Teraźniejsza Prawda nr 374 – 1987 – str. 45
– została w sposób zawoalowany objawiona w Starym Testamencie i prawie każde literalne wyrażenie w Nowym Testamencie na temat różnych zarysów tej klasy tajemnicy przytaczane w pismach Nowego Testamentu podane zostało przez Pawła łącznic z Listem do Żydów. A zatem to jest ta klasa której powołanie i doskonalenie rozciąga się na okres od Jordanu aż do naszych czasów i której ostateczna gloryfikacja następuje w czasie Pańskiego objawienia się (Kol. 3:4; 1Piotra 1:7) – jej powołanie i udoskonalenie było głównym zadaniem wieku Ewangelii.
Ujawnienie tej tajemnicy Bożej rozpoczęło się za życia Apostołów.. Klasa Chrystusowa, klasa „tajemnicy zakrytej”, nie miała być skompletowana wcześniej aż w żniwie, przy końcu wieku Ewangelii, w czasie brzmienia siódmej trąby, bo: „we dni głosu [posłannictwa] Anioła siódmego, gdy będzie trąbił [ogłaszał posłannictwo – co zaczęło się w 1874 roku i będzie trwało aż do końca Tysiąclecia dokona się tajemnica Boża [klasa Chrystusowa], jako opowiedział sługom swoim prorokom” (Obj. 10:7). Koniec tej tajemnicy następował stopniowo, chociaż o wszystkich jej różnych zarysach można powiedzieć, że miały miejsce od początku brzmienia siódmej trąby, tj. w trakcie zachodzenia okresu wieku Ewangelii na wiek Tysiąclecia – paruzję, czyli na okres żęcia i epifanię, na czas ucisku, który wybuchł w 1914 roku. Najpierw zakończyło się ogólne powołanie z pełną liczbą wprowadzonych próbnie w Ciało. Następnie, na początku epifanii, po zakończeniu żęcia a przed „wiatrem” wiejącym. na ziemię, tj. przed wybuchem wojny światowej w poszczególnych krajach, ostatni wybrańcy, którzy uzupełnili liczbę 144000 (Obj. 7:1-4) – wszyscy oni zostali popieczętowani na czołach (chociaż niektórzy pozostawali na ziemi, by zakończyć swój ziemski bieg), aby w ten sposób w dokonanej tajemnicy został zrobiony następny krok („Stało [dokonało] się” tajemnica została zakończona – Obj. 16:17). W czasie swej Epifanii („w sławnym przyjściu swoim” – 2Tym. 4:1) Jezus sądzi „żywych” – tych nie będących pod wyrokiem śmierci – i oczyszcza antytypicznych synów Lewiego (kapłanów i lewdtów) jako dwie klasy (Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię – „złoto i srebro”, by mogły „ofiarować Panu dar w sprawiedliwości” – Mal. 3:3). Klasa złota, klasa tajemnicy, w swych ostatnich członkach miała zostać całkowicie wyzwolona, wyniesiona do stanu chwały, przed nadejściem ostrych znamion czasu ucisku, bowiem żaden z jej członków nie miał w całości ich doświadczać, jak to Mistrz wskazał u Łuk. 21:36: „… czujcie… abyście byli godni ujść tego wszystkiego, co się dziać ma, i stanąć przed Synem człowieczym”. Gdy „staną przed Synem człowieczym” w chwale, tajemnica się skończy zupełnie, co, w zgodzie z Kol. 3:4; 1Piotra 1:7 nastąpi przed końcem epifanii.
Koniec tej tajemnicy – klasy Chrystusowej – jest jedną sprawą, a wyjawienie jej innym
kol. 2
niż świętym jest sprawą drugą. Poświęceni słudzy Boży w czasie końca klasy tajemnicy i zabierania jej do nieba, to znaczy Wielka Kompania i Młodociani Godni (Obj. 19:6, 7), przede wszystkim ci już oczyszczeni i przepławieni – dobrzy Lewici, są naturalnie pierwszymi, którzy uznają Kościół jako kompletny w niebiańskiej chwale. Następnie pozostali, w miarę otrzymywania ducha zrozumienia Prawdy, poświęcenia i świętości (symbolizowanych w oleju z Mat. 25:3, 4, 8-10) implikujących dwie rzeczy (1) Prawdę i (2) właściwe jej zrozumienie, dochodzą do zrozumienia tajemnicy Bożej jako skończonej. Gdy oni uznają swe stanowisko jako antytypicznych Lewitów a nie Kapłanów (4Moj. 8:5-22), doznają wówczas osobistego zawodu (Mat. 25:10-12; Pieśń 5.6; Psalm 107:13; Jer. 8:20). Niemniej jednak będą się bardzo radować z możności zrozumienia tego, iż Chrystus, Głowa i Ciało, zakończył swój ziemski bieg i rozpoczął panowanie w chwale (Obj. 19:6-8), i również z tego, że sami dostąpili wielkiego zaszczytu zaproszenia ich na wieczerzę wesela Barankowego (Obj. 19:9), jako towarzyszek, czyli druhen Małżonki Barankowej, wchodzących do niebiańskiego pałacu Króla (Psalm 45:15, 16) i służenia wiecznie w Bożej Świątnicy i przed Jego tronem, z Bogiem mieszkającym pośród nich i udzielającym im wiecznej radości (Obj. 7:15-17).
Po ukończeniu przez Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych ich ziemskiego pobytu Bóg wyleje swego Ducha na wszelkie ciało, „Wszakże stanie się [podczas tysiącletniego Dnia Sądu świata, w czasie panowania Chrystusa, klasy tajemnicy – Obj. 20:4], że ktobykolwiek wzywał imienia Pańskiego [Jehowy, gdy On będzie działał przez tę klasę tajemnicy, Jezusa i Jego Oblubienicę oraz Wielką Kompanię, towarzyszki Oblubienicy, współdziałające w duchowej, czyli niewidzialnej fazie Królestwa], wybawiony będzie; bo na górze Syjon [w Królestwie, jego duchowym stadium – Obj. 14:1] i w Jeruzalemie [w ziemskim stadium Królestwa – Starożytni i Młodociani Godni – Łuk. 13:28, 29; Izaj. 2:3] będzie wybawienie [zbawienie z grzechu i śmierci]” (Joel 2:28, 32). Zobacz także Izaj. 25:6-9; Mich. 4:1-5; Sof. 3:9.
Wówczas świat także zrozumie nie tylko tę drugą tajemnicę, czyli sekretne zarysy Boskiego planu, lecz również „tajemnicę Bożą”, Chrystusa, Głowę i Ciało, ucieleśnienie tego planu. Obie tajemnice będą wówczas dla świata zakończoną tajemnicą, gdyż nie będzie już celu w nieustającym skrywaniu stosownej tajemnicy. Usłyszą głos Ducha i Oblubienicy (Obj. 22:17); dowiedzą się o Baranku i Jego Małżonce (Obj. 19:7; 21:1-3, 9), „albowiem ziemia będzie napełniona znajomością chwały Pańskiej, jako morze wody napełniają” (Abak. 2:14; 4Moj. 14:21). „I wstąpią wybawiciele [Pan Jezus i Jego 144000 współdziedziców – klasa tajemnicy] na górę Syjon [duchową fazę Królestwa], aby sądzili górę Ezawa [nie wybrane rzesze ludzi]; a tak będzie królestwo samego Pana” (Abd. 21).