Teraźniejsza Prawda nr 379 – 1987 – str. 115
zawrzeć to szczególne przymierze ofiary. Owe warunki i zasady to całkowite poświecenie się w czynieniu woli Bożej (Rzym. 12:1). W taki sposób tajemnica Pańska objawiona jest oddającym cześć, posłusznym i posiadającym uczciwe serca – tym, którzy przychodzą do Boga przez Chrystusa, starając się poznać i czynić Boską wolę. Inni, postępujący inaczej niż ci, o których tu mówimy, albo wcale nie znają tej sprawy, albo też wydaje się im ona niejasna i nieokreślona.
Kiedy już ta szczególna klasa, którą Bóg powołuje w wieku Ewangelii, zapozna się z Boską tajemnicą, Bóg objawi jej również swoje przymierze i spowoduje, że będzie ono przez nią zrozumiane. Najpierw w ograniczonym stopniu członkowie tej klasy zrozumieją, że mają stać się uczniami naszego Pana Jezusa Chrystusa, że muszą zaprzeć samych siebie, wziąć swój krzyż i naśladować Jezusa. Jednakże nie zrozumieją oni w pełni ani owych wymagań, ani też nie będą w stanie uświadomić sobie, ile przymierze to może dla nich znaczyć. Lecz krok po kroku Bóg odkryje im jego znaczenie i udzieli łaski na pielgrzymowanie, wiodąc ich ścieżkami sprawiedliwości prowadzącymi do życia wiecznego. Mowa tu o „drodze żywota”, o drodze którą zna niewielu (Psalm 16: 11; Mat. 7:13, 14).
Niewielu wie o niej, dlatego też tylko niewielu przygotowuje się na skorzystanie w pełni z owego błogosławionego zarządzenia. Kiedy skończy się już obecny wiek Ewangelii, przestanie też istnieć tajemnica – ów sekret Pański, który istniał ukryty już nim stworzony był świat i którego ów świat nie rozumie. Przywilej poznania tajemnicy Pańskiej, zrozumienia głębokich spraw Bożych zakrytych przed innymi został udzielony tylko poświęconym.
TRZY WIELKIE PRZYMIERZA
Przymierze ofiary, które osoba poświęcona osobiście zawiera z Jehową, stanowi założony z góry warunek wielkiego przymierza Abrahamowego – „W tobie i nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”. Przymierze zawarte z Abrahamem miało bardzo rozległy zasięg i obejmowało tak ziemskie, jak i niebiańskie nasienie (1Moj. 22:17). Widzimy, że naturalne nasienie Abrahama okazało się niezdatne jako naród do zajęcia duchowej pozycji, i w związku z tym szukano nasienia duchowego (które miało być utworzone z prawdziwych Izraelitów i wiernych pogan), którego Głową jest Jezus a ciałem Kościół.
Przymierze Zakonu, które Bóg zawarł z Izraelem przy górze Synaj, pozostawało w zgodzie z przymierzem Abrahamowym, bowiem dawało Izraelitom sposobność próby, dzięki której mogli dowieść, czy są godni, aby stać się duchowym nasieniem Abrahama, które ma błogosławić wszystkie narody ziemi. Próba ta nastąpiła przy końcu wieku żydowskiego, podczas pierwszego adwentu naszego Pana. W czasie zesłania Ducha Świętego niektórzy
kol. 2
z nich przeszli z domu sług do domu synów (Żyd. 3:1-6).
Lecz ogromna większość narodu żydowskiego miała niedoskonałe serca i z tego powodu niegodna była, aby objęły ją postanowienia przymierza, do którego przystąpili ich wielcy przodkowie. W rezultacie niebiańskie zarysy przymierza Abrahamowego objęły bezpośrednio jedynie tych spośród naturalnego nasienia Abrahamowego, którzy byli gotowi przyjąć Chrystusa i stać się członkami klasy powołanej podczas wieku Ewangelii.
Apostoł twierdzi, że Mojżeszowe Przymierze Zakonu było cieniem przyszłych dóbr (Żyd. 8:5; 10:1). Innymi słowy, był to cień lub typ nowego przymierza, które Bóg obiecał zawrzeć z Izraelitami po zakończeniu się „utrapienia Jakubowego” (Jer. 30:7; Ezech. 38; 39; Zach. 14:1-5).
Stare przymierze Zakonu miało swe ofiary, lecz były to po prostu typy „lepszych ofiar” Chrystusa i Jego Kościoła. Przymierze to miało też doroczny dzień pojednania, lecz był to jedynie typ wielkiego antytypicznego dnia pojednania, składającego się z wieku Ewangelii i wieku Tysiąclecia. Wykorzystane też zostało do ustanowienia pewnego wzorca, jakiego ludzie nie byli w stanie osiągnąć.
Lecz nowe przymierze, jakie Pan zawrze z Judą i Izraelem, posłuży ludziom za ten sam wzorzec, który będą oni w stanie osiągnąć dzięki warunkom ustanowionym w Tysiącletnim Królestwie Mesjasza. Widzimy więc, że pierwotne przymierze Zakonu służy innym celom niż nowe przymierze. Ponadto, dawne przymierze Zakonu dane Izraelitom ustanowione było w celu określenia ich przydatności do walki o wysoki zaszczyt stania się Abrahamowym nasieniem obietnicy, które ma błogosławić wszystkie narody ziemi (1Moj. 12:3; 22:15-18).
ŻYDZI NIEZDOLNI DO DOSKONAŁEGO PRZESTRZEGANIA ZAKONU
Pierwotne przymierze wymieniało dwa nasienia – jedno duchowe a drugie naturalne – „gwiazdy na niebie i piasek na brzegu morskim”. Jednak dopiero kilka wieków po ustanowieniu przymierza Zakonu Bóg dał Izraelitom szansę zakwalifikowania się do stanu nasienia duchowego. Zanim mogli osiągnąć ów wysoki zaszczyt, mieli stanąć przed egzaminem, a egzamin ten opierał się na Przymierzu Zakonu. Gdyby którekolwiek z dzieci Izraela było w stanie w doskonały sposób wypełnić Przymierze Zakonu, to mogłoby się stać dawno obiecanym duchowym nasieniem Abrahama (3Moj. 18:5).
Przez szesnaście stuleci Izraelici dowodzili swym postępowaniem, że nie są w stanie wypełnić warunków Przymierza Zakonu – ani jako naród, ani jako jednostki. W ten sposób dowiedziono, że żaden członek upadłej rasy Adamowej nie mógł w oczach Bożych uzyskać usprawiedliwienia przez wypełnianie Zakonu. Dlatego też każdy, kto stanie się owym