Teraźniejsza Prawda nr 370 – 1986 – str. 172
Owe 483 lata (69 symbolicznych tygodni), gdy zastosowane od października 1391 roku n.e. wskazują na październik 1874 roku n.e. (1390¾+483=1873¾), początek drugiego adwentu Jezusa. Siedem lat stanowiących paralelę 70-go tygodnia rozciągają się na okres od października 1874 roku do października 1881 roku n.e. Okres ten, chociaż był dla członków chrześcijaństwa ich ostatnim tygodniem specjalnej łaski, obfitował w najostrzejsze próby Kościoła. W kwietniu 1878 roku, w środku siedemdziesiątego tygodnia, rozpoczęło się przesiewanie przeciw okupowi (istotne zdradzenie Chrystusa), prowadzone przez p. Barboura (Łuk. 22:48; zobacz Dodatek do trzeciego tomu paruzyjnego w Ter. Pr. ‘76,66); chrześcijaństwo nominalne (Babilon) zostało odrzucone spełniając równoległość odrzucenia Żydów (Obj. 3:15, 16; 18:2, 23); nastąpiło wzbudzenie śpiących świętych, odnoszące się w paraleli do zmartwychwstania Jezusa (Mat. 28:6) i zaczęło się ustanawianie (Dan. 2:44) Królestwa Chrystusowego poza zasłoną. Jednak i tu również specjalna łaska była przeznaczona dla indywidualnych chrześcijan należących do chrześcijaństwa aż do końca siedmiu lat w 1881 roku.
Rozpoczęcie i zakończenie paraleli 70-go tygodnia zostało wyraźnie zaznaczone, podobnie jak w przypadku jej duplikatu. Brat Russell rozpoznał w październiku 1874 roku, że w przeciwieństwie do powszechnie przyjętego poglądu, Jezus będzie niewidzialny w swym drugim adwencie. Naukę tę rozpowszechnił w broszurce „Cel i sposób powrotu naszego Pana” (Ter. Pr. ‘37,22; Ter. Pr. ‘63,48, par. 16). Po 1874 roku wielu utraciło swoje stanowisko w wysokim powołaniu z powodu surowości prób. Dlatego po październiku 1881 roku (gdy ustało ogólne powołanie) stały się konieczne specjalne powołania w celu obsadzenia opuszczonych stanowisk. Ponownie brat Russell został użyty przez Pana do podania Prawdy szczególnie przeznaczonej na ten czas, która została zawarta w broszurce „Pokarm dla myślących chrześcijan”. Poselstwo to wywołało przychylny oddźwięk u wielu osób znajdujących się poza nominalnym kościołem chrześcijańskim, podobnie jak Korneliusz i jego domownicy oraz inni przychylnie zareagowali na poselstwo Ewangelii 1845 lat przedtem.
A jak te paralele odnoszą się do sprawy przywrócenia Boskiej łaski naturalnemu Izraelowi? Izrael z powodu pogwałceń przymierza Zakonu popadł w częściową niełaskę już w czasie poprzedzającym pierwszy adwent, jak to zostało poświadczone przez rozpoczęcie 2520 letniego panowania pogan w 607 roku p.n.e., a więc ponad sześć stuleci wcześniej. Jednak Jezus w czasie swego triumfalnego wjazdu do Jerozolimy ogłosił fakt zaślepienia Izraela (Łuk. 19:42), który popadł w specjalną niełaskę i wówczas rozpoczął się jego „dwójnasób” niełaski (Jer. 16:18; Zach. 9:9, 12). Pokazywał On, że niełaska ta będzie trwać dokładnie tak długo jak 1845 lat łaski. Dlatego łaska powinna zacząć powracać do Izraela
kol. 2
po zakończeniu się 1845 lat „dwójnasobu” niełaski, jak to Bóg wskazał, że Izrael będzie pocieszony w końcu „czasu postanowionego dwójnasobu” jego niełaski (Izaj. 40:2, margines). Proroctwa te zostały wzmocnione oświadczeniem (Rzym. 11:25) Apostoła Pawła, iż częściowe zaślepienie Izraela będzie trwało „póki by nie weszła [wejście w członkostwo ciała Chrystusowego w tym życiu] zupełność pogan [pełna liczba duchowych wybrańców z pogan]”. To wejście do ciała Chrystusa pełnej liczby pogan miało (1) próbne wypełnienie, które nastąpiło do Wielkanocy 1878 roku i (2) ostateczne wypełnienie, dokonane do października 1914 roku, gdy powołana była dostateczna liczba braci, którzy mogliby okazać się wiernymi oraz dopełnić całą liczbę 144.000 i dlatego więcej osób nie zostało spłodzonych z Ducha.
Godnym uwagi jest fakt, zgodny z powyższym wywodem, iż w kwietniu 1878 roku, po raz pierwszy po odrzuceniu naturalnego Izraela w 33 roku n.e., pojawiły się dwa różne znaki powracającej łaski Bożej do Żydów: (1) Delitzsch rozpoczął przygotowania do rozpowszechniania swego hebrajskiego Nowego Testamentu (umożliwiając Żydom po raz pierwszy czytanie Ewangelii w ich własnym języku); (2) Zespół narodów europejskich zapoczątkował przygotowania do zwołania Berlińskiej Konferencji w czerwcu 1878 roku, której przewodniczył Disraeli, Żyd, kiedy to uchwalono wprowadzenie pewnych złagodzeń restrykcji dotyczących Żydów przebywających w Ziemi Świętej i innych powracających do niej. Delitzsch zapoczątkował generalne rozpowszechnianie hebrajskiego Nowego Testamentu w tym samym czasie, gdy Kongres Berliński podejmował swoją uchwałę.
Przywrócenie pełnej suwerenności Izraela nad większością Ziemi Świętej jest jawnym zamanifestowaniem, iż Boska łaska powróciła już do niego w dużym stopniu. Jednak są jeszcze tacy, jak „Świadkowie Jehowy”, którzy, chociaż twierdzą, iż są posłannikami Boga, zaprzeczają z naciskiem, aby autonomiczne osiedlanie się Izraela w Ziemi Świętej było oznaką Boskiej łaski. Powinni oni przeczytać z cichością i pokorą następujące wersety: 3Moj. 26:40-45; Ps. 102:14-18; Izaj. 40:1, 2; Ezech. 16:60-63; Rzym. 11:25-27, które są jedynie częścią licznych wyjątków Pisma Świętego przepowiadających przywrócenie Izraela do łask. Jeśli oni przyjmują i wierzą w świadectwo takich ustępów jak Mat. 23:38; 3Moj. 26:14-39; Ps. 69:23-26; Rzym. 11:9, 10; 1Tes. 2:16, które przepowiedziały niełaskę Izraela na podstawie ich wypełnienia to dlaczego na tej samej zasadzie dowodowej nie przyjmują i nie wierzą w serię poprzednich wersetów Pisma Świętego? Czy nie jest to wynik zaślepienia ich umysłów (2Kor. 4:4)?
Wielkie zaślepienie i uprzedzenie spoczywające na Żydach do 1878 roku w odniesieniu do naszego Pana Jezusa w znacznym stopniu ustąpiło w wyniku bliższego zaznajomienia się z poselstwem Ewangelii. Rozpoznanie i uznanie