Teraźniejsza Prawda nr 365 – 1986 – str. 89
Oświadczenia biblijne odnoszące się do Ducha Świętego są tego rodzaju, iż nie zgadzają się z myślą o Duchu jako osobie. Liczne wersety wymieniające różne zastosowania wyrażenia Duch Święty jasno wykazują, że nie jest on osobą. Podajemy je poniżej:
Duch Święty został użyty do chrzczenia ludu Bożego (Mat. 3:11; Dz. 1:5; 2:2, 3; 10:44-48). Duch napełnia ludzi (Dz. 2:4; Efez. 5: 18), jest na nich wylewany (Dz. 2:17, 18, 33; Joel 2:28, 29), mieszka i przebywa w nich (Jan 14:17; Rzym. 8:9, 11; 1Kor. 3:16), zstępuje na nich (Jan 1:32, 33; Dz. 19:6) a oni są w nim (Rzym. 8:9; 14:17; Gal. 3:3). Duch Święty jest użyty do pomazania (Ps. 133:1,2; Łuk. 4:18; Izaj. 61:1; 2Kor. 1:21; 1Jana 2:20, 27). Lud Boży pije go (1Kor. 12:13). Jest on zadatkiem na poczet ich dziedzictwa (2Kor. 1:22; 5:5; Efez. 1:14, zobacz NASB, margines), pieczętuje ich (Efez. 1:13; 4:30). Duch jest symbolicznym „inkaustem”, którym są zapisani jako żywe listy (2Kor. 3:3) oraz jest im dany a oni posiadają go (Łuk. 11:13). Jest on podobny do rosy (Ps. 133:3). Wszystkie te przypadki użycia Ducha Świętego pokazują, iż nie jest on osobą!
Obecnie rozważymy niektóre teksty Pisma Świętego, które trynitarze używają próbując udowodnić, iż Duch Święty jest trzecią osobą w Trójcy współrówną, współwieczną i współistną z Ojcem i Synem.
Wierzymy w osobowość Ducha Świętego, lecz nie w Ducha Świętego jako osobę, ponieważ osobowością Ducha Świętego jest Ojciec i Syn, jak również wszystkie inne dobre istoty: aniołowie, prawdziwy lud Boży itd., którzy go mają, gdyż osobowość składa się z usposobienia. Jego części stanowią intelekt, wrażliwość i wolę, elementy osobowości, które mają wszystkie osoby, co stanowi ich osobowość. Tak i Duch Święty jako osobowość ma Ojca, Syna, dobrych aniołów, prawdziwy lud Boży itd., w ich usposobieniach, ponieważ każdy, kto posiada święte usposobienie, ma Ducha Świętego jako swoją osobowość. A więc osobowość Ducha Świętego jest ich osobowością, ich usposobieniem. Trynitarze są ciasno oblężeni z powodu biblijnej podstawy ich doktryny o trzech osobach w jednym Bogu, szczególnie dlatego, iż trzecia z tych osób jest Duchem Świętym. Nic mając żadnego tekstu, który by popierał to, chwytają się każdego fragmentu Pisma Świętego odnoszącego się do Boga, gdzie są wymienione trzy rzeczy i przypisując tekstowi inne zmęczenie, twierdzą, że jest on dowodem Trójcy a stąd dowodem, iż Duch Święty jest osobą. Obecnie zbadamy teksty tak używane i zobaczymy, ufamy, iż żaden nie naucza ich doktryny, która służy do sfałszowania odpowiedniej prawdy.
„MY” W 1 MOJ. 1:2, 26, 27 I AARONOWE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO
Trynitarze sięgają po dowód na istnienie Trójcy do 1Moj. 1:2, 26, 27, gdzie czytamy, „Duch Boży unaszał się nad wodami …
kol. 2
Uczyńmy człowieka na wyobrażenie nasze … Na wyobrażenie Boże stworzył go”. Twierdzą oni, iż Duch Boży był osobą współdziałającą z Logosem, na co według nich wskazuje zaimek „my” [uczyńmy], a co wypowiada Ojciec i dlatego to znaczy, że Bóg stworzył człowieka „na wyobrażenie Boże”, wszyscy trzej uczynili to jako Bóg. O, jak daleko sięgający wniosek!
Słowo „Duch” w w. 2 widocznie oznacza moc Boga Wszechmogącego, ponieważ ona, a nie Jego usposobienie, działała w porządkowaniu ziemi na mieszkanie dla człowieka. Nie ma tu absolutnie żadnej wskazówki, iż Duch jest osobą lub częścią „my” w w. 26 (Ijob 33:4 odnosi się do stworzenia Ijoba w łonie jego matki a nie do stworzenia człowieka). Niewątpliwie Jehowa w w. 26 odnosi się do ,my”, to jest, do Siebie i Logosa, przez którego stworzył wszystkie rzeczy (Jan 1:1-3; 1Kor. 8:6; Kol. 1:16; greckie słowo dia, „przez”; greckie słowo „hypo” znaczy przy pomocy, przez). Ani stworzenie człowieka „na wyobrażenie Boże” nie znaczy, że Jehowa i Logos byli częściami jednego Boga. Obraz (wyobrażenie) Jehowy w człowieku jest Jego usposobieniem, które również posiada Logos (obecnie Jezus).
Twierdzi się, iż błogosławieństwo (4Moj. 6:24-26) Aaronowe uczy o Trójcy, ponieważ w nim wypowiedziane są trzy błogosławieństwa. Jednak tu występuje tylko Jehowa, natomiast nie ma absolutnie wzmianki o Logosie lub Duchu. Trynitarze przypisują swoje myśli temu tekstowi. Nie wskazuje lub nie mówi on nic o Duchu będącym osobą!
WSZECHOBECNOŚĆ A PSALM 139:7-10
Trynitarze twierdzą, iż Duch Święty jest Bogiem, ponieważ wyłączne atrybuty Boga są w Biblii wyraźnie przypisane Duchowi Świętemu. Na ich twierdzenie, że Ps. 139:7-10 dowodzi, iż Duch posiada przymiot wszechobecności, który niewątpliwie jest wyłącznie atrybutem Boga, odpowiadamy najpierw w formie pytania: w jaki sposób Bóg jest wszechobecny? Z pewnością nie w swoim ciele, które jest w niebie (1Król. 8:30), lecz przez swoje przymioty – zgodnie z Ps. 139:7-10 – mocy i mądrości. Dowodzą tego wersety 7, 8, 10, gdzie słowo Duch jest użyte w znaczeniu mocy i mądrości a nie w znaczeniu istoty osobowej, ponieważ zgodnie z w. 8 jest powiedziane, iż Bóg jest w piekle, w stanie śmierci. To nie może być prawdą o Nim jako osobie. Niewątpliwie odnosi się to do Jego mądrości, która przenika nawet stan śmierci i do Jego mocy, która w czasie właściwym unicestwi go przez zmartwychwstanie. Dlatego Bóg jest w piekle przez swoją moc i mądrość. W taki więc sposób jest On wszechobecny, przez swoją moc i mądrość a nie w swoim ciele. Z wersetu 10 bardzo jasno wynika, iż w wersecie 7 Boska mądrość i moc są pokazane przez Jego Ducha, gdzie (w. 10) Jego ręka (moc) i prawica (mądrość) użyte są synonimicznie ze