Teraźniejsza Prawda nr 363 – 1986 – str. 54
Świętym zastosowane do jakiejkolwiek innej istoty. Imię Jehovah, Yahveh lub Yahweh (w zależności od tego, ile i jakie samogłoski dodane są do tetragrammatonu, JHVH), podobnie jak inne imiona własne, nie powinno być tłumaczone. W Biblii KJV, RSV i w innych tłumaczeniach Starego Testamentu (między innymi polskich, oprócz Biblii Tysiąclecia – przypis tłumacza) odróżnienie tego imienia jest zagubione przez powszechnie użyte do tłumaczenia słowo Pan. W przekładzie ASV (a także w Biblii Tysiąclecia, gdzie oddano jako Jahwe – przypis tłumacza) uczyniono dobrze oddając słowem „Jehovah”. Imię JHVH (Jehovah) występuje w Starym Testamencie sześć tysięcy osiemset dwadzieścia trzy razy.
Niektórzy błędnie przypuszczają, że imię Jehowa stosuje się czasami do Jezusa. Dlatego cytujemy kilka z wielu wersetów Pisma Świętego dowodzących, że to imię należy wyłącznie do Jehowy, wielkiej Pierwszej Przyczyny wszystkich rzeczy: „A tak niech poznają, żeś ty, którego imię jest Pan [Jehovah], tyś sam Najwyższym nad wszystką ziemią” (Psalm 83:18 BP).
„Ja Pan [Jehovah], toć jest imię moje, a chwały mojej nie dam innemu” (Izaj. 42:8). Nie tylko imię Jehowa jest zastosowane do Najwyższej Istoty jako Jej wyłączne imię, lecz jako Jehowa jest pokazany, iż nie jest Synem, który jest w tym fragmencie przedstawiony jako wezwany przez Jehowę, ujęty przez Niego za rękę i strzeżony oraz dany przez Niego. Jehowa jest hebrajskim imieniem użytym w tym cytacie w miejscu, gdzie występuje tytuł „Pan” (Izaj. 42:6-8).
Proroctwo Jeremiasza 23:6 poprawnie przetłumaczone wyraźnie rozróżnia między Bogiem Jehową i Chrystusem. Trynitarze całkowicie błędnie przetłumaczyli i błędnie zastosowali duże litery (w wersji angielskiej – przypis tłumacza) w tym wersecie, aby mu nadać znaczenie trynitarskie. Poprawne tłumaczenie wykazuje, że Chrystus nie jest Jehową: „Toć jest imię jego, którym Pan [Jehovah] go [Chrystusa] zwać będzie: sprawiedliwość nasza”. Prosimy porównać ten fragment z 1Kor. 1:30. W taki sposób jest On przez Jehowę mianowany Zbawicielem dla świata a nie samym Jehową. Zobacz dosłowny przekład doktora Younga, który, chociaż trynitarz, tłumaczy ten werset istotnie tak jak my.
Trynitarze źle tłumacząc Jer. 33:16 nie powtórzyli błędu z zastosowaniem dużych liter, ponieważ niewątpliwie bali się, że to sugerowałoby, iż również Kościół jest Jehową, co rzeczywiście czyni ich przekład, jeśli ich procedura zastosowana do Jer. 23:5, 6 byłaby tu dopuszczona do działania jako analogiczna. Tutaj poprawnym tłumaczeniem jest: „Toć jest imię, którem Pan [Jehovah] ją nazwie: sprawiedliwość nasza”.
Trynitarze popełnili następujące pogwałcenia zasad gramatycznych prawie we wszystkich przekładach .oddających te dwa bardzo podobne fragmenty: Przetłumaczyli orzeczenie w stronie czynnej, nazwie, oddając je w stronie biernej będzie nazwany; uczynili podmiot tego
kol. 2
orzeczenia użytego w stronie czynnej, Jehowę, dopełnieniem, a dopełnienie go uczynili podmiotem, on będzie nazwany. Trynitarski błąd tak dalece zaślepił tłumaczy, że popchnął ich do naruszenia elementarnych zasad hebrajskiej składni!
