Teraźniejsza Prawda nr 365 – 1986 – str. 92
których się odnoszą. Dlatego właściwie są rodzaju męskiego w języku greckim, gdy odnoszą się do parakletos i właściwie są rodzaju nijakiego w języku greckim, gdy odnoszą się do pneuma.
I dlatego (3) z rodzaju zaimków użytych w związku z tymi dwoma słowami nie możemy wnioskować w taki lub inny sposób czy Duch Święty jest osobą, czy nie. To musi być rozpoznane z nauk wszystkich części Pisma Świętego używających terminu Duch Święty. Nasze badanie z pewnością dostarczyło nam licznych dowodów, że Duch nie jest osobą. Trynitarscy tłumacze znają powyższe reguły gramatyczne, jednak widocznie w swym sekciarstwie, którego zwykle trzymali się niewątpliwie uczciwie, okazywali skłonności do faworyzowania tekstów odpowiadających ich poglądom.
Zgodnie z powyższym zaimki rodzaju męskiego w Ewangelii Jana 14:17, 26; 16:7, 8, 13-15 nie dowodzą, że Duch Święty jest osobą, podobnie jak zaimki rodzaju nijakiego w tych wersetach nie dowodzą, iż Duch Święty nie jest osobą. Zatem walka prowadzona przez trynitarzy na tej podstawie, że zaimki rodzaju męskiego użyte w tych wersetach wskazują, iż Duch Święty jest osobą, całkowicie skazana jest na klęskę. Jednak, ze względu na zwyczaj (w języku angielskim – przypis tłumacza) określania rzeczy wyrażających moc zaimkami rodzaju męskiego a rzeczy delikatnych – zaimkami rodzaju żeńskiego, często odnosimy się do Ducha Świętego przez zaimek rodzaju męskiego, lecz to nie znaczy, iż jest on osobą. Jednak tutaj odnoszenie się do Ducha Świętego wyrażone jest zaimkami rodzaju nijakiego podkreślając, dla jasności, kontrast z błędem zwalczanym w tym temacie [więcej informacji na temat greckiego tekstu tych wersetów znajduje się w suplemencie do książki Pojednanie (Ter. Pr. ‘77,68)].
WYRAŻENIE DUCH ŚWIĘTY W DZ.AP. 5:3, 4; 8:29; 10:38 ITD.
Trynitarze twierdzą, że w Dziejach Apostolskich 5:3, 4 znaleźli dowód, iż Duch Święty jest Bogiem: „Rzekł Piotr: Ananijaszu! przeczże szatan napełnił serce twoje, abyś kłamał Duchowi Świętemu? … Nie skłamałeś ludziom, ale Bogu”. Rozumują następująco: kłamanie Duchowi Świętemu jest kłamaniem Bogu. My również twierdzimy, iż kłamanie Duchowi Świętemu jest kłamaniem Bogu, lecz zaprzeczamy, aby Duch Święty był Bogiem. Ilustracja to pokaże: Cokolwiek ktoś czyni, na przykład, jednemu z angielskich sędziów królewskich pełniącemu urząd sędziowski, który działając w tym charakterze jest przedstawicielem króla, czyni to królowi, lecz kto mógłby powiedzieć, że ten sędzia jest królem?
Podobnie Ananiasz kłamał Piotrowi, który działając w tych okolicznościach jako Apostoł, przedstawiciel Boga, nie tylko był wówczas narzędziem świętej mocy Boga, ale również uczestnikiem serca, umysłu i woli Boga, Bożego Świętego Ducha, usposobienia.
kol. 2
Dlatego kłamał Duchowi Świętemu a ponieważ Duch Święty jako moc i usposobienie Boga w Piotrze przedstawiał w tej sytuacji Boga, więc Ananiasz, kłamiąc przedstawicielowi Boga, kłamał Bogu. Z tego powodu tekst ten nie wykazuje, iż Duch Święty jest Bogiem.
Również werset w Dz.Ap. 8:29 nie dowodzi, iż Duch Święty jest osobą. Czytamy: „I rzekł Duch Filipowi”. Boskie usposobienie w Filipie wzbudziło w nim pragnienie do wygłoszenia świadectwa urzędnikowi etiopskiemu. To samo usposobienie w Apostole Pawle i możliwie Boska moc oraz opatrzności powstrzymały go od pójścia do Azji (Dz.Ap. 16:6). To usposobienie w nim i w innych świadczyło, że oczekiwało go prześladowanie w każdym mieście (Dz.Ap. 20:23), natomiast moc i usposobienie według biblijnego postanowienia (Dz.Ap. 14: 23) uczyniło starszych w Efezie nadzorcami (Dz.Ap. 20:28).
Werset podany w Dz.Ap. 10:38 wymienia Boga, Jezusa i Ducha Świętego. (Trynitarze odwołują się do każdego tekstu, w którym Bóg, Jezus i Duch są wzmiankowani, jako do rzekomych dowodów swej teorii – jaskrawy sofizmat!). Nie ma tu jednak niczego, co by wskazywało, że Bóg i Jezus są tą samą istotą lub dwiema częściami tej samej istoty. Raczej fakt, iż Bóg pomazał Jezusa pokazuje, że On jest większy od Jezusa, co Jezus wielokrotnie potwierdzał mówiąc, na przykład, w Ewangelii Jana 14:28, „Ojciec mój większy jest niż ja”. Dalej, nie ma żadnej wzmianki w Dz.Ap. 10:38 o Duchu Świętym będącym inną osobą lub istotą. Inaczej, tekst ten pozostaje w zupełnej zgodności z nauką, iż Duch Święty jest usposobieniem Boga, ponieważ Duch Światy został użyty jako obrazowy olej pomazania.
RZYM. 8:11; 15:30 NIE MÓWI O TRÓJCY
Niektórzy trynitarze używają Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian próbując udowodnić, że Ojciec, Syn i Duch Święty łącznie mieli udział we wzbudzeniu Jezusa z martwych a to dowodzi o Trójcy. Jednak badając Rzym. 8:11 nie znajdujemy tej myśli. Werset ten nie mówi, iż duch wzbudził Jezusa, lecz raczej, „Jeśli Duch [moc] tego [Duch Jehowy, nie Duch Św.], który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, ten, który wzbudził Chrystusa z martwych [Jehowa] ożywi i śmiertelne ciała wasze przez Ducha swego, który w was mieszka”. Dlatego więc twierdzenie trynitarzy oczywiście jest błędne.
Rzym. 15:30 jest prezentowany jako dowód, że Duch Święty jest trzecią osobą Trójcy, ponieważ przedstawia Apostoła Pawła, gdy prosi swych chrześcijańskich braci, „przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, i przez miłość Ducha”, aby łącznie usiłowali modlić się za niego. Jednak on nie poruczał się miłości trzeciej osoby Trójcy, raczej odwoływał się on do ich własnej miłości do Ducha, którym jest usposobienie Boga w Nim samym i w innych. W 2Tes. 2:10 Paweł mówi podobnie o niektórych osobach, które nie przyjęły „miłości prawdy”.