nauczeni w Piśmie, czyli Sopherim, zajęli wobec narodu żydowskiego miejsce, które dawniej zajmowali prorocy. W czasach Ezdrasza i później wykonali oni wiele dobrej pracy. Przepisywali Stary Testament, starannie strzegąc go przed przekręceniami i interpolacjami, np. przez liczenie liter w każdym słowie, gdy je przepisywali. Od czasu do czasu czytywali oni przed ludem Zakon w synagogach a w sabaty i święta przedkładali ludowi obowiązki wpajane przez Pismo Święte (Neh. 8). Jest o nich powiedziane, że dla swych słuchaczy miewali oni wykłady odnośnie głębszego znaczenia Pisma Świętego.

poprzednia strona – następna strona