Poprawny przekład Jer. 23:6 dowodzi, że Jezus nie jest Jehową, natomiast błędne tłumaczenie obu cytatów czyni Jezusa i Kościół Jehową, co według zasad trynitarzy zebrałoby wszystkich razem w jedno! Jak jasno poprawny przekład Jer. 23:6 rozróżnia Jehowę i Chrystusa a Jer 33:16 rozróżnia Jehowę i Kościół! Zatem ten fragment potwierdza nasz punkt widzenia.
Psalm 110:1 również wykazuje, że Jezus nie jest Jehową: „Rzekł Pan [Jehovah, po hebrajsku] Panu [adon, nie Jehovah, po hebrajsku] memu [Dawida]: Siądź po prawicy mojej, dokąd nie położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich”. Tutaj Jehowa i Jezus są jasno odróżnieni jeden od drugiego, Jehowa obiecuje wywyższyć Jezusa (Pana Dawidowego – Mat. 22:41-46; Żyd. 1:13) do funkcji swej prawej ręki podczas tysiącletniego królowania (Obj. 20:4, 6; Dan. 7:13, 14), gdy wszyscy nieprzyjaciele będą położeni pod nogi Jego (1Kor. 15:25).
Izaj. 6:1, 3, 5, 8, 11, 12 też traktuje o Jehowie i o naszym Panu Jezusie jako o istotach osobnych i różnych. W wersetach 1, 8, 11 nasz Pan Jezus jest określony hebrajskim słowem adonai, w przekładzie KJV i innych przetłumaczonym jako „Pan”, którego pierwsza litera jest duża, natomiast w wersetach 1, 8, 11 tetragrammaton JHVH (Jehovah), jest słowem hebrajskim przetłumaczonym na słowo „Pan”, pisane w całości dużymi literami w KJV, RSV itd. Jehowa i Jezus są przedstawieni w ósmym wersecie przez słowo „nam” w zdaniu „kto nam pójdzie?” Jezus tutaj zapytuje: „Kogóż poślę? a kto nam pójdzie?” Ten fakt, że obaj, JHVH i Adonai są wymieniem w Izaj. 6, pierwszy oznaczający Jehowę a ostatni Jezusa, dowodzi iż Jezus nie jest Jehową. Jezus jest Namiestnikiem Jehowy, Jego Przedstawicielem, nie samym Jehową. Mal. 3:1; Joz 5:14 i liczne inne wersety Pisma Świętego potwierdzają ten sam fakt.
Zwróćmy ponadto uwagę na fakt, że Jezus jest Sługą Jehowy, nie samym Jehową (Izaj. 42:1, 6, 19; 52:13; 53:11); że jest Ramieniem Jehowy, Przedstawicielem, nie samym Jehową (Izaj. 53:1); że jest Synem Jehowy, nie samym Jehową (Psalm 89:28; 2:7, 12, porównajmy z Dz. 13:33; Żyd. 1:5; 5:5); że jest Aniołem Jehowy, „ten anioł [posłaniec] Pański”, nie samym Jehową (1Moj. 22:11, 15; 2Moj. 3:2; 4Moj. 22:22-27, 31, 32, 34, 35; Psalm 34:8; Mal. 3:1); że jest Towarzyszem Jehowy, nie samym Jehową (Zach. 13:7; Przyp. 8:30).
Jezus nie jest Wszechmocnym Bogiem, chociaż jest bardzo mocnym, jest On – następny, tuż po Jehowie – najpotężniejszym z bogów (elohim). Trynitarze odwołują się do Psalm 45:7, 8, porównanych z Żyd. 1:8, 9 jako dowodu, iż Bóg Ojciec nazywa Jezusa Wszechmogącym