Teraźniejsza Prawda nr 367 – 1986 – str. 121
WYSŁAWIANIE WYMAGA WYRAŻENIA
Tak więc, słowo praise (wysławiać), zgodnie ze swym pochodzeniem, może przybierać różne odcienie znaczeniowe. To, co jak się wydaje stanowi podstawę znaczeniową tego słowa, to wyrażanie przychylnej opinii o czymś lub o kimś. Wysławianie, wychwalanie, wynoszenie itp. zawsze wymaga uzewnętrznienia. Można, oczywiście, wysławiać kogoś używając gestów lub pisząc utwór prozą lub wierszem, lecz najczęściej wysławianie wyrażane jest za pomocą mowy lub śpiewu.
Podobnie jak w przypadku dziękczynienia – akt dziękczynienia kojarzy się z wypowiadaniem, podczas gdy wdzięczność odczuwana w sercu i umyśle nie musi być wyrażona. Jest też pewna różnica pomiędzy wysławianiem a dziękczynieniem. Dziękczynienie jest wyrażeniem słownie lub na piśmie podziękowania za coś, co uczyniła jedna lub więcej osób. Natomiast wysławianie może być podejmowane również ze względu na dostrzeżone w kimś pewne dobre zalety lub zaletę, lub też, gdy dowiadujemy się o dobrych uczynkach poczynionych na rzecz jeszcze innej osoby. Nie składa się nikomu podziękowań dlatego, że posiada dobre zalety lub postępuje właściwie, lecz można – a nawet trzeba przy nadarzającej się okazji – wyrazić słowa oceny. Tak więc, wdzięczność, podziękowanie nie zawsze zostaje wyrażone słowami. Czasami przepełnia jedynie serce i umysł, lecz nie zostaje wypowiedziane.
Wysławianie – podobnie jak wdzięczność i ocena – nie jest wystarczająco często wyrażane. Wielu nauczycieli i innych ludzi podkreśla z emfazą, że ludzie powinni doceniać a następnie wyrażać słowami ocenę dobrych rzeczy, które widzą w innych, oraz czynionych przez nich dobrych uczynków. Oczywiście w przypadku pewnych osób, które, jak widzimy, ulegają niebezpieczeństwu, jakim jest rozpierająca pycha, musimy zachować powściągliwość i ostrożność w wyrażaniu naszego uznania, o ile nie chcemy wyrządzić im krzywdy.
WYSŁAWIANIE JAKO ELEMENT MODLITWY
Wysławianie odgrywa ważną rolę w sposobie odnoszenia się przez nas do Boga. Jest ono bardzo ważnym elementem modlitwy, a modlitwa nazywana bywa ożywczym oddechem chrześcijanina. Analiza modlitwy może opierać się na siedmiu posiadanych przez nią elementach. Należą do nich: inwokacja (wołanie do Boga), wysławianie, dziękczynienie, wyznawanie (lub uznawanie uzależnienia od Boga, jak to miało miejsce w przypadku Jezusa, który nie miał do wyznania żadnych grzechów), prośba (lub suplikacja, czyli szczególnie gorąca prośba), łączność duchowa (omawianie spraw z Bogiem) i pewność (zazwyczaj wyrażone przez słowo amen).
Wysławianie może być wyrażone w naszych regularnych modlitwach do Boga wypowiadanych
kol. 2
na kolanach lub w inny sposób, jak również w tych modlitwach, które kierowane są bezpośrednio do Niego za różne rzeczy, jakie nas spotykają w codziennej drodze. On ocenia akt wysławiania przez nas przymiotów Jego wielkiego charakteru, a szczególnie Jego wielkiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, które objawiają się w Jego wielkim planie wieków oraz innych poczynaniach; a także wysławianie przez nas przymiotów Jego istoty, takich jak: niewidzialność, wszechmoc, wszechobecność, wszechwiedza itd. Istnieje wiele zalet i czynów, za które powinniśmy wysławiać Boga, za które przy właściwych okazjach w naszych sercach i ustach powinno znaleźć się owo „Alleluja”.
SERDECZNE, NIEUSTANNE WYSŁAWIANIE BOGA
Rozważymy teraz niektóre Psalmy. Wypowiedziano w nich wiele wspaniałych słów wysławiających Boga.
Psalm 9:2 mówi: „Będę wysławiał Pana ze wszystkiego serca mego”. Słowa te pokazują nam, że wysławianie nie powinno się dokonywać wyłącznie za pomocą mowy – czasami forma ustna może być wykorzystana, a czasami nie bywa wykorzystana, bo wysławianie nie powinno polegać jedynie na wypowiadaniu słów. Powinno być odczuwane w sercu. „Opowiadać będę wszystkie cuda twoje [przydając Mu w ten sposób dobrej sławy]. Rozweselę się, i rozraduję się w tobie; będę śpiewał imieniowi twemu [wspaniałe przymioty Boże], o Najwyższy!”. Zostały tu połączone śpiew i wysławianie. Zgodnie z umiejętnościami i możliwościami lud Boży powinien być ludem śpiewającym, który wysławia Boga śpiewem.
W Psalmie 111:1 czytamy podobne słowa: „Będę wysławiał Pana całym sercem”. Ale dodano tu jeszcze: „w radzie szczerych, i w zgromadzeniu”. Oznacza to, że powinniśmy szczerze wysławiać Jehowę, nie tylko osobiście i prywatnie, lecz również w zgromadzeniach ludu Bożego – używając słów, pieśni itp.
Psalm 138:1 również rozpoczyna się słowami: „Wysławiać cię będę, Panie! ze wszystkiego serca mego”, lecz psalmista dodaje: „przed bogami śpiewać ci będę”. Występujące tu słowo „bogowie” pochodzi od hebrajskiego elohim, które nie zawsze odnosi się do Jehowy, ale może być w Biblii użyte w stosunku do każdego, kto jest potężny. Na przykład, niektórzy z cywilnych władców (sędziowie) nazwani są w Starym Testamencie mianem elohim (2Moj. 21:6). A więc jesteśmy tu napominani, abyśmy szczerze wysławiali Boga śpiewem nawet w obecności jednostek reprezentujących potężną władzę, gdy nadarzy się ku temu odpowiednia okazja.
W Psalmie 22:23 czytamy: „… opowiem imię twoje braciom mym; w pośród zgromadzenia chwalić cię będę”. Opowiadając imię Boże wśród braci, opowiadając o wielkich przymiotach Jego charakteru, o Jego mądrości,