Teraźniejsza Prawda nr 370 – 1986 – str. 171
szóstego miesiąca drugiego roku po Wyjściu. Wejście więc do ziemi nastąpiło około jedenastego dnia siódmego miesiąca czterdziestego roku religijnego, ponieważ Wyjście nastąpiło piętnastego dnia pierwszego miesiąca roku religijnego. Stąd pierwszy cykl jubileuszowy zaczął się
391/2 roku (16/12 + 38 = 396/12)
po Wyjściu, w październiku 1576 roku p.n.e. Ponieważ Wyjście odbyło się w kwietniu 1615 roku p.n.e., to 396/12 roku później doprowadza do października 1576 roku p.n.e.
(16149/12 + 396/12 = 15753/12).
Izraelici jako naród dostali się do niewoli w październiku 607 roku p.n.e. i praktycznie nie mogli potem święcić typicznych jubileuszy. Długość czasu między październikiem 1576 roku p.n.e. i 607 roku p.n.e. wynosiła 969 lat
(15751/4 – 6061/4 =969;
lub inaczej, dodając 1/2 roku, które upłynęło w podróży od Zared do Jordanu, 61/2 roku podziału ziemi, 4481/2 roku okresu Sędziów i 5131/2 roku okresu Królów – otrzymujemy łącznie 969 lat). Izraelici w ciągu 969 lat mogli święcić tylko 19 jubileuszy, ponieważ 19 okresów jubileuszowych stanowi 950 lat (50×19=950), pozostaje reszta wynosząca 19 lat. A 950 lat po październiku 1576 roku p.n.e. doprowadza do października 626 roku p.n.e.
(15751/4 – 950 =6251/4),
końca ostatniego typicznego roku jubileuszowego, który, oczywiście, rozpoczął się rok wcześniej w październiku 627 roku p.n.e. W ten sposób chronologia szczegółowo wskazuje, że ostatni rok jubileuszowy rozpoczął się w październiku 627 roku p.n.e., w czasowym punkcie spotkania się dwóch członów paraleli liczących po 2500 lat.
Dodając do liczby lat 19 jubileuszy obchodzonych w niedoskonały sposób, 950 lat (19×50=950), liczbę lat w cyklach jubileuszowych, tj. 2499 lat (51×49=2499), otrzymamy całkowitą liczbę lat 3449 (950+2499). Następnie odejmując liczbę lat stanowiącą okres od wejścia Izraela do ziemi w październiku 1576 roku p.n.e. do pierwszego stycznia pierwszego roku n.e. otrzymamy datę rozpoczęcia antytypicznego Jubileuszu – październik 1874 rok n.e. (3449–1575¼=1873¾) w którym kończy się drugi człon 2500 – letniej paraleli (porównaj B 214).
PARALELE O DŁUGOŚCI 1845 LAT
Obecnie będziemy rozpatrywać symetryczny układ czasowy opisany na rysunku nr 6 chronologii Edgara („Paralele żydowskiego dwujnasobu”). Układ ten wykazuje, że wiek Ewangelii przeznaczony dla Kościoła jest tej samej długości co wiek żydowski i pozwala jasno rozpoznać, iż w końcu wieku Ewangelii przypada właściwy czas obiecanego przez Boga powrotu łaski dla naturalnego Izraela (3Moj. 26:44-46; Jer. 31:31-33; Ezech. 16:60-63; Rzym. 11:25-27). Zauważmy wpierw, że Wyjście, jak na to wskazuje prawdziwa chronologia biblijna, nastąpiło w kwietniu 1615 roku p.n.e. Było to 198 lat po śmierci Jakuba.
kol. 2
A więc zgodnie z tym wiek żydowski zaczai się w kwietniu 1813 roku p.n.e.
(16143/4 + 198 = 18123/4)
i zakończył się jako pierwsza część „dwujnasobu” (Jer. 16:18) odrzuceniem naturalnego Izraela w kwietniu 33 roku n.e., dokładnie pięć dni przed ukrzyżowaniem Jezusa (Mat. 23:38; Zach. 9:9, 12; Mat. 21:1-9). Dlatego wiek żydowski był okresem 1845 lat
(18129/12 + 323/12 = 1845).
W związku z tym rozważmy 70 tygodni „zamierzonych” dla naturalnego Izraela (Dan. 9:24-27). Rozpoczęły się one w październiku 455 roku p.n.e., zaznaczonym przez wykonanie przez Nehemiasza polecenia Artakserksesa, wydanego w dwudziestym roku jego królowania (kwiecień 455 – kwiecień 454 p.n.e.), odbudowania murów Jerozolimy itd. (Neh. 6:15; 2:1-8; zobacz Dodatek do drugiego tomu paruzyjnego w Ter. Pr. '71,43). Początek tych 70 tygodni (lat; 490 literalnych lat) w październiku 455 roku p.n.e. nastąpił 1358½ roku po śmierci Jakuba w kwietniu 1813 roku p.n.e.
(18123/4 – 4541/4 = 13581/2).
Koniec 69 – go tygodnia (483 lata po październiku 455 roku p.n.e.) rozpoczął się „aż do Mesjasza wodza”, to znaczy, do czasu chrztu Jezusa w październiku 29 roku n.e. Wtedy zaczął się 70-ty tydzień
(483 – 4541/4 = 283/4)
i zakończył się w październiku 36 roku n.e. nawróceniem Korneliusza. Siedemdziesiąty tydzień (siedem lat) był ostatnim tygodniem specjalnej łaski dla Izraela, w którym narodowi temu, jako takiemu była dana ostateczna próba i w połowie tego tygodnia (kwiecień 33 rok n.e.) został odrzucony. Jednak wyłączna łaska przymierza dana była indywidualnie Żydom w drugiej połowie tygodnia od kwietnia 33 roku do października 36 roku n.e. (Dan. 9:27). Śmierć i zmartwychwstanie naszego Pana nastąpiły wśród wielkich zaburzeń społecznych i religijnych oraz po zdradzie Judasza. W związku z nią wiara uczniów wystawiona była na krzyżowe próby (Mat. 26:31).
Powyżej przedstawione miary czasu, gdy są zastosowane w równoległościach wieku Ewangelii, ujawniają, że dwudziesty rok Aswerusa, od kwietnia 455 roku do kwietnia 454 roku p.n.e., odnosi się do roku od kwietnia 1391 do kwietnia 1392 n.e., ponieważ okres 13581/2, od śmierci Jakuba w kwietniu 1813 roku p.n.e. do października 455 p.n.e., mierzony od punktu zwrotnego „dwójnasobu” w kwietniu 33 roku n.e., prowadzi do października 1391 roku n.e.
(321/4 + 13581/2 = 13903/4).
I dokładnie jak zbudowanie murów Jerozolimy przez Nehemiasza w 455 roku p.n.e. zaznaczyło początek 70 tygodni, tak podobnie działalność Jana Husa wzmacniająca Kościół w 1391 roku n.e., w równoległym czasie 1845 lat później, wskazała na niego jako będącego antytypem Nehemiasza wieku Ewangelii (Można by omówić jeszcze wiele innych równoległości wieku Ewangelii, które są przedstawione na rysunku chronologicznym Edgara – porównaj E 9, str. 472 – lecz przejdziemy do niektórych innych odnoszących się do 1874 roku i dalszych).