Teraźniejsza Prawda nr 362 – 1986 – str. 35
mianowicie, czasu księżycowego (2Moj. 12:2-14). Zamiast tak dzielić miesiące, jak my to czynimy, przyjęła zasadę, by nów księżyca stanowił o początku nowego miesiąca. Różnica między czasem słonecznym a księżycowym była zawsze wyrównywana pojawieniem się nowiu księżyca około, to znaczy najbliżej, wiosennego porównania. Obchodząc swoje religijne święta Żydzi mniej lub bardziej nadal zachowywali ten sposób obliczania (ograniczani przez cykle Metona). A skoro nasz Pan, Apostołowie i wczesny Kościół postępowali według tej samej metody określania daty corocznego obchodzenia pamiątki Ostatniej Wieczerzy, my również według niej będziemy ją obchodzić.
Hebrajczycy zaczynali liczenie od dnia 1 Nisan a dziesiątego dnia wybierano ze stada paschalnego baranka. Czternastego dnia „między dwoma wieczorami” (pierwszy wieczór trwał od 3:00 do 6:00 godz. po południu, drugi od 6:00 do 9:00 po południu), tj. o 6:00 wieczorem, na początku 14 Nisan baranek był zabijany i spożywany. Piętnastego dnia rozpoczynało się Święto Przejścia, trwające przez siedem dni. Pierwszy z tych siedmiu dni był obchodzony jako szczególnie święty dzień, tak jak dni sabatu, czyli „zgromadzenia święte” (2Moj. 12:16). Szesnastego dnia Żydzi ofiarowali Panu snop z pierwiastków żniwa jęczmiennego a pięćdziesiąt dni później (Pięćdziesiątnica) ofiarowali oni przed Panem dwa bochenki obracania (3Moj. 23:17).
Czynności te rok rocznie dokonywane przez Żydów były, jak to właśnie widzieliśmy, typami większych i wspanialszych wydarzeń. Wybranie baranka dziesiątego dnia było typem w jaki sposób Izrael, jeśli chciał otrzymać błogosławieństwo i być uznany za Kościół pierworodnych w antytypicznym Przejściu, miał wówczas przyjąć Jezusa, tzn. pięć dni przed świętem Wielkanocy a cztery dni przed Jego ukrzyżowaniem. Okazało się, że wówczas właśnie nasz Pan przedstawił się ostatecznie temu narodowi, gdy jako jego Król wjechał na oślęciu do Jerozolimy (por. Jan 12:12-16). Żydzi jednak odrzucili Go jako Mesjasza, ale nieświadomie potraktowali jako Baranka Bożego przeznaczonego na zabicie. Zostali wtedy odrzuceni i przestali być typicznymi pierworodnymi.
Dzień czternasty (który w tym roku rozpocznie się w sobotę 22 marca po godz. 6:00 wieczorem i będzie trwał do 23 marca godz. 6:00 wieczorem) był dniem, w którym paschalny baranek miał być zabity i zjedzony. Ten sposób obliczania czasu (z pewnością w tym właśnie celu zarządzony przez Boga) zezwalał na spożycie Ostatniej Wieczerzy w tym samym dniu, w którym ukrzyżowano Pana. Wieczerzę wielkanocną składającą się z baranka, ziół i niezakwaszonego chleba (wymaganą przez Zakon, który obowiązywał aż do ukrzyżowania Jezusa) spożyto po godz. 6:00 wieczorem. Po niej nastąpiło ustanowienie Pamiątkowej Wieczerzy składającej się z chleba i soku z winogron, przedstawiających ciało i krew antytypicznego
kol. 2
Baranka. Od tego czasu tak często, jak zachodziła potrzeba (rokrocznie), naśladowcy Jezusa obchodzili taką Pamiątkową Wieczerzę, w miejsce spożywanego przez Żydów literalnego baranka, która upamiętnia antytypicznego Baranka i większe przejście antytypicznych pierworodnych jako konsekwencję Jego przelanej krwi.
Ów „snop pierwiastek żniwa” obracany 16 Nisan („nazajutrz po sabacie” lub po święcie przaśników 15 Nisan – 3Moj. 23:5, 6, 10, 11, 15-17) stanowi typ na zmartwychwstanie Chrystusa naszego Pana, który „stał się pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (1Kor. 15:20).
TRZECIEGO DNIA PAN ZMARTWYCHWSTAŁ
Mamy tu najsilniejsze potwierdzenie poprawności stanowiska przedstawionego w drugim tomie Wykładów Pisma Świętego (nasza broszurka pt. Czas śmierci i zmartwychwstania Jezusa szczegółowo analizuje ten przedmiot), że nasz Pan nie przebywał w grobie przez trzy pełne doby, lecz tylko części trzech dni ii nocy; że był On ukrzyżowany w dniu odpowiadającym naszemu piątkowi po południu a zmartwychwstał w dniu, który odpowiada naszej niedzieli rano. Typ ten pokazuje, że baranek paschalny miał być zabity podczas 14 Nisan a podnoszenie snopa pierwiastków miało nastąpić 16 Nisan, co powinno wszystkim wyjaśnić tę sprawę. Zgadza się to z powtórzonym oświadczeniem 1Kor. 15:4; Łuk. 24:46), iż nasz Pan „zmartwychwstał dnia trzeciego według Pism”. Ten werset Pasma świętego dotyczący pierwiastków jest jedynym typem na który powołujemy się jako na werset wskazujący na czas zmartwychwstania naszego Pana.
Zatem fakt, iż historia, jak to przedstawia tradycja i zwyczaje, wskazuje na Wielki Piątek i Wielkanocną Niedzielę jako na dzień obchodzenia śmierci i zmartwychwstania naszego Pana, powinien mieć pewne znaczenie, bowiem nawet błędne ustalenie miałoby swoje motywy lub powody.
Jedynym wersetem w Piśmie Świętym zdającym się sprzeciwiać tym wszystkim faktom jest oświadczenie, że nasz Pan będzie przez trzy dni i trzy noce w ziemi i jedynym wyjaśnieniem tego oświadczenia może być, iż wyrażenie występujące w nim jest ogólne a nie sprecyzowane według ustalonego idiomu języka hebrajskiego (1Sam. 30:12). Tak rozumując wyrażenie to by oznaczało, że przez część trzech dni i nocy nasz Pan miał pozostawać w grobie. Wszystkie wydarzenia dowodzą, iż Pan umarł 14 Nisan a powstał 16 Nisan, trzeciego dnia po swojej śmierci.
Dwa bochenki obracania ofiarowane pięćdziesiątego dnia, w dniu pięćdziesiątnicy, przedstawiają prezentację Kościoła przed Bogiem i jego akceptację przez zasługę Najwyższego Kapłana, na co wskazuje pomazanie go Duchem Świętym w dniu zesłania Ducha Świętego. Kościół rzeczywiście był „jedynym chlebem” (1Kor. 10:17). Dwa bochenki przedstawiały