Teraźniejsza Prawda nr 382 – 1987 – str. 175
ucisku i przy jego końcu; 33-38 o warunkach Tysiąclecia i ludzkości tego okresu; 39-42 o dobrych i złych w Małym Okresie; i w. 43, że ktokolwiek zrozumie ten Psalm zrozumie plan Jehowy odnośnie ludzkiej rodziny. Zgodnie z tym podziałem wersety 10-16 omawiają Wielką Kompanię. Teraz zacytujemy i w nawiasach wyjaśnimy wersety 10, 11. „Którzy siedzą w ciemności [w błędzie, w jaki Bóg pozwolił popaść Wielkiej Kompanii, gdy znajdowała się w rękach Azazela (ERRATA 1989,112)] i w cieniu śmierci [niebezpieczeństwie drugiej śmierci, do której ich samowola w większym lub mniejszym stopniu ich zbliża], ściśnieni będąc nędzą [pokusami szatańskimi – 1Piotra 5:8, 9] i żelazem [silnymi związkami samolubstwa, światowości i grzechu]. Przeto, że byli OPORNYMI [rewolucjonistami] wyrokom [naukom] Bożym, a radą Najwyższego POGARDZILI [uznali za bez znaczenia, nie istotną]. [Plan Boży składa się z serii prawd, faktów i zarządzeń; odrzucenie ich w jakimś szczególe jest zlekceważeniem całego planu (Jak. 2:10). Dlatego więc odrzucenie zarządzeń danych przez „onego sługę” do prowadzenia pracy Pańskiej jest wzgardzeniem Boską radą, Planem].
Zacytowany wyjątek, jak pokazano wyżej, traktował o Wielkiej Kompanii. Zarzucał im (1) rewolucjonizm przeciwko Pańskim naukom i (2) lekceważenie Jego zarządzeń. Nieuznawanie różnych Pańskich nauk i zarządzeń, jak wskazuje powyższy ustęp, jest grzechem – szczególnie objawionym grzechem – Wielkiej Kompanii. Rewolucjonizm objawia ich jako takich. Tylko wtedy, według powyższego ustępu, możemy rozpoznać nowe stworzenie jako należące do Wielkiej Kompanii, gdy ono się buntuje przeciw naukom i zarządzeniom Pańskim. Nie można mieć pewności utracenia przez nich koron z powodu innych grzechów niż rewolucjonizmu, bowiem nikt nie może sądzić jaki stopień innego zła powoduje utratę czyjej korony. Jeśli jednak nowe stworzenia okazują rewolucjonizm przeciw Pańskim naukom i zarządzeniom, to Pan (właśnie przez ten rewolucjonizm) informuje takich rewolucjonistów o utracie przez nich koron i znajdowaniu się tym samym w Wielkiej Kompanii. Ps. 107:10, 11 jest takim ustępem, przez który Bóg udziela tej informacji. Brat Johnson i inni ich nie osądzili. Bóg ich osądza na podstawie ich postępowania i, jak wyjaśnia ten fragment Pisma Świętego, w związku z ich rewolucjonizmem On oświeconym epifanią Kapłanom i Lewitom objawia ich jako członków Wielkiej Kompanii. Powtórzmy: Brat Johnson i inni bracia nie osądzali ich, gdy z powodu jawnecgo rewolucjonizmu OGŁASZALI, iż niektórzy są członkami Wielkiej Kompanii. Oni jedynie oznajmiali Boski osąd wcześniej im ukazany przez Niego, a później objawiony przez ich rewolucjonizm, jak to przedstawia Pismo Święte.
POGLĄD NASZEGO PASTORA
Nasz Pastor nauczał, że po rozdzieleniu antytypicznego Eliasza i Elizeusza, ale przed opuszczeniem
kol. 2
ziemi przez Maluczkie Stadko, oni będą wiedzieli kto należy do Wielkiej Kompanii, jak to następujący cytat (Z '16,264; Reprints 5950) dowodzi: „Będzie to po uderzeniu Jordanu – po rozdzieleniu ludzi na skutek głoszonego posłannictwa prawdy i władzy płaszcza Eliasza – gdy nastąpi rozdzielenie Kościoła na dwie klasy. Potem klasa Eliasza – klasa Maluczkiego Stadka, będzie WYRAŹNIE OBJAWIONA, ROZDZIELONA I ODRĘBNA [wersaliki nasze] od klasy Wielkiej Kompanii. Zapamiętajmy sobie, że podział będzie spowodowany przez wóz ognisty, pewne bardzo srogie doświadczenia sądu Bożego, które klasa wybranych szybko przyjmie i wejdzie do niego, klasa Elizeusza zaś będzie unikać doświadczeń, co nie znaczy, że wróci do grzechu lub odrzuci Boga. Tylko trochę później wicher (prawdopodobnie anarchia) spowoduje »przemianę« klasy Eliasza”. Inny naszego Pastora cytat (Convention Report, str. 198, pytanie 10) brzmi następująco: „Klasa Wielkiej Kompanii po raz pierwszy będzie objawiona, gdy klasa Eliasza zostanie od niej odłączona przez wóz ognisty; od tego czasu właściwym będzie mówić o jednych jako należących do Maluczkiego Stadka a innych jako należących do Wielkiej Kompanii… Po wskazaniu przez Pana na różnice między klasą Eliasza – klasą Królewskiego Kapłaństwa i klasą Wielkiej Kompanii – klasą Elizeusza, ta ostatnia będzie przedstawiona jako będąca na Dziedzińcu.
Powtórzmy to, aż ta myśl będzie dla nas zupełnie zrozumiała: Ich rewolucjonizm przeciw Boskim naukom i zarządzeniom objawia wiernemu i oświeconemu Maluczkiemu Stadku utracjuszy koron jako takich. Konieczność znania utracjuszy koron jako takich wypływa z posługi Maluczkiego Stadka względem nich, gdyż bez takiej wiedzy jak mogliby oni rozsądnie prowadzić człowieczeństwo członków Wielkiej Kompanii jako kozła Azazela od drzwi Przybytku do bramy Dziedzińca, oddać go właściwemu człowiekowi a jeszcze później pozostawić go w rękach Azazela (3Moj. 16:20-22)? Jak mogliby członkowie Maluczkiego Stadka bez takiej wiedzy dostrzec, iż nie są już oni dłużej w Swiątnicy, lecz jako antytypiczni Lewici na Dziedzińcu, względem których pod zwierzchnictwem swej Głowy poświęcają ich do ich pracy lewickiej (4Moj. 8:13, porównaj 8:5-26)?
Gdyby synowie Aarona byli ślepi – cecha ta dyskwalifikowałaby ich do kapłańskich posług i tym samym jako tych, którzy poświęcali Lewitów na służbę (3Moj. 21:16-24) – gdyby nie widzieli Lewitów jako takich, kogoby razem z Aaronem oczyścili i poświęcili na lewicką służbę. Tak było i w antytypie w czasie oczyszczania i poświęcania Wielkiej Kompanii jako antytypicznych Lewitów – nie tylko Najwyższy Kapłan, Jezus, lecz również podkapłani współpracowali w oczyszczaniu i poświęcaniu Wielkiej Kompanii jako Lewitów. Z tego też względu, gdyby podkapłani byli niewidomi, nie mogąc widzieć kto jest z Wielkiej Kompanii,