Teraźniejsza Prawda nr 365 – 1986 – str. 86
przyjąwszy kształt niewolnika”. Wersja NASB właściwie oddaje ten fragment, „Nie uważał równości z Bogiem jako rzecz do przywłaszczenia [do zabrania samolubnie i bez upoważnienia]. Przekład NIV (The New International Version) jest podobny. Diaglott podaje, „Nie rozmyślał o przywłaszczeniu”. Rotherham tłumaczy to zdanie, „Jezus … nie uważał, aby równość z Bogiem była rzeczą do wzięcia”. Zobacz również inne odnośniki w książce Pojednanie, str. 86. Przekład KJV, w. 6, w sposób widoczny bardzo różni się i nie jest zgodny z powyższymi tłumaczeniami i kontekstem.
Możemy dodać, iż pokorny, niesamolubny, pełen samozaparcia, podobający się Bogu sposób postępowania Jezusa w toku stawania się człowiekiem, w umieraniu haniebną śmiercią na krzyżu i nie staranie się o wywyższenie siebie do równości z Bogiem, stanowi jaskrawe przeciwieństwo z rzeczywiście pysznym, samolubnym, samowywyższającym się i potępionym przez Boga sposobem postępowania Lucyfera (szatana), który stara się wywyższyć, aby być rywalem i równym (lub inaczej ponad) Najwyższemu (Izaj. 14:12-14). Tekst ten mówi nam, abyśmy naśladowali (Filip. 2:5) wzór Jezusa a nie szatana!
KOL. 2:9, 1TYM. 3:16 NIE MÓWIĄ O TRÓJCY
Trynitarze nieraz próbują dowieść Trójcy posługując się Kol. 2:9, „w nim [Jezusie] mieszka wszystka zupełność Bóstwa cieleśnie”, „Bóstwo” nie jest dobrym tłumaczeniem; powinno być „Boskość” (zobacz NASB, RSV itd.). Kol. 2:9 zapewnia nas, iż w Chrystusie jako w Zastępcy Boga znajduje się wyobrażenie charakteru Boga, Jego natury, honoru, mocy i urzędowego autorytetu. Lecz porównanie tego tekstu z Kol. 1:18, 19 dowodzi, że to ma miejsce od zmartwychwstania Jezusa i stanowi nagrodę za Jego wierność Bogu aż do śmierci. Jednak Kol. 2:9 przez to nie dowodzi, iż Jezus jest równy Ojcu.
Niektórzy próbują udowodnić, iż Jezus jest równy Ojcu używając wyrażenia z 1Tym. 3:16, „Bóg objawiony jest w ciele”. Ale wyraz „Bóg” nie należy do tego tekstu. Powinno w jego miejsce być „On który” lub „Który”, jak to czyni ASV, NASB, Rotherham itd. ASV w notce podaje, „Słowo Bóg, w miejsce On który, nie jest uzasadnione żadnym dostatecznie dawnym dowodem”. Jednak, tekst ten, nawet w brzmieniu KJV, jedynie dowodzi, iż Jezus jest wizerunkiem charakteru Ojca a nie ucieleśnionym Bogiem – taka myśl powinna być przypisana temu tekstowi.
ZBADANIE WERSETÓW TYT. 2:13; 1JANA 5:7; 2JANA 9-11
Inni próbują udowodnić, iż Jezus jest równy Bogu przez opuszczenie słowa „naszego” w wersecie Tyt. 2:13 itd. Pełne zdanie brzmi: „Objawienia chwały wielkiego Boga i zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa”. Jednak KJV,
kol. 2
ASV, Rotherham itd. dają poprawną myśl, że tekst ten odnosi się do objawienia chwały Obu, Jehowy i Jezusa.
W epoce niedopuszczania krytyki cytowano 1Jana 5:7 na udowodnienie Trójcy: „Albowiem trzej są, którzy świadczą na niebie: Ojciec, Słowo, i Duch Święty, a ci trzej jedno są”. Obecnie jednak, żaden dobrze poinformowany trynitarz nie posługuje się tym wersetem w tym celu, ponieważ żaden z uczonych w zakresie greki Nowego Testamentu nie uznaje go jako części Biblii.
Fakty w tym przypadku dowodzą, iż ma tu miejsce interpolacja: werset ten nie znajduje się w żadnym greckim manuskrypcie przed piętnastym stuleciem, co dowodzi fałszerstwa. Albowiem jest oczywiste, że jeśli jakaś książka istniała powielana wielokrotnie w licznych egzemplarzach w przeciągu tysiąca czterystu lat od jej napisania nie zawierając jakiegoś zdania a potem zdanie to znalazło się po raz pierwszy w kopii sporządzonej tysiąc czterysta lat po napisaniu tej książki, zdanie to musi być interpolacją.
Następujący wybitni uczeni dali nam znakomite i najbardziej godne zaufania wydania greckiego Nowego Testamentu, na podstawie najlepszych greckich manuskryptów Nowego Testamentu, podczas dziewiętnastego i dwudziestego stulecia: Griesbach, Scholtz, Lachmann, Tischendorf, Nestle, Gregory, Weiss, Von Soden, Tregelles, Wescott and Hort, Weymouth, Souter, the Reyisers and Ezra Abbot i każdy z nich opuszcza ten fragment jako oczywistą interpolację.
Wszyscy wartościowi tłumacze drugiej połowy dziewiętnastego stulecia i aż do naszych czasów, wskazują bądź to w nawiasach, bądź przez opuszczenie, iż werset ten nie jest częścią Boskiej Biblii. Obrońcy Trójcy, podczas wielkich kontrowersji trynitarskich w czwartym i piątym stuleciu, intensywnie poszukiwali dowodów i nie mogli przedstawić nic lepszego jako dowód od tekstów powyżej zbadanych, chociaż czynili wszystko, aby wpleść Trójcę do innych wersetów. Jednak nigdy nie przytoczyli 1Jana 5:7 (który mógłby bardziej nadawać się jako dowód do ich celu od jakiegokolwiek innego tekstu) z tego powodu, iż wówczas nie stanowił części Nowego Testamentu. Nawet gdybyśmy przyjęli ten tekst jako prawdziwy, wszystko co by udowodnił wskazywałoby tylko na jedność usposobienia – serca, umysłu i woli – której istnienie udowadnia Jan 10:30.
Niektórzy trynitarze odwołują się do 2Jana 9-11 i używają go jako podstawy do odrzucenia nawet możliwości rozważania i dyskutowania na ten temat z innymi, nawet z wierzącymi w Ojca, Syna i Świętego Ducha a nie w Trójcę, bądź to przyjmowania ich w swych domach. Takie wąskie rozumowanie prowadzące do sekciarskiego i bezlitosnego postępowania nie znajduje wyraźnego usprawiedliwienia.
Apostoł Jan czynił aluzję (2Jana 7) do niektórych, którzy twierdzili, iż byli chrześcijanami, lecz zaprzeczali i nie wyznawali, że Jezus