Teraźniejsza Prawda nr 376 – 1987 – str. 70
chrześcijaństwa nad antytypicznym kozłem Azazela, (2) prowadzenie go do bramy dziedzińca i (3) wypuszczenie go przez „człowieka na to obranego” (3Moj. 16:20, 21). (1) Wyznawanie tych rozmyślnych grzechów nad kozłem Azazela (szatan używa Wielkiej Kompanii do swoich celów, natomiast Pan używa Maluczkiego Stadka do swoich celów) zostało zakończone do jesieni 1916. Dlatego wszyscy wybrani zostali uprzednio popieczętowani, ponieważ ostatni z wybranych musiał uczestniczyć w ostatniej ogólnej pracy Najwyższego Kapłana świata wykonanej przez Jego członków w ciele. (2) Prowadzenie kozła Azazela do bramy zaczęło się 25 listopada 1916 roku w Brytanii. (3) Wypuszczenie kozła Azazela zaczęło się na małą skalę w styczniu 1917 roku w Brytanii i tam, gdzie za pośrednictwem autora i innych zostało wykazane przez Pana klerykalistyczne postępowanie niektórych braci. Jednak początek tej pracy na większą skalę był związany z ujawnianiem klerykalistycznego postępowania brytyjskich i amerykańskich braci latem i jesienią 1917 roku. Nieco szczegółów dotyczących 3Moj. 16:20-22 wytłumaczyliśmy drobiazgowo w TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE Nr 17 (’31,19-30), Nr 204 (’62,111, 112) i Nr 205 (’62,128-131). Praca „wypuszczania” kozła Azazela zaczęła się w styczniu 1917 roku. Przed tym czasem wszyscy wybrani musieli być zżęci, popieczętowani na czołach, ponieważ ostatni z wybranych musiał uczestniczyć w ostatniej ogólnej pracy Najwyższego Kapłana świata, zanim On w swych ostatnich członkach opuścił ziemię.
ROZŁĄCZENIE ELIASZA I ELIZEUSZA
(15) Rozłączenie Eliasza i Elizeusza (2Król. 2:11-14) dowodzi, iż przed tym czasem wszyscy wybrani zostali popieczętowani na czołach, ponieważ Kościół musiał być zupełny liczbowo i wykonać swoje misje wobec nominalnego duchowego Izraela przed rozdzieleniem Maluczkiego Stadka od Wielkiej Kompanii. W TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE Nr 199 (’61,135 i dalej) dowiedliśmy, iż to rozdzielenie już nastąpiło poczynając od 27 czerwca 1917 roku. Dlatego, na pewien znaczny czas przed 27 czerwca 1917 roku całe Maluczkie Stadko zostało zżęte, popieczętowane na czołach.
PRZYPOWIEŚĆ O GROSZU
(16) Grosz z Ewangelii Mateusza 19:27-20:16 oznacza specjalne sposobności służby zawarte w uderzeniu Jordanu, które zostało dokonane dwukrotnie a fakt ten jest przedstawiony w omawianej przypowieści. Ponieważ grosz był dany dwom częściom pracowników, oznacza dwa uderzenia Jordanu: (1) Ogólnie mówiąc, owi wezwani w jedenastej godzinie (w lutym 1908 do czerwca 1911) otrzymali najpierw swój grosz. Inni wyjątkowo otrzymali swój grosz z nimi, lecz stosunkowo nieliczni są pominięci
kol. 2
w przypowieści jako otrzymujący grosz w tym samym czasie, ponieważ przypowieść omawia tylko wydarzenia ogólne. (2) Ogólnie biorąc, ci wezwani przed jedenastą godziną (wyjątki nieliczne liczbowo są również tutaj pominięte) otrzymali swoją zapłatę później. „On sługa”, od jesieni 1914 roku do jesieni 1916 roku, dał pierwszej klasie specjalne sposobności służby w związku z pierwszym uderzeniem Jordanu (Mat. 20:8, 9). Latem i wczesną jesienią 1916. roku „on sługa” poprzestawiał pracowników w strukturze organizacyjnej Przybytku, Betel i na zewnątrz wprowadzając pewne nowe zarysy służby i przez swój testament działający po śmierci, dał drugiej klasie specjalne sposobności służby w drugim uderzeniu Jordanu (Mat. 20:10-16), które zostało dokonane od jesieni 1917 do wiosny 1918 roku. Ponieważ grosz był dany wszystkim powołanym przy końcu tego wieku, którzy po godzinie jedenastej stanowili stosunkowo niewielką liczbę i dlatego nie ma o nich specjalnej wzmianki w przypowieści – wymieniającej tylko wydarzenia ogólne – dlatego wszyscy wybrani byli nie tylko zżęci, popieczętowani, lecz również uderzali Jordan przed 24 październikiem 1916 roku, gdy pierwsze uderzanie zaczęło kończyć się w związku z ostatnim wykładem publicznym naszego Pastora. TERAŹNIEJSZA PRAWDA nr nr 2; 28; 55; 69; 208 (’63,44) podaje szczegółowe wytłumaczenie Przypowieści o Groszu.
PRZYWILEJE „ONEGO SŁUGI”
(17) „On Sługa” został uczyniony szafarzem wszystkich dóbr Pana na cały czas żęcia następujący po jego mianowaniu i zarządcą nad całą czeladzią, zgodnie z Ewangeliami Mat. 24:45-47; Łukasza 12:42-44. Dlatego musiał postawić na stole wszystek pokarm na czas żęcia i kontrolować całą pracę wszystkiej czeladzi podczas czasu żęcia następującego po jego mianowaniu. W wyniku tego wszyscy wybrani musieli pracować przed jego śmiercią w zgodności z jego naukami i w pracy kierowanej przez niego. Dlatego, przed 31 października 1916 roku, wszyscy wybrani zostali zżęci, popieczętowani na czołach i zatrudnieni w służeniu innym pod ogólnym kierownictwem „onego sługi”.
(18) Człowiek z kałamarzem pisarskim (Ezech. 9:2-5, 11) co najmniej zaczął ogłaszać ukończenie swej pracy około czasu śmierci brata Russella. Zgadzamy się wszyscy, iż „on sługa” co najmniej jest włączony w symbol męża z kałamarzem pisarskim. Niektórzy są zdania, iż on sam jest przedstawiony przez męża z kałamarzem pisarskim. Inni sądzą, że był on ziemskim wodzem tych, którzy pieczętowali lud Boży na końcu tego wieku. Gdybyśmy przyjęli myśl, iż „on sługa” sam był przedstawiony przez męża, który był „odziany szatą lnianą, a kałamarz pisarski przy biodrach jego”, jak to myśleli bracia w Towarzystwie, tym bardziej musielibyśmy wnioskować,