Teraźniejsza Prawda nr 376 – 1987 – str. 74
a pokłosie przed dniem 3 maja 1916 roku. Dlatego przed tą datą wszyscy z Maluczkiego Stadka zostali zżęci lub zebrani w pokłosiu – popieczętowani na czołach.
ABRAHAMOWE ZWIERZĘTA I PTAKI
(27) 1Moj. 15:7-21 daje dowód czasowy wskazujący na dzień 18 kwietnia 1916 roku, czyli 15 Nisan, pierwszy dzień święta wielkanocnego, jako datę popieczętowania czoła ostatniego członka Chrystusa. Zgodnie z komentarzem bereańskim odnoszącym się do w. 9, liczba dni w sumie lat przeżytych przez zwierzęta i ptaki, które Abraham ofiarował, wynosiła łącznie 3960, reprezentujących tyleż lat. Przymierze z Abrahamem zostało zawarte w dniu 15 Nisan 2045 p.n.e., dokładnie 430 lat, co do dnia, przed Wyjściem (2Moj. 12:41), które nastąpiło w dniu 15 Nisan 1615 roku p.n.e. Stało się to 2044 lat i 81/2 miesięcy przed 1 stycznia 1 roku n.e. Różnica między 3960 latami i 2044 latami i 81/2 miesiącami wynosi 1915 lat i 31/2 miesięcy, które skończyły się (czas księżycowy) w dniu 18 kwietnia 1916 roku, nie w 1915 roku jak Clayton Woodworth zmienił w Bereańskim Komentarzu pogląd, podany w formie sugestii w liście, który pewien brat przesłał do Strażnicy i który został opublikowany w Z 1907, str. 79, kol. 2, par. 2 i 3, ponieważ od 1 stycznia 2045 roku p.n.e. do 1 stycznia 1 roku n.e. byłoby 2045 lat a odtąd do 1 stycznia 1916 roku byłoby 1915 pełnych lat. 15 Nisan 2045 p.n.e. był 31/2 miesięcy później od 1 stycznia 2045 roku. Dlatego pełne 3960 lat – od 15 Nisan 2045 roku p.n.e. – przypada 15 Nisan 1916 roku n.e., jak to jasno wynika z powyższego.
(28) Brat, w którego liście ta sprawa była wyjaśniona, podaje myśl, iż łączna liczba dni w latach ofiar poświęconych przez Abrahama była dana przez Pana w celu upewnienia się o długości czasu w latach przez jaki Abraham musi czekać, aby odziedziczyć ziemię obiecaną. Dlatego ów brat sugerował, iż mamy oczekiwać powrotu Starożytnych Godnych przy końcu 3960 lat. Ten zarys sugestii nie spełnił się. Dlatego był on pomyłką, którą można jednak łatwo wyjaśnić w następujący sposób:
(29) Jeśli starannie zbadamy słowa pytania postawionego w 1Moj. 15:8, zauważymy, iż one nie mówią, że Abraham pytał o czas odziedziczenia ziemi, lecz że jego pytanie dotyczyło rzeczy, przez którą mógłby poznać, iż je odziedziczy. Abraham wiedział, iż tego dziedzictwa nie otrzyma przed swoją śmiercią. Co Jehowa dał jako podstawę zapewnienia, że Abraham i wszyscy mu podobni odziedziczą ziemię? Odpowiadamy, iż tą podstawą jest ofiara Jezusa i Kościoła, którzy jako główne Nasienie Abrahama mają dać dziedzictwo ziemi dziedzicom ziemskiej obietnicy (Żyd. 9:14, 15). Dlatego też, gdy ostatni już członek Chrystusa miał być położony na ołtarzu ofiarniczym i udowodnić prawdziwość złożonej ofiary przez opuszczenie symbolicznego Babilonu w symbolicznym czwartym pokoleniu – to znaczy,
kol. 2
(1) wiek Patriarchów, (2) wiek Żydowski, (3) wiek Ewangelii, (4) wiek Tysiąclecia, w którym jesteśmy od 1874 roku, jak to pokazują wersety 13-16 – wówczas podstawa zapewnienia miała być skompletowana, ponieważ miało być wytworzone Nasienie, które da ziemię dziedzicom. Zgodnie z tym, wersety te dowodzą, iż w dniu Wielkanocy, 18 kwietnia 1916 roku, ostatni członek Chrystusa pokazał, że jego ludzka natura została złożona w ofierze przez opuszczenie symbolicznego Egiptu, to znaczy, dzięki posiadaniu dostatecznej miary Prawdy (popieczętowania czoła) mógł odłączyć się od tego teraźniejszego złego świata.
(30) Siódmy tom sugeruje, że okres 3960 lat musimy zacząć dziesięć lat później niż Przymierze, ponieważ zapis o ofierze jest podany kilka wersetów przed oświadczeniem (1Moj. 16:3), iż dziesięć lat po przymierzu Abraham wziął Agarę za swoją żonę. Odpowiadamy, iż nie możemy udowodnić, że wydarzenia podane w 1Moj. 16:3; 1Moj. 15:7-21 zaszły w tej samej dacie i dlatego nie możemy zacząć liczenia czasu od wydarzenia, którego data nie jest znana. Niewątpliwie czas dania Przymierza jest odpowiednim do rozpoczęcia liczenia 3960 lat, jak to zaproponowano w liście opublikowanym w Strażnicy w 1907 roku.
(31) Nieco zastanowienia się rozjaśni tę sprawę, gdy weźmiemy pod uwagę, iż trzy zwierzęta i dwa ptaki były użyte przez Abrahama na ofiary (1Moj. 15:9). Wydaje się, że one reprezentują pięć klas, które były mniej więcej odłączone dla Pana od czasu Przymierza w 2045 roku p.n.e., aż do czasu, gdy ostatni członek Maluczkiego Stadka miał być zapieczętowany na czole. Jałowica (Cienie Przybytku, str. 111-119) zdaje się przedstawiać Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych (te obie klasy niekiedy są łącznie przedstawione w niektórych typach jako jedna klasa, na przykład, w Elizeuszu itd.), koza – Wielką Kompanię, baran – Chrystusa, synogarlica – tych z cielesnego Izraela, którzy w pewnej mierze trzymali się obietnic i Mojżesza, gołąb – tych próbnie usprawiedliwionych, którzy pozostali wierni okupowi i sprawiedliwości. Rozcięcie zwierząt zdaje się przedstawiać poświęcenie i śmierć („świadectwo otrzymali przez wiarę”) klas typicznie przez nie przedstawionych. Ptaki, które pozostały niepodzielone, zdają się sugerować, że cielesny Izrael i próbnie usprawiedliwieni nie byli poświęceni (nie otrzymali „świadectwa przez wiarę”). Znak dany Abrahamowi w tej transakcji, chociaż koncentrował się na ofierze zupełnego Chrystusa – najwyższej klasy cierpiących dla sprawiedliwości – obejmował wszystkie klasy nasienia Abrahamowego, które cierpiały mniej lub więcej z powodu swej wiary w niektóre lub wszystkie obietnice uczynione Abrahamowi. Dlatego Nasienie Abrahama – szczególnie kompletny Chrystus, cierpiąc dla sprawiedliwości – jest tym, przez które Bóg daje zapewnienie, iż Abraham odziedziczy ziemię. Zawarty w tym zarys czasowy, nasz szesnasty argument, dowodzi, że pieczętowanie czół wybrańców